Way Out West - We Love Machine

Na een korte afwezigheid zijn Jody Wisternoff en Nick Warren terug onder hun veel bejubelde Way out West alias. We Love Machine is het vierde album dat ze onder deze naam uitgebracht hebben. Beide mannen hebben hun sporen ruimschoots verdiend en staan voor kwalitatieve progressive house. Menig progressive liefhebber zal dan ook een kleine sprong van vreugde gemaakt hebben toen bekend werd dat het vierde album er aan kwam. Voor deze plaat hebben de heren zich opgesloten in een studio vol vintage analoge synthesizers en dat levert een plaat op van wereldniveau.Het album bestaat uit 12 tracks en kent veel afwisseling. Warren en Wisternoff gaan van clubtracks naar lounge en via breaks naar pop. Alles met een duidelijk eigen fris en open geluid. Door de vintage sound klinken de tracks organisch en levendig. Iets wat voor een dance album vrij uniek is. ‘We Love Machine’ is duidelijk een dance album, hoewel er niet heel veel gedanst kan worden. Op de Nederlandse dansvloeren is überhaupt weinig ruimte voor progressive zoals dat op dit album te vinden is. In dit geval is dat niet heel erg want ‘We Love Machine’ leent zich uitstekend voor de huiskamer. Of nog beter voor in een hangmat op het strand. Het draait bij deze plaat om subtiliteit, goede melodieën en mooie soundscapes. Elk nummer op dit album vertelt een eigen verhaal, maar past wel in het geheel. Het merendeel van de tracks is instrumentaal en de vocals die gebruikt worden, dienen meer als extra ondersteuning dan dat ze de tracks dragen. Way Out West valt dan misschien onder de noemer progressive, maar eigenlijk doe je de heren daarmee te kort. Way Out West is niet in een hokje te plaatsen.Het album opent met de titeltrack ‘We Love Machine’, een mooie track met veel gevoel. Het zou mij niks verbazen als je dit binnenkort ergens in een film hoort. Uiteraard is ook de single ‘Only Love’ aanwezig. Dit is lang niet de sterkste track van het album, maar wel geschikt als single, want het is wel de meest toegankelijke en dansbare track van de plaat. Het hoogtepunt van het album is misschien wel ‘Tales Of The Rabid Monks’. Deze track wordt gedragen door een ijzersterke baslijn en ontvouwt zich langzaam tot een melodieus meesterwerk. Slotstuk ‘Tierra Del Fuego’ moet ook nog even genoemd worden. Hiermee meten Nick Warren en Jody Wisternoff zich zonder problemen met namen als Mike Oldfield en Vangelis.Natuurlijk zijn er altijd wat puntjes van kritiek te vinden, ook al is het in dit geval goed zoeken. De plaat is niet heel vernieuwend te noemen. Op het vorige album ‘Don’t Look Now’ werden al dezelfde trucjes toegepast als op ‘We Love Machine’. Op ‘Don’t Look Now' stonden ook meer vocale tracks, waardoor het album misschien bij meer mensen in de smaak viel en wat toegankelijker overkwam. ‘We Love Machine’ is gewoon een hele sterke plaat die niet snel verveelt en bij elke luisterbeurt beter lijkt te worden.Score: 89/100
www.wayoutwest.mu
www.myspace.com/officialwayoutwest