Fabric 93 mixed by Soul Clap

Fabric gaat deze keer wel heel erg soft! Hun 93ste release staat vol met downtempo en easy smooth listening. House, funk, electro, soul, disco en een vleugje hip-hop om je vingers en ieder ander lichaamsdeel naar keuze, al dan niet bij af te likken. Dit is de shizzle waarbij doorgewinterde loverboys en flirty sugar girls hun meest vunzige trucjes op de dansvloer kunnen uithalen. Love-making on the floor was nog nooit zo makkelijk. Schuren en bumpen op het ritme van zwoele melodieën en lome basslijntjes tot je schraal ziet.
Vergeet all timer Barry White met z'n zwoele stem, want hier is Soul Clap. Het uit Boston afkomstige duo (Charles Levine & Eli Goldstein) viert dit jaar hun tienjarig jubileum. Tien jaar aan diversiteit en meesterwerkjes. Denk eens aan het techy en frisse "The Giraffe" in zowel de originele als de wat meer minimale "Seed in the City Remix" vorm. Het is echter niet alleen een verbastering van minimale techno en house wat de heren laten horen. Ook voor platen met een uitgesproken jaren '70- en '80-vibe draaien zij hun hand niet om. "Michael went to Hell", "Love Light" en top notch "Dreams" met de vocalen van "Fleetwood Mac's Stevie Nicks" zijn er zo een paar om te noemen. Waarbij laatst genoemde meer een remix is dan een eigen productie. Dat de heren kunnen remixen bewijzen ze onder meer met een lome bewerking van "Chris Isaak – Wicked Games". Sterker nog, als we kijken in hun discografie, dan is hun lijst met credits voor bewerkingen en mixen bijna net zo lang, dan wel niet langer dan de lijst met eigen EP's. Neem daarbij nog een rits podcasts, mixen (Resident Advisor 224 & FACT Mix 324) en een enkele compilaties (DJ Kicks & Watergate 19) en het moge duidelijk zijn dat Charles & Eli vooral niet stil zitten. Nu, na tien jaar zwoegen, met net hun tweede album "Soul Clap" (na "Efunk the Album") en een co-productie met Funcadelic (George Clinton) achter de rug, vond ook Fabric het een mooi tijdstip, om deze heren het verzoek te doen, of ze ook voor deze prestigieuze serie een mix wilden verzorgen.

Deze heren hebben zo'n 34 tracks in grove stukken gehakt, waarna met een nagelvijltje de scherpe randjes eraf geschaafd zijn en het geheel in een blender is gepropt, om het tot een vloeiende mix te transformeren. Uitgegoten over zilver aluminium en voilá, klaar om de late uurtjes na het stappen of de vroege uurtjes tijdens het ochtendgloren te voorzien van de benodigde klanken. Via een kort intro gaan de heren los op hun mixer en mengpaneel. Zwoele zomerse platen wisselen elkaar af gecombineerd met 'goldies' uit een ver verleden en stukjes acapella om voor de benodigde sfeer te zorgen. Niet stilstaan, maar heupwiegend blijven bewegen op het ritme.
Zo levert dat gelijk in het begin al een mooie start op met het ietwat gedateerde "New Day" uit 1999 en verse "Paradise Valley" van het afgelopen jaar verschenen album "Broken Knowz". Ook de opvolgende tracks houden die chille vibe vast. Beachclub-uitbrak-materiaal na een heftige stap-avond. Gitaar-riedeltjes en opgepitchte zang brengen je in gedachte naar Jamaica of de Dominicaanse Republiek. Via een overtocht terug naar Ibiza, om bij een ondergaande zon de zwoele woorden van Donna McGhee tot je te nemen. Half hitsig maak je je klaar voor een nieuwe avond in de club. "Early Werk" geeft het startsein tot meer heupbewegingen, opgezweept met de vocalen van Barbara Tucker. De mix gaat de clubby kant op met 2 dub uitvoeringen van "The Compass" en "I Gotta Feeling".
Via Soul Clap, No Regular & John Camp maken de heren de overgang naar een wat meer seventies disco-vibe, maar dan wel met de moderne variant van Harvey Sutherland & Bermuda. De mannen van "Air" konden dat vroeger ook zo fameus. Zo'n easy listening sfeertje oproepen met een paar simpele synthesizer tonen. Het is net of je naar een foute pimp&ho's film zit te kijken. De protest-vocalen en wobble-synth uit "Slide Gloves" maken dat gevoel compleet.
De mix neemt hierna een wending naar de wat minder uitbundige electro van eind jaren '80. Maar ook nu weer word je op het verkeerde been gezet, want "Zacky Force Funk – The Split" is vorig jaar pas verschenen. Na "Ongaku" verblijden Charles en Eli ons met de heldere en opbeurende klanken van "Something Keeps Me Real Quiet" en "Gotta Work". De electro-beats in combinatie met de vrolijke melodietjes geven de mix weer wat meer kleur. Erg apart en zeker toepasselijk voor het ontluikende voorjaar. Platen volgen elkaar in rap tempo op waardoor je al snel het overzicht kwijt bent. We blijven nog even in de lente-sferen met de fluitklanken van Nu Guinea en de zachte harp-achtige synths van Daev Martian., maar daarna neemt de mix even wat gas terug met de ingetogen ritmes en zachte zang van "Move it Forward", waarna dankzij "The Hue – Spaced Out" via een basic ritme en een subtiele synthline weer wat meer swing in de mix komt. En Jack Novin & Matt Grone versterken dat gevoel nog een beetje met hun disco-achtige "Gang Progress". Het wordt weer tijd voor die majestueuze 'Saturday Night' moves om de dames in zwijm te laten vallen. Waarna je samen onder de "Love Moon" allerlei "Memories" ophaalt.
De sfeer blijft loom met een spacy tintje. Geen 50 tinten grijs, maar 50 tinten easy chill met een cocktailtje en leuk gezelschap. Het einde van de mix komt langzaam dichterbij en met "Right beside you" brengt Soul Clap weer een heerlijke feel-good plaat. De zoveelste in deze mix. Nog even met je dame of heer genieten van de ondergaande of juist opkomende zon en de speelse noten en Afrikaanse zang van Elikeh in "Djidjo Vide". Pak je verovering nog een keer bij de heupen en draai als een volleerd Lambada-danser nog een aantal rondjes over het strand. Na de Afrikaanse klanken volgt nu een stukje latin-dance, waarna we terugkeren anar het donkere continent met Maajo, afkomstig van het onlangs verschenen album "Tropic of Tulli".
De afsluitende minuutjes zijn voor Jimi Tenor & Tony Allen met "Path to Wisdom" en het relaxte "Scott Grooves – Bittersweet Stripped". Een passend einde van deze diverse maar toch zeer ontspannende mix.

Soul Clap brengt wat er van ze verwacht wordt. Een mix vol indrukken en niet zo 1-2-3 in een hokje te plaatsen. Loungy en diep, maar toch ook dansbaar, vrolijke en uitermate vermakelijk. Alles passend aan elkaar geregen, zonder storende overgangen. Wat opvalt is dat de mix in zijn geheel heel erg doet denken aan die voorbije jaren '70 en '80, maar dat een groot deel van de artiesten eigenlijk pas maar een paar jaar bezig is met produceren. Toch weten ze keer op keer die sfeer te vangen en er een moderne draai aan te geven. Het brengt herinneringen naar boven of doet verlangen naar die ideale situatie, laat staan het gevoel, dat je heel erg toe bent aan vakantie.
Soul Clap entertaint en zorgt voor een verrassend andere mix dan wat we normaal gesproken van Fabric gewend zijn. Zeer plezierig.

Ook aan te schaffen in de Fabric London store.