David Guetta - F*** Me I'm Famous International Vol. 2

Het F*** Me I’m Famous concept, bedacht door de vrouw van David Guetta, is inmiddels een doorslaand succes. Het concept staat garant voor uitverkochte clubs overal in Europa, met als hoogtepunt de wekelijkse FMIF avond in Pacha te Ibiza. Een tweede CD, die ons verder kennis laat maken met het FMIF concept, kon dan ook niet uitblijven.

CD1

Op CD1 staan veel 'catchy' deuntje en hitjes. De CD begint met “Tomorrow Can’t Wait”, een track die David Guetta heeft geproduceerd in samenwerking met Tocadisco. Verassend is dat voor de derde track gekozen is voor het grijs gedraaide “Toys Are Nuts” van Gregor Salto & Chuckie. Dit nummer draait al een tijdje mee in de clubs en zou je toch niet zo snel meer op een nieuwe compilatie CD verwachten. Via “Move On” van Robbie Rivera en “Outro Lugar” van Prok & Fitch komen we aan bij weer een track van David Guetta, namelijk: “Delerious”. Dit is ook een oude bekende en tot nu toe is er dus weinig nieuws onder de zon te vinden. Dit wordt nog verder bevestigd als we Sharam feat. Tara McDonald met “The One” en Fedde Le Grand’s “3 Minutes To Explain” voor de kiezen krijgen.

De volgende tracks zijn wel wat minder voor de hand liggend, maar niet echt heel speciaal. Ik heb het dan over “Klack” van Steve Angello, maar uitgebracht onder de naam “Who’s Who?” en Funkagenda met “What The F***”. Na Sandy Vee’s bekende “Bleep” krijgen we eindelijk wat stevigere en nieuwere tracks te horen, met als hoogtepunt “Radio” van Felix Da Housecat, in de “Shinichi Osawa” Remix. De CD sluit ook op deze manier af want de laatste twee nummers zijn weggelegd voor Joachim Garraud met “The Rock” en Benny Benassi met “Rock ‘n’ Rave”. Jammer dat de CD dus op deze manier wat traag op gang komt en pas op het einde echt gaat knallen.

CD2

De tweede CD begint opnieuw met een bekende plaat, namelijk “Pjanoo” van Eric Prydz. De tweede track op deze CD is gelukkig wél verassend. Het is namelijk een nieuwe productie genaamd “Runaway”, van Tom Novy feat. Abigail Bailey. Deze verfrissende tranceplaat met dito vocals heeft zijn sporen al verdient in Ibiza en lijkt nu langzaam het vasteland van Europa te gaan veroveren. De volgende track is van Fragma en dat is, hoe kan het ook anders, “Toca’s Miracle”. De versie op deze CD is de “Inpetto 2008 Mix”, een versie die we regelmatig voorbij hebben horen komen op de outdoor feesten en festivals deze zomer. De volgende track, nummer vier, is “Miracle” van The Frenchmakers feat. Andrea Britton. Deze plaat is erg catchy, want de vocals van deze plaat blijven direct na het beluisteren ervan in je hoofd achter. Een andere redelijk nieuwe track is "Golden Walls" van Dahlbäck & Cost, een prima progressive houseplaat die lekker dansbaar is. David Guetta gaat nog even verder op deze tour, want de volgende track is “TQ”, van Arias en ook dit is een lekkere progressive house plaat. Nummer zeven is “So Strong” van Meck feat. Dino en de strings die gebruikt zijn in deze plaat zullen je meteen bekend in de oren klinken en ook de vocals klinken of je ze al eerder hebt gehoord. Niks bijzonders dus, deze productie.

De volgende twee house tracks zijn stevig, dansbaar en vernieuwend. Buiten dat liggen ze ook nog eens lekker in het gehoor. Wat kan een mens zich nog meer wensen? Ze luisteren naar de naam “Caribe”en “You”. De eerste is geproduceerd door Tristan Garner en de tweede door Steve Mac & Paul Harris. Het lijkt er sterk op of David Guetta op de tweede CD wat nieuwere en verrassendere tracks heeft willen zetten, maar toch bang was het FMIF concept uit het oog te verliezen en daarom toch wat bekendere tracks aan de CD heeft toegevoegd. CD2 sluit even stevig af als CD1, want de laatste tracks zijn o.a. Underworld’s “Ring Road” in de Laidback Luke Remix en Mark Knight & Funkagenda’s “Man With The Red Face”. De laatstgenoemde is natuurlijk een hele bekende dancefloor killer, maar wel een hele lekkere.

Conclusie

Wie een dansbare en stevige CD verwacht kan beter verder kijken, want deze CD's staan bol van de catchy deuntjes en bekende tunes, zoals we die we van David Guetta kennen. Zowel de eerste als de tweede CD komen langzaam op gang en dat is jammer. Op CD1 gaat David Guetta duidelijk voor het bekende en dat is natuurlijk ook wel een beetje zijn stijl. De Fransman is door de herkenbare beats, die makkelijk in je hoofd blijven steken, juist bekend geworden. Op CD2 lijkt hij zich echter in een identiteitscrisis te storten want nieuwe tracks worden hier wederom afgewisseld met het bekende nummers en zo is er niet echt een duidelijke lijn in deze CD te ontdekken. Hierdoor komt de tweede CD ook nooit echt lekker op gang. David Guetta lijkt enerzijds zijn commerciële en meest bekende kant te uit te willen buiten en anderzijds de echte feestganger tevreden te willen stellen. Helaas zijn deze twee gegevens moeilijk te combineren op een dubbelaar. Jammer!

Score: 68/100