Cream Ibiza - Paul van Dyk

De relatie tussen Paul van Dyk en de toonaangevende Ibiziaans club Amnesia overspant een periode van meer dan tien jaar. En dit zomerseizoen is het Berlijnse fenomeen, voormalig nummer één DJ van de wereld, terug als resident van de ongeëvenaarde Cream feesten. Zestien weken achter elkaar zet hij het Balearische San Rafel volledig op z'n kop. In imponerende line-ups met met andere grootheden als Eddie Halliwell, Sasha, Ferry Corsten, Giuseppe Ottaviani en Sander van Doorn tovert hij de Main Room van Amnesia om tot een waar trance-walhalla dat zijn gelijke niet kent. Van opening party (12 juni) tot en met closing party (25 september), de donderdag is dit jaar van Paul van Dyk. Net als de dubbele mixcd 'Cream Ibiza'.Disc 1Is dit Paul van Dyk? Is dit echt Paul van Dyk? De eerste cd van dit album brengt me iets totaal anders dan ik verwacht had. Geen trance, niets daarvan, zelfs in de verste verte niet. Nu hadden de twee voorgaande delen van de Cream Ibiza serie, allebei gemixed door Eddie Halliwell, een vergelijkbaar eerste deel. Met veel electro, house en techno. Niets mis mee. Misschien zelfs beter, want waarom allebei de schijven vullen met trance? Als je er dan toch twee tot je beschikking krijgt en twee keer een uur mag neerzetten, zorg dan voor afwisseling. En dat doet PvD hier.Al had ik het dus niet verwacht. Vierentwintig tracks in vijfenzestig minuten. Beetje de Eddie Halliwell stijl... toch de link met de voorgaande twee delen? Platen die na krap twee minuten alweer in de volgende track overgaan. Mashups die verweven worden met de opvolgende plaat. It's rush hour op de eerste cd. Ik word er, in tegenstelling tot de cd's van Halliwell zelf, niet super warm van. Navraag en nasurf leert me, dat Paul van Dyk ook op de Cream feesten in Amnesia op deze manier opent. Toepasselijk is het dus zeker. En mixtechnisch razend knap ook. Dat dan weer wel.Disc 2Ligt helemaal in mijn straatje. Zeg gerust boulevard van diepgaand feestelijk genot. Hier komt de PvD die ik mateloos bewonder en eindeloos kan beluisteren op de proppen. En hij acteert op topniveau! In de eerste tracks houdt de man uit het voormalige Oost-Berlijn het nog rustig. Een mooi intro van Nitrous Oxide wordt vlot omgezet in het prachtige 'Voice of Hope' van Derelict en de break in de plaat die erop volgt -het geniale 'Elektra' van het Finse duo Super8 & Tab- is van zeldzame schoonheid. Maar hou je vast vanaf track 8, want dan gaat het verwoestend los! Speciale aandacht voor het mixen van track 8 naar 9, twee platen met Italiaans Ottaviani stempel. Tone clashes? PvD lost het op door 'No more alone' brutaalweg een hele toonsoort hoger te slingeren, midden in de overgang. Briljant gedaan!En ik zei het al... los gaat het daarna, vet los! Er breekt een flow uit die tot aan het eind van deze tweede schijf aanhoudt. Met heerlijke rustpunten erin, zoals de magistrale en kippenvel opwekkende vocaal in de knappe mashup van 'Shifting Lives' (Reaves and Ahorn) met 'Back to Zero' (Robbie Rivera). En met knallende euforische hoogtepunten zoals het van Nederlandse bodem komende 'Chaos Theory', een productie van een van de sympathiekste DJ-producers die ons land ooit voortgebracht heeft, Dazzle. De apotheose met Kuffdam (die dit keer zijn maatje elders heeft gePlant), Alex M.O.R.P.H. en Jon O'Bir is van zo'n hoog zweef- en stampniveau dat ik meer dan ooit verlang er ooit eens bij te mogen zijn... daar op dat Balearische eiland.Score: 76/100
www.newstatemusic.com
www.cream.co.uk
www.paulvandyk.com
www.vandit.com
www.myspace.com/paulvandyk