John '00' Fleming - Unfold #1

Als ik een recensie schrijf, weet ik meestal precies wat ik kan verwachten van de cd, omdat ik weet hoe de artiest draait of componeert. Voor deze ene keer is dat niet het geval, ik weet niet veel over John 00 Fleming en misschien is dat ook wel eens goed. Ik merk dat ik anders begin aan het beluisteren van de cd ‘John 00 Fleming - Unfold #1’, hoewel de objectiviteit al behoorlijk wordt beinvloed door het fantastisch ogende artwork. Het oog is tevreden, nu het oor nog.

De cd bestaat uit twee delen, disc 1 heeft de naam ‘Morning Mix’ en disc 2 doet vermoeden dat het om een knallende ‘Main Room Mix’ gaat. De eerste cd begint erg relaxt op honderdvierendertig beats per minuut. Het leuke is dat je ook echt het ‘morning’ gevoel meteen te pakken hebt, het voelt alsof je net wakker wordt en slaperig naar je koelkast loopt om met half dichte ogen op zoek te gaan naar je ontbijt. Track twee heeft een hele vette sample, waarschijnlijk uit een film geript, maar het heeft wel iets. Ik kan nog niet echt een stempel op de stijl plakken, het is behoorlijk progressive maar er zitten ook veel trance invloeden in, terwijl in de verte ook onderdelen van techtrance te horen zijn.

Ik ken wel wat producties van Fleming uit het verleden, onder anderen zijn remix van ‘Café Del Mar’, die op dezelfde persing stond als de sublieme Marco V remix. Ik kan me herinneren dat ik niet echt kapot was van die Fleming versie, maar ik moet eerlijk bekennen dat mijn voorkeur naar het hardere genre uitging in de tijd dat die plaat uitkwam. Ik merk bij mezelf en bij veel van mijn leeftijdsgenoten (nu moet ik echt oppassen dat ik niet als een opa ga klinken), dat we de laatste tijd meer interesse krijgen in de rustige kant van de dance. En dat merk ik nu ook, drie jaar geleden had ik deze cd al na twee minuten uit mijn raam laten vliegen, nu pakt het me op de één of andere manier wél. Het tempo is aangenaam, de diepe baslijnen zijn boeiend, terwijl er ook een behoorlijk stuk euforie in de muziek zit verwerkt, iets dat ik vroeger blijkbaar niet hoorde. Om maar eens een voorbeeld eruit te pakken: ‘Perry O’Neill - Bass Society’. De naam doet iets richting hardstyle vermoeden, maar het dromerige gevoel dat deze plaat je meegeeft blijft nog minstens een uur in je lichaam hangen. Het doet me denken aan palmbomen, stranden, een perfecte Baco in m’n hand en een mooie vrouw naast me, zomer op een verlaten strand in de Stille Oceaan, vrijheid, mooie momenten. Mensen zeggen wel eens dat muziek poëtisch kan zijn, een track als deze beaamt dat voor de volle honderd procent.

De hele eerste cd glijdt langs je heen, zonder dat je er moe van wordt of er genoeg van krijgt. Veel cd’s hebben de sticker ‘Parental Advisory’, maar hier had van mij best een ‘Don’t play this album while you’re driving’ sticker op gemogen. Je zit namelijk binnen de korste keren met je gedachten totaal ergens anders, wat ongetwijfeld ongelukken op gaat leveren als je dit in je auto beluistert. Het aantal juweeltjes op deze cd is gewoon te groot om op te noemen, dus daar ga ik jullie niet mee vervelen.

De ‘Main Room Mix’ gaat verder waar het ochtendgevoel ophield, maar wel met iets meer pit. De ronde bassen geven het geheel een aangename goa-invloed en naarmate de mix vordert hoor je exact waar de hardhouse (dus geen hardstyle) van nu vandaan komt. Aan het einde heeft het zelfs een merkwaardige Ferry Corsten-feel, je zult terugdenken aan ‘Out Of The Blue’ of aan Armin van Buuren’s ‘Blue Fear’. Het gekke is,dat er geen echt ‘uit-je-dak-nummer’ op staat, maar dat de cd wel ongelooflijk lekker wegluistert en opbouwt naar een einde waar je vrede mee hebt, na Fleming’s eigen ‘Lost In You’ voel je je tevreden, het is ongeveer als na een lange vrijpartij die niet keihard was, maar wel ontzettend lekker.

Een overdonderd gevoel is wat je bij blijft, ik kan muziekliefhebbers deze cd echt aanraden. Geen oeverloos gebeuk, maar wel subtiliteit met een grote 'S'. Ik schaam me vanaf nu diep dat ik niet veel eerder op zoek ben gegaan naar John 00 Fleming’s sound, ik denk dat ik stiekem even ga luisteren als hij tijdens Dance Valley Festival op de stage van Christopher Lawrence draait. Maar dan wel héél stiekem…

Score: 90/100