John Dahlbäck - At The Gun Show

Er zit iets in het Zweedse water. De mensen die er leven behoren tot degenen die het oudst worden en het gezondst en gelukkigst ter wereld zijn. Maar Zweden zijn ook ontzettend productief. Denk maar eens aan bedrijven als Ikea, Hennes & Mauritz en Ericsson. Voor een bevolking die ruim negen miljoen mensen telt, zijn opvallend veel mensen actief én internationaal succesvol in de muziek. Er zullen weinig mensen zijn die acts als The Hives, Ace Of Base, of - jawel - Abba niet kennen. De dance-industrie is echter ook goed bezet met (relatief) nieuwkomers Axwell en Steve Angello, maar vooral coryfeeën als Adam Beyer, Samuel L. Session, Cari Lekebusch en Jesper Dahlbäck, die zich vooral toegespitst hebben op het technogenre. Frisse uitzondering op de regel is John Dahlbäck, die zich niet aan genrehokjes laat binden. Onlangs verscheen alweer zijn derde album: At The Gun Show.Duizendpoot John Dahlbäck is één van die mensen die nooit zonder inspiratie lijkt te zitten. In sneltreinvaart volgen zijn releases elkaar op, die louter op ‘kwaliteitslabels’ als Dessous (het deephouselabel van Steve Bug), Systematic en Kompakt verschijnen. Of hij nu als Hugg & Pepp (samen met grote neef Jesper) techno produceert, of ‘gewoon’ house, deephouse, techhouse en electrohouse: de reacties zijn positief, de kwaliteit immer hoog.Voor dit album pakt Dahlbäck breed uit met tracks die, stuk voor stuk, als single uitgebracht zouden kunnen worden. Door lustig met stijlen te combineren, maar met electrohouse als rode draad, en door prima op- en af te bouwen weet hij knap te vermijden dat het saai wordt. Wel weten sommige nummers dusdanig op de zenuwen te werken, dat de skip-optie wel erg verleidelijk wordt. Zo begint See My Show erg funky en lijkt het in eerste instantie gewoon een heel fijne track. Maar als halverwege een snerpende, alsmaar repeterende ‘melodie’ inzet, protesteren de nekharen door onmiddellijk omhoog te gaan staan. Ook Eight To Five lijkt besmet met hoe-kan-ik-de-luisteraar-zoveel-mogelijk-klieren tonen.Is de hele cd dan zo vervelend? Welnee. Zoals gezegd kent het album een zogenaamde verhaallijn. Voorzichtig opbouwend, met het speelse Get Over It en het epische Our Song. Een echte climax kent de cd niet. Deze is als het ware over het album uitgesmeerd middels enkele spannende minimale tracks, als Lane Of Love, Express en The Old Woods, waarna geraffineerd richting eindpunt wordt gewerkt. Nergens gaat het de diepte in, maar is diepgang altíjd essentieel? Voor een conceptalbum als dit niet. Het zijn nummers, waar heel goed op gedanst kan worden en die met liefde en talent tot stand zijn gekomen. En dat hoor je er aan af. Score: 82/100