Trance World 3 - Mixed by Sean Tyas

Sean Tyas is een van de ‘hottest producers around’. En met ‘around’ kunnen we gerust de gehele wereldbol in de rondte beschouwen. Zijn DJ-sets behoren tot de energiekste uit het circuit en alles wat de man de laatste maanden gedaan heeft is in goud veranderd. Nog steeds rolt de ene na de andere topproductie uit zijn studio en bereikt de platenkoffers van de grootste DJ's ter wereld. Eigen tracks of remixen, soloproducties of samenwerkingsverbanden... you name it, Sean kicks it. Armin van Buuren sleepte hem hoogstpersoonlijk zijn kampioenenstal binnen. Armada bood onderdak aan de man die werd geboren in New York en woonachtig is in Zwitserland. En aan wiens voeten de wereld ligt. De trancewereld. Het moge duidelijk zijn: wanneer ondergetekende érgens natte plekken van kreeg, was het de op hande zijnde release van deze derde editie van Trance World. Terwijl die van deel twee door Aly & Fila nog niet eens opgedroogd waren...

CD1

Begint met een eigen productie, onder de huis-tuin-en-keuken alias Eddie Williams. Dat is, zeg maar, een soort Henk de Vries. (Met excuus aan alle Henken de Vries, anders krijgen we daar weer last mee, red.) Deze eerste track is echter allerminst Henk de Vries, welnee. Meteen al die kenmerkende Tyas-drive, heerlijk! Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht! En de binnenkomer blijkt geen loos alarm want wat volgt, ‘Monkey Square’ van de terecht bejubelde Isma-ae (vs Strobe), is al even energiek. Helaas is ‘La Guitarra’ even een inkakker. Lijkt welhaast een verplicht nummer op iedere recente compilatie. Ik vond ‘m in het begin nog mooi maar ben er nu wel klaar mee. Gelukkig volgt daarna alweer een nieuw hoogtepunt. Robert Nickson met ‘Never Again’ in de Nitrous Oxide remix. Met de vocalen van de vrouw die ik sinds haar magistrale vertolking van ‘Close your eyes’ (eveneens Robert Nickson) in mijn nachtelijke dromen menig huwelijksaanzoek doe. Haar stem in combinatie met de geweldige melodie en opzwepende beats is magnifiek.

Buckle up!

We zijn nu volkomen los en ik raad iedereen aan halverwege track vijf de gordels vast te gespen. Vanaf de break van ‘Come Alive’ van Roy Gates is er namelijk geen houden meer aan. De Italiaanse halfgod Giuseppe Ottaviani remixt ‘Follow me’ van Jose Amnesia werkelijk aan barrels, Nish, Paul Webster en Activa brengen stuk voor stuk tracks waar de energie ongenadig van af spat, en wat de sound van Aly & Fila met me doet mag genoegzaam bekend worden verondersteld. De break in ‘Buenos Aires’ van Cartel is niet anders dan briljant en dat hier John Askew en John O’Callaghan achter zitten is overduidelijk hoorbaar. Wat een monstertune!! Maar de allerdikste plaat van deze eerste cd is Dobenbeck met ‘Please don’t go’. Greg Downey is met dit Italiaanse origineel aan de haal gegaan, en hoe. Godallemachtig. Die stem van Sarah Vieth... die melodie... die opbouw... die break... die tomeloze drive. ‘Please don’t go’? Nee hoor, maak je geen zorgen. Ik ga nergens heen, ik zal daar gek zijn. Ik wil meer!!

CD2

En ik krijg meer. Meer moois, meer lekkers, veel meer nog dan ik na de geweldige eerste schijf al hoopte. De eerste beats doen direct een kamerbrede glimlach doorbreken. Doen de handjes de lucht al in gaan. CD2 opent met de vetste versie van het toch al indrukwekkende ‘Fly to colours’ van Markus Schulz. Genix for president! En ergens is het jammer dat de volgende plaat nu al geprogrammeerd staat. Hier had Sean naar mijn persoonlijke mening mee af moeten sluiten. Ik heb het over de reuzeklapper van Simon Patterson, getiteld ‘Smack’. Voor wie ‘m niet voor de geest kan halen: de plaat met de beukende drumbeats in de zalig langgerekte break. Pam pam pam pam! Draai deze plaat snoei- en snoeihard en je ziet je buren óf nooit meer terug, óf ze komen een feestje met je meevieren en gaan voorlopig niet meer weg. ‘Smack’ is de pure definitie van Opzwependheid. ‘Smack’ is ongeëvenaard vet. ‘Smack’ gooit het vol in je bek.

Enjoy the ride

Tja, zijn we daarmee uitgeluld voor deze tweede schijf? Hell no! De mix is een voortdenderende rollercoaster ride waar geen eind aan komt. Sean presenteert niet één maar twee tracks van de Roemeense rijzende ster Digital Nature (Julien Cuculea), te weten het fenomenale ‘Landmarks’ en de samen met Manuel le Saux geproduceerde knaller ‘Pretender’. ‘The system’ van Inertia is dik, Sophie Sugar met ‘Redemption’ is dikker dan dik, en dat wordt dan nog een overtroffen door de track van Erik de Koning. Die voor alle duidelijkheid maar ‘Dream Flight’ is getiteld. En dat is wat het is. Een plaat die je optilt en meeneemt. Meevoert naar de hoogste luchtlagen van de atmosfeer. Op dit soort droomvluchten mag je mij altijd boeken.

Er komt geen eind aan en het houdt maar niet op. Deze set is de drive of your life. Tom Colontonio met ‘Infinity passage’ gevolgd door ‘The Path’ van Andy Tau (Neal Scarborough remix). Je kunt het zo energiek niet verzinnen en Sean Tyas legt het op de draaitafels. Het slotakkoord met onder meer twee geniale tracks van (Björn) Akesson en daar tussen in één van de allerlekkerste wegzweefbreaks ooit, die in ‘Stadium’ van Greg Downey... echt mensen... ik zal mijn kippevel met een gasbrander te lijf moeten.

Werelds!

Mijn conclusie is niet meer nodig, lees de bovenstaande belevenis. Een eindeloze stroom godsgruwelijk lekkere tracks die ook nog eens beestachtig worden doorgemixt. Dit is de heavy metal van de trance, dit is Koning Sean Tyas de Eerste met Trance World de Derde. Zeg maar Hard Trance World. Zwaar en zwaar verslavend!

Score: 92/100


www.armadamusic.nl