Lisa Lashes - Lashed Euphoria

Lisa Lashes is terug met een nieuw mixalbum. Na haar ‘Lashed In The UK’ is er nu ‘Lashed Euphoria’, een driedubbel-cd van een vrouw die me nog steeds kan betoveren met haar geweldige charisma (ik geef toe, ik ben een beetje verliefd op haar) en haar smile die een grote Edammer kaas op een kilometer afstand kan laten smelten. Eén DJ, drie cd’s, drieënveertig tracks en mijn twee oren die er naar mogen gaan luisteren. Bring it on!

Disc 1
De eerste cd begint met ‘Crazy’ van Black Russian, een alias van superster BK. Wat mij betreft gaat hij alleen nog maar dit soort filthy house tracks maken, want dit is echt heel erg vet. De overgang naar ‘Ingo presents Bismark – Blue Top’ is een beetje raar, het lijkt alsof het verkeerd in elkaar geknipt is. Misschien ligt het aan de cd die ik heb, maar ik ben bang dat het bij elke kopie zo klinkt, beetje slordig. De volgende mix is een stuk strakker, Azure & Serge hebben BK de remix van hun ‘Walk The Walk’ laten doen en weer is het raak. Hierna hoor ik twee techtrance tracks die gek genoeg klinken alsof ze niet zijn afgemixt. Nummer vijf bevat zelfs een paar valse noten, erg jammer. Gelukkig maakt ‘Switch’ van Beckers dit goed, waarschijnlijk de plaat met de vetste vocals van dit jaar. Nummer zeven is niet echt boeiend, wat acidsounds en een beetje zeikerige synths zijn door Nick Sentience en Nick Rowland achter elkaar gezet en het is eigenlijk een slaapverwekkende plaat.

Ik slaap nog heel even verder want ‘In It For The Kicks’ van Paul Maddox is nog steeds geen track waar ik wakker van word. Voor velen de beste release van het jaar, maar ik snap echt niks van die mening. De switch naar housy tunes op deze cd snap ik ook niet helemaal, het wordt steeds meer progressive en veel dieper, iets dat ik niet van Lashes gewend ben. En nog steeds hoor ik tracks die gewoon niet goed gemasterd zijn, ik heb echt geen idee wie de mix in de studio onder handen heeft genomen, maar hij was vast geen award winning engineer. Het gaat maar door met vervelende nummers, ik slaap al vanaf track zeven volgens mij. Tot aan nummer twaalf droom ik maar van de mooie verschijning van Lisa Lashes (je moet toch wat) maar dan… Technikal in da house! Zijn monsterhit ‘N2O’ is van wereldklasse, hij geeft een hele nieuwe draai aan zijn mix van hardhouse en hardtrance.

K90’s original mix van ‘Red Snapper’ is echt veel beter dan de Vinylgroover & The Red Hed remix die op deze cd staat, wederom een misser. Het einde van cd één is voor Lashes zelf, de titel ‘Can’t Sleep’ is misschien een te makkelijke inkopper voor een flauwe woordgrap in dit geval. Ik hoop dat het tweede schijfje beter is, want van de eerste cd word ik echt niet vrolijk. Ik ben inmiddels wel uitgeslapen, maar zoals altijd na het ontwaken heb ik enorme honger, deze keer naar goede tracks.

Disc 2
Weeeehaaaa! Classictime! Lost Tribe’s ‘Gamemaster’ is zo ontzettend mooi, dat het kippenvel van mijn tenen naar mijn kruin kruipt. En als je weet hoe mijn kapsel op het moment van schrijven zit, is dat best een compliment voor de Lost Tribe denk ik. ‘Simon Eve – Devotion’ is ook wel lekker, maar daarna is ‘You Got To Know’ van de harddance diva zelf weer een beetje een afknapper. Het klinkt gewoon niet lekker, alsof iemand mijn boxen opgeblazen heeft (en dat heb ik zeker niet zelf gedaan, zo’n sterke adem heb ik niet). Van track vijf word ik wel weer redelijk blij, Charlie G heeft goed naar ‘Joyenergizer’van Joy Kitikonti geluisterd en daar zijn eigen versie van gebrouwen met als titel ‘Mentalism’. Best aardig.

Ingo is een middagje met Lashes de studio in gedoken en het resultaat was ‘Desire’. Een track die van Vanguard plugins aan elkaar hangt, elke producer weet nu waar ik het over heb. Voor de niet-producers: Vanguard is de meest standaard softwarematige synthesizer die er bestaat en de sound die er uit komt klinkt over het algemeen erg goedkoop vind ik. Geen goede keuze dus.

Jaaaaaaaaa eindelijk weer een echt goede track! Anne Savage, Vinylgroover & The Red Hed hebben met ‘The Pod’ iets origineels neergezet, complimenten. Maar hierna kakt het weer in naar slecht geproduceerde tracks, ik heb echt geen idee waar ze mee bezig is. Het klinkt allemaal alsof ik in een club ben beland waar alleen maar filth gedraaid wordt (filth is van die snelle UK hardhouse zonder melodie of soul, muziek die alleen maar een beetje voortdendert zonder echt een bedoeling te hebben). Dit gaat door tot aan de allerlaatste track en ik kan wel huilen, mijn vrouwelijk DJ held lijkt 'het' te zijn verloren, snik, snif, snotter (welke lieftallige dame biedt me een schouder om op uit te huilen?).

Disc 3
Nog één cd te gaan en godzijdank zie ik titels op de hoes die me bevallen. De derde cd is de classicsdisc (waarbij ik me meteen afvraag waarom ‘Gamemaster’ op cd twee stond) en begint met een breakbeattrack: ‘Propellerheads – Take California’ doet een beetje denken aan Moby in z’n breakbeattijd. Erg lekker dus. Nummer twee is een goede opvolger, ‘Aquasky & Crash Berlin ft. Kool Keith – Movin’ The Hype Track’ is een electro-achtige plaat met een dikke bass line eronder. Lang geleden maakte Lashes ‘Hell Yeah’. Het is een kruising tussen electro, house en breakbeat, niet slecht gedaan. Na nog wat classics die me doen denken aan de oude iT compilaties van Marcello en Stephen (Suzi Carr – All Over Me, O.T. Quartet – Hold That Sucker Down, wie kent ze niet?) is het tijd voor harddanceclassic nummero uno! BK schreef geschiedenis met zijn ‘Revolution’, een release die volgens mij vaker over de toonbank ging dan welke Nukleuz release dan ook.

Rob Tissera & Quake’s ‘The Day Will Come’ is ook wel lekker, de vocal maakt de plaat helemaal goed. De overgang naar ‘Zombie Nation – Kernkraft 400’ is vrij abrupt, maar het blijft natuurlijk een classic onder de classics. Ik snap niet echt waarom ‘Red Alliance – Deeper’ op deze cd staat, het is een plaat die in april 2005 uitkwam en niet echt veel stof heeft doen opwaaien. Leuke plaat, maar meer ook niet, beetje jammer want op deze plek had een echte classic als ‘Signum – Coming On Strong’ of ‘Heaven’s Cry – Till Tears Do Us Part’ kunnen staan.

En dan… kippenvel all over again! Helaas is de godfather van de hardhouse, Tony de Vit, veel te vroeg overleden en heeft hij het succes van ‘The Dawn’ nooit mee kunnen maken. Sterker nog, de plaat werd door Tidy gesigned op de dag dat hij overleed. Mede daardoor is dit een culthit geworden, en geheel terecht, want deze plaat heeft gewoon iets magisch over zich en dus heeft De Vit net op tijd gezorgd dat hij onsterfelijk werd. Eindelijk ook een goede productie van Lashes zelf, want ‘Looking Good’ is een bounceplaat die ik nog wel kan waarderen. Dikke hoovers vormen de ruggengraat en het klinkt allemaal best catchy. Het einde is voor ‘Marmion – Schöneberg’ en alleen al aan de klank van deze track hoor je dat ‘ie een jaar of tien geleden gemaakt is. Verrassend genoeg is de klank wel beter dan de meeste hedendaagse tracks op dit album.

Conclusie
Nou, wat moet ik er over zeggen. Ik ben een beetje teleurgesteld eigenlijk. Lashed In The UK kreeg vorig jaar nog een dikke tien van me, maar wat voor cijfer ik Lashed Euphoria moet geven… het zal een mager zesje worden, maar meer ook echt niet. Ik vind een vijf eigenlijk een cijfer dat overeenkomt met het album, maar het extra punt is dan voor de fraaie hoes, want die ziet er gewoon heel erg goed uit.

Voor de liefhebbers: leuk. Voor mensen die geen idee hebben wie Lisa Lashes is of die van melodieuze muziek houden: lekker laten liggen en verder zoeken naar iets leuks.

Score: 60/100