Hardtechno Vol. 4 - Mixed by Marco Remus

Ik weet niet wat het is maar vrijwel altijd als ik een spaarzaam muzikaal luisterdipje beleef, weet op de één of andere manier een verse (hard)techno cd altijd redding te brengen en mijn geprefereerd luistervoer in die periode een nieuwe draai te geven. Deze periode is hierop eigen een grote uitzondering want ik verveel mij eigenlijk geen moment met de (nu veelal oude) sounds die uit mijn speakertjes komen trillen. Maar voor een nieuwe mixcompilatie van Marco Remus maak ik maar al te graag wat spaarzame tijd vrij.

Deze brute Oost-Duitse ‘technogladiator’ (zowel op muzikaal gebied als wel als uiterlijke vertoning) is, zoals hij graag zelf persoonlijk beschrijft in het bijgeleverde boekje, niet in een bepaald hokje te duwen. Dit feit hoeft hij niet weer met één cd te bewijzen, maar ditmaal mag deze lopende tatoeage-expositie zich profileren met maarliefst het dubbele aantal.

CD1

Zoals ik laatst in een review over een eerdere Marco Remus-compilatie schreef, laat ook deze eerste cd zich kenmerken door een geslaagde combinatie van verschillende stijlen binnen de hardtechno en ligt er gelukkig ook hier weer een flinke nadruk op humor en pretentieloze onbevangenheid. En hoe mooi is het dan als het begin van de mix (een komische discussie over kippenneuken als intro) meteen zowel op je lach- als wel op je dansspieren werkt?! Remus’ visitekaartje is een waar genot en ook meteen het grote hoogtepunt op deze eerste schijf. Vette, groovy hardtechno met aardig wat oldschool-invloeden (o.a. uit 808 State’s “Cubik”) maken het onweerstaanbaar niet minimaal met je hoofd mee te knikken op de heerlijke beats. Echt van alles komt voorbij op deze international georiënteerde disc: uiteraard weer wat van het vertrouwde Nerven-spul en zelfs een uitstapje naar techstyle van Nederlandse bodem (Noise Provider’s “Bits & Bytes”), maar het is toch ook voornamelijk de klappende en subtiele Chicago techno á la Rush dat een flinke toon weet te zetten. Vanaf het wervelende begin bouwt Marco zijn geluid van een wat serieuzer karakter op naar een iets eentonigere, dit door middel van nummers met veelal rare geluidjes en speelse beats. Dan is eigenlijk alleen “Jack My Body” van Rush, een zeer langdradige, typische Rush-track, de enige lichte dooddoener op deze cd. Hierna weet de onvervalste Chicago bootyhouse kontklapper van de Canadese Kamikaze de boel weer netjes op te pikken en zijn het verder onder andere de acid-achtige “Birdman”, “Hard Amigo” (met dé machinegun uit de gameklassieker ‘Doom’ gepromoveerd tot dikke, rollende beat) en het bliepende “Nightwatch” van de Engelse ‘Jackstar’ Jamie Bissmire die de mix op een zeer behoorlijke, aparte en veelzijdige wijze weten af te sluiten. Na een maffe "Gangbang" zit de warm-up er op en wordt het serieus tijd voor een extreme editie van Nederland in Beweging, op de bijgeleverde tweede cd dat is.

CD2

Over deze tweede cd kan ik iets korter zijn. Zoals je mag verwachten van Marco Remus gaat het hier dan echt maximaal los. Er kan naar hartelust gebunkerd en ‘geschranzt’ worden met het door de Duitse keurslager aangedragen muzikaal voedsel uit zijn welbekend receptenboekje voor de mensen met een stevige trek. Naast de standaard en verplichte rauwkost serveert deze 'Künstler' de luisteraar zo hier en daar een aantal heerlijke, aparte delicatessen, zoals een startend hip-hop-aperitiefje met een vertrouwelijke hardtechno nasmaak (“Bitch beter have my Money” in de Sven Wittekind remix), een verslavend, chemisch aandoenend goedje uit Polen (“Radioactive” van Tomash Gee) en een bijna letterlijk ontladende “Krucenal”. Gelukkig kent dit snelle buffet veelal goed verteerbaar, wreed stouwvoedsel (grotendeels bereid in het Oostblok) dat nooit echt hetzelfde smaakt, ook al is het recept grotendeels hetzelfde. Kortom, de broodnodige variatie is zeker aanwezig en dat maakt deze mix dik 78 minuten lang buffelen, met hier en daar een welkome, prikkelende break om het geconsumeerde effe weg te spoelen, een vermakelijke als wel een energieverslindende ervaring. En dan heb je je buikje na het bekende Duitse dessert echt wel rondgeschranzt. Je zou bijna willen dat je net als een koe 4 magen had.

Kurz und bündig

Waar Marco Remus met de eerste, zeer vermakelijke ‘fuck de hokjes’-cd vooral de variatie en humor binnen de hardtechno uitdraagt, biedt hij met de tweede vooral een delicate mix voor de echte schranzers. Beide cd’s kennen wel zo heel af en toe wat mindere, langdradige momenten maar dat wordt op cd1 goed opgevuld door afwisselende techno waar je als fan flink van zult genieten. Natuurlijk kent cd2 minder variatie (dat zeker wel aanwezig is) maar dat ligt puur aan de gekozen muziekstijl zelf. Hier is het gewoon onbezorgd hengsten tot je een ons weegt. Waar je je dus met de eerste schijf uitermate goed kunt opladen, zo kun je je met de tweede gewoon onbezorgd ontladen. De balans is dus aanwezig. Het zeer mooie artwork in het strakke hoesje mag er ook zijn by the way.

Score: 84/100


www.marcoremus.com
www.stereo70.de
www.astralmusic.com