Blow Your Speakers Part 2 - Mixed by Looney Tunez

Waarschijnlijk begon bij vele van jullie jumpers iets te dagen bij het lezen van de titel van deze recensie. Goed, laat me jullie geheugen even opfrissen. Begin juli 2005 startte Digidance samen met dj Ruthless een nieuwe jump-mixcompilatie, genaamd: Blow Your Speakers, die door de laatst genoemde toentertijd op een uitstekende wijze in elkaar gemixt werd. Op de één of andere manier heeft men dit succes nooit een vervolg gegeven en zijn de plannen voor een nieuwe reeks in de ijskast beland. Tot nu dan, want anderhalf jaar later vonden de twee jonge, Nederlandse dj/producers van Looney Tunez het ingevroren concept terug in de ijskast van Digidance en besloten zij de weg die dj Ruthless inzette verder te vervolgen. De Looney Tunez, Scandleless (Mitchell) en KeeKaBoo (Jan), kwamen pas halverwege 2005 geleidelijk opzetten met hun muzikale creaties die je het best kunt onderscheiden in twee concepten. Het succes van de mannen is begonnen met tracks gekenmerkt door een humoristische, vrolijke insteek (“Jumpen Klootzak!”, “Verzoekjes”). Maar omdat de liefde voor jump en alles wat hier bij hoort ze behoorlijk diep zit, duurde het niet lang voordat ook zij zich ook gingen richten op het serieuzere, hardere werk (“Wreckless”, “Break it Down”). En dan heb ik niet alleen over hun eigen projecten, maar ook over de remixen voor onder andere Lobotomy Inc en The Playboyz. Gezien het duo uit dezelfde muziekstal komt als dj Ruthless en het zich qua naamsbekendheid langzaamaan begint te vestigen, is het dus niet verwonderlijk dat zij deze mix van 21 tracks in elkaar hebben mogen draaien.

Zoals het hoesje van het eerste deel me een deed denken aan een Nederlandse tegenhanger van de Belgische tuning-cd’s, de cover van deel twee ziet er een stuk neutraler en eleganter uit. Dit komt op mij over alsof men eindelijk kiest voor een eigen identiteit. Dit lijkt me dus een positief vooruitzicht...


Jump in

Opmerkelijk genoeg starten we de cd wél met een korte 'tuning'-achtige intro, gevolgd door een toepasselijke, opzwepende Chicago hardhouse track van Alex Peace die de ’Loonies’ wel vaker als openingsplaat gebruiken in hun dj-sets. En geef ze eens ongelijk. Tegenwoordig gooien veel dj’s er in het begin wat Frans/Belgische techno-gerichte jump-plaatjes in om hun set optimaal op te bouwen, maar eigenlijk is het veel leuker dat men nu steeds vaker teruggrijpt naar die (oudere) Amerikaanse stijl, zoals ook de bekende UC-sound, waar jump misschien wel zijn oorsprong vond. Anyways, niet alleen de opener blijft in Amerikaanse sferen, want tot het vrolijke “Doop 2006”, de bekende klassieker die door Looney Tunez zelf in een passend jump-jasje is gestoken, krijgen we nog een tweetal 'UC''tjes voorgeschoteld.

Dat men er een aparte cd van heeft willen maken en dat men zich wil onderscheiden van die andere, gevestigde jump-compilaties, hoor je niet alleen aan deze muziekkeuze maar zie je ook direct aan de verdere tracklist. En dit is ze dan ook aardig gelukt. Vanaf “Doop 2006” zit je als luisteraar lekker in de dan goed op stoom komende mix en komen er een aantal behoorlijke, optimistische plaatjes van Nederlandse makelij voorbij die dit sfeertje goed weten vast te houden. Maar deze hokjes-achtige grens vervaagt bij (alweer) een uitstekende, ditmaal tech-gerichte jump-productie van GJ Warez, die hiermee in de voetsporen treedt van o.a. dj Coone, die zelf ook aanwezig is met een 'adembenemende' remix in deze stijl. De toon naar een nog nadrukkelijker techno-georiënteerd middenstuk, waarbij “Chicken Surprise” er dik uitspringt, is dus meteen gezet. Of in ieder geval zo lijkt het. Verrassend genoeg komt er plots een stevige Greg C remix in die de boel aardig wakker schudt en de mix samen met een daverende plaat van Antiono & Cristiano op een iets andere manier flink op sleeptouw neemt. Hierna grijpen de Looney Tunez weer terug naar die populaire jump-stijl met die welbekende 'schurende' elementen erin verwerkt. Het is daarom ook wel jammer dat zij de springplank een beetje misslaan door in dit iets te geforceerd klinkend middenstuk te komen met een bijna verplicht aanvoelend ski-momentje in de vorm van de uit Duitsland afkomstige, licht-schurende hardtechno-plaat (“Lady Shaker”). Want deze niet-overdreven harde topproductie doet er naar mijn mening opbouwend te lang over om er goed in te komen, loopt net iets te langzaam om er echt vol van te kunnen genieten en wordt er dan toch weer iets te snel uitgemixt. Een eigen, wat geforceerd klinkende 'ski'-productie met de titel “Skiën Maar” dat direct hierna volgt, kan het tij voor de geoefende skiër niet keren. Dit stuk in de mix voelt aan alsof je een groene piste aan het afdalen bent, terwijl je bij aanvang toch zeker wist dat je de zwarte piste uitgekozen had. Kortom, het idee is prima, alleen de uitwerking en timing hadden beter gekund.

Het laatste gedeelte is gereserveerd voor plaatjes die bij aardig wat mensen niet erg bekend zullen zijn en nummers die al een tijdje uitgebracht zijn en we al vaker hebben mogen aanhoren deze periode. Als eerste komen we gelukkig weer eens in aanraking met één van de eerste Babaorum Records-plaatjes, het vrijwel onbekende origineel van Greg C’s “Night Colors” uit 2001. Deze voorloper van de harde Franse tek geeft uitstekend het meer subtiele, stevigere, oude Baba-geluid weer. Jammer is het dan eigenlijk dat er een omschakeling plaatst vindt naar een aantal recentere, meer bekende platen die het slotstuk niet helemaal kunnen maken zoals je het gewild zou hebben. Nu zijn de gekozen plaatjes al niet zo heel erg imponerend, maar het had allemaal beter uitgepakt wanneer de springerige, maar toch houterige hardstyle-track "Attakk" de boel niet zo had opgehouden. De track kent simpelweg te weinig vaart en dat heeft zijn effect op de finale. Hierdoor geraken de laatste twee Spaanse plaatjes ("Like What" en voornamelijk "Da Bells"), in de van nature snelle newstyle, te laat op stoom om de boel nog recht te kunnen trekken. Je mist uiteindelijk gewoon toch die ijzersterke lijn en het juiste tempo in de opbouw waardoor het einde niet echt optimaal weet te knallen. En dat was wel de bedoeling geweest lijkt me.

Jump out

De Looney Tunez hebben duidelijk gekozen voor een andere aanpak dan gebruikelijk is bij de meeste jump-compilaties, vergelijkbaar met de manier zoals dj Ruthless dat bijvoorbeeld doet. Het duo heeft overduidelijk niet gekozen om zoveel mogelijk nieuw en ongereleased materiaal in hun mix te verwerken, maar het tweetal grijpt vaak specifiek terug naar de verscheidene, oudere plaatjes waarvan velen al een tijd zijn uitgebracht, maar nog niet bijster bekend zijn bij het grote publiek. Laat staan dat ze gecompileerd staan op cd. Dit sterkste punt van deze tweede Blow Your Speakers pakt in het begin goed uit, maar naar mate de mix vordert, het uitstekende eerste deel en het aardige, aansluitende tech-gerichte deel achter de rug zijn en de laatste platen naderen, wordt het geheel jammer genoeg toch een beetje onsamenhangend en daardoor minder interessant. Ik heb dan ook het idee dat beide heren iets té fanatiek bezig zijn geweest met het samenstellen en indelen van deze diverse tracklist. Dit neemt niet weg dat deze gewaagde mixschijf voor het grootste gedeelte qua muziek, identiteit, tempo en mixwerk goed in elkaar zit, al mis ik persoonlijk toch de echte klappers en duurt de mix uiteindelijk maar een uur. Maar zeker de liefhebbers van een aparte, minder voor de hand liggende platenkeuze kunnen deze schijf wel waarderen. Degenen die niet van verrassingen houden, raad ik aan op zoek te gaan naar iets anders.


Score: 72/100

www.looney-tunez.nl