Dash Berlin - The New Daylight

Dash Berlin, wiens echte naam Jeff Sutorius luidt, wordt geboren in 1979 in Den Haag. Zoals bij veel DJ’s en producers het geval is, staat zijn werk in een platenzaak aan de basis van zijn muzikale carrière. Dash heeft een voorliefde en fascinatie voor melodieuze trance en in de loop der jaren vult zijn DJ-agenda zich gestaag. Tijdens zijn gig op de Love Parade is hij zo onder de indruk van de stad en het miljoenenpubliek dat daar aan hem voorbij trekt, dat hij ‘Berlin’ aan zijn artiestennaam ‘Dash’ toevoegt. In 2006 gaat Jeff de samenwerking aan met twee vrienden en tevens goede klanten van zijn platenwinkel, het producersduo Sebastiaan Molijn & Eelke Kalberg. Dit tweetal geniet bekendheid als Pronti & Kalmani en schreef mee aan grote hits voor Solid Sessions, Vengaboys en Alice Deejay. Wanneer Armin van Buuren in 2007 Dash Berlin's debuutplaat ‘Till the sky falls down’ opneemt op zijn ‘Universal Religion’ mix-cd, is het hek van de dam. De plaat groeit uit tot een van de meest memorabele wereldwijde trance anthems van dat jaar. In het begin van 2009 richt Dash Berlin zijn eigen label op, onder de vleugels van Armada welteverstaan, en vanaf dit ‘Aropa’ platform lanceert hij nu zijn debuut artiestenalbum ‘The new daylight’.

Nieuw daglicht

Logischerwijs is de zojuist genoemde debuutsingle van Dash Berlin de openingstrack van het album. En ‘Till the sky falls down’ mag dan intussen een overbekende tune zijn, de plaat staat nog altijd als een huis. Een warm welkom met het stemgeluid van Vera. Op track twee (het album is niet als een set gemixt maar bestaat uit losse nummers) zijn de vocalen voor Jaren. Ook ‘Man on the run’ met Cerf, Mitiska & Jaren is door zijn aanwezigheid in vrijwel alle trancesets van de afgelopen zomer een grijsgedraaide track. Maar wat een heldenepos blijft deze productie! In de personen van Susana en Emma Hewitt laat Dash Berlin nog twee bekende trance zangeressen voor het voetlicht treden. Fijne platen zijn het, respectievelijk het emotionele ‘Wired’ en het meer uplifting ‘Writing’. In ‘Never cry again’ wederom vrouwelijke vocalen, evenals in de track ‘To be the one’, die daarop volgt. Als ‘The new daylight’ de geboorte is van zijn muzikale kindje, had Dash Berlin in ieder geval genoeg zwangeressen.

Daarin schuilt tevens het nadeel van de Dash Berlin sound. Bij een overdaad aan softe zangtrance gaat het allemaal op elkaar lijken. Dit verkapte verzoek om verandering wordt direct bestraft. ‘To be the one’ lijkt er namelijk niet op, nee, deze vocaal van Jeff Martin lijkt helemaal nergens op! Op bedroevend lelijke wijze wordt deze productie geheel de nek omgedraaid. Hoe kun je dit op je album zetten?! Ik zou zeggen luister en huiver.

Stukken beter klinkt alweer ‘End of silence’, met een pakkende melodie en goede zanglijn (stem van Nina Deli). Ook ‘The night time’ is geen slechte productie, een mooie zweefplaat met zeer aangename break zelfs, maar wederom vocaal. Daarmee begin ik nu toch echt te snakken naar variatie! En die komt van de hand van DJ Remy. Het techy ‘Renegade’ -een Haagsche vriendendienst- is meteen mijn favoriete track van het album. Hoor die opbouw halverwege, een typisch Remy klanktapijt, en geniet! Terug in de tijd gaat het met ‘Janeiro’, terug tot 2001 zelfs, met het klassieke ‘Janeiro’ van Solid Sessions. Nog altijd prachtig om te horen. Ook genieten is het met afsluiter ‘The new daylight’ en deze titelsong biedt een schaars niet-vocaal hoogtepuntje.

Oor-deel

Een album dat beslist het beluisteren waard is en behalve ‘To be the one’ staat er niks slechts op. Maar als geheel blijft de Dash Berlin sound toch teveel in dezelfde hoek hangen en biedt de cd erg weinig afwisseling.

‘Piemeltjestrance’

Dit naschrift wil ik na mijn conclusie nog even kwijt. In de trance gerelateerde wandelgangen van deze feestelijke website circuleerde bij de ontvangst van ‘The new daylight’ al snel de term ‘piemeltjestrance’. Een geletterd lid (excusez le mot) definieerde het begrip als "zijnde een subgenre van trance waarin de nadruk op de vocalen ligt. Belangrijkste eigenschap van een piemeltjestranceplaat is dat deze de luisteraar in staat stelt om mee te bleren." Eigenlijk best treffend voor het gebodene op het debuutalbum van Dash Berlin. Door een ruime aanwezigheid van vocale tracks kan er naar hartenlust worden meegeblerd. Niet-liefhebbers van deze sound zullen hun piemels niet van de reguliere afmeting zien afwijken. Heren en dames die er lyrisch over zijn, ondergaan deze plaat echter met opgezwollen dan wel vochtige regionen. Bij mij hangt het er ergens tussen in.

Score: 65/100


www.dashberlin.com
www.myspace.com/dashberlin
www.armadamusic.com