Void Settler - None Follows The Sunrise

IntroVoid Settler, bij het grote publiek wellicht een onbekende naam. Onder de ‘kenners’ daarentegen iemand die erg gewaardeerd wordt om zijn eigenzinnige en originele muziek. Veel is er niet bekend over deze artiest, hij begeeft zich in een schemerwereld en toont zich zelden aan het publiek. Één van de zeldzame keren dat dit wel gebeurde was tijdens Club r_AW van 24 september van het afgelopen jaar, waar hij een imponerende liveset neerzette. Sinds afgelopen week ligt zijn debuutalbum in de winkel, een album wat erg belangrijk voor hem is en waar hij erg trots op is. Het is een album waarop veel van zijn eigen leven in verwerkt is. Hij zegt hierover het volgende: Rondom het album ‘None Follows The Sunrise’ heeft Void Settler een hele fantasiewereld bedacht. Een wereld in een middeleeuwse/sprookjesachtige stijl, compleet overwoekerd door angst en duisternis. Hoofdrolspelers in deze fantasiewereld zijn naast Void Settler zelf, ook Labyrinth en Sandling. Labyrinth en Void Settler zijn door Sandling overgehaald naar deze wereld, met als taak de problemen van deze wereld te verhelpen. In dit hoofdstuk (lees album) gaat het voornamelijk om de handelsstad St. Palurs Harbor, waarin de ooit nobele koning een vloek over zich heen heeft gekregen, waardoor besef van reëel leiderschap plaatsmaakte voor machtmisbruik en hebzucht. De bevolking, machteloos, maar magisch gecharmeerd door de vloek stierf langzaam uit, zichzelf opofferend voor de wensen van de onsterfelijke koning.
Audio(Onder andere) de eerste twee tracks van het album gaan specifiek over de in de intro genoemde stad St. Palurs Harbor. De nummers hebben wat van elkaar weg, zo kennen ze allebei namelijk een vergelijkbare, meeslepende melodie. Een melodie die mij doet denken aan oude RPG games als ‘Zelda’ op de Super Nintendo. De melodieën zijn heerlijk om in op gaan, zeker met in je achterhoofd het verhaal over de stad en zijn koning. De melodie is eerst dromerig, maar toch ook dreigend. Het begint neerslachtig te klinken en de mooie melodie wordt langzamerhand steeds vaker onderbroken door onregelmatige, duistere klanken, waarbij je je kunt voorstellen hoe de vloek de koning en de stad beïnvloedt. Mooie, sfeervolle tracks deze ‘Carriage At St. Palurs Harbor’ en ‘Fable. Entwine.’. Bij de derde track komt Sandling voor het eerst om de hoek kijken. Satin temptation’ kent ook een ‘Zelda-tune’ (laten we het zo voor het gemak maar noemen, dan weten we in ieder geval waar we over praten), maar is verder niet te vergelijken met de voorgaande nummers. Hoewel een rauw nummer en met de nodige breaks, is het toch een track die je doet bewegen. Dit komt vooral door de heerlijk bassline, die zeker op hoog volume erg pakkend en dwingend aanwezig is. ‘Tower’ begint rustig en ingetogen, maar de rauwe en ‘scheurende’ geluiden doen dreigend aan. Het nummer kent niet echt een uitschieter, maar blijft wel dreigend aandoen. Het scenario dat Void Settler in zijn hoofd had bij het maken van ‘Tower’ gaf hem de inspiratie tot het maken van de cover van het album. De toren die daar op te zien is, is dus dezelfde toren als waar deze track over gaat. Het volgende nummer (‘Desolate outpost’) verhaalt over een expeditie (richting een buitenpost, outpost) die resulteert in een gevecht tussen de ‘Men of the oases’ en de ‘Horsemen of the desert’, waarvan er van de laatstgenoemde maar één overblijft. Omdat je weet dat Void Settler een hele fantasiewereld heeft verzonnen en de luisteraar uitnodigt dit ook te doen (‘Ik heb dan ook graag dat mensen er zelf bij gaan fantaseren, en hun eigen verhaal erbij maken’), laat je je gedachten de vrije loop en zie je bij het rustige begin van het nummer de troepen het slagveld al naderen. Halverwege wordt de muziek heviger en opzwepender, het gevecht is begonnen. Eind het eind van wordt de muziek weer kalmer en zie je de laatste strijder alleen overblijven op het verwoeste (desolate) strijdtoneel. Laten we het verhaal echter even laten voor wat het is, anders wordt de recensie wel aan de erg lange kant. Laten we ons daarentegen even wat meer op de muziek zelf richten, alwaar we aangekomen zijn bij nummer zes ‘Her naked thin glass-made clock’, welke al verschenen is op deel vijf van de Demolition cd-reeks. Het nummer kent een lekkere drive en is de eerste track op de cd waar een beetje tempo in zit. Na de break in het midden, wordt het nummer hervat en hoewel alle ritmes en geluiden nogal onregelmatig zijn, is er toch een patroon in te kennen en loopt het nummer lekker door. Na het wat minder pakkende ‘break-nummer’ ‘A rusted golem and a field of memories’, komen we aan bij nummer acht. Deze track kent een soort van oriëntaalse melodielijn en bovendien vrij stevige kick. Het is voor het eerst op het album dat een nummer echt los gaat. Ook het volgende nummer (‘Yehgeth of the dragon’) is lekker opzwepend en om moeilijk om bij stil te blijven zitten. Na een paar stevige nummers heeft Void Settler weer een rustpunt ingebouwd en wel in de vorm van het rustige en mystieke ‘Sunset shore’. Ook ‘Nightfall deceit’ kennen we al van de Demolition-reeks (deel zes), maar blijft desalniettemin een sterke track om te horen. Het nummer heeft wat weg van hard-techno. Het kent een mooie, sfeervolle break, waarna het in korte tijd opbouwt naar een climax en nog één keer met een hoop ‘herrie’ er helemaal voor gaat. Erg lekker! We naderen het eind van het album en na track twaalf (kort, galmend en ‘spacy’) komen we aan bij ‘Jackal’. Een nummer met een snelle beat en een hoog aantal BPM. De mooie achtergrondmelodie houdt het nummer nog enigszins ‘relaxed’. ‘Ghast’ is een nummer helemaal los gaat. Harde kicks, rauwe en overstuurde geluiden, heerlijk. Had een mooie afsluiter van de cd geweest, maar daarvoor het Void Settler gekozen voor het nummer ‘A city to cry about disasters yet to come’. Als we het ‘verhaal’ er weer bij pakken, is dit nummer als afsluiter wel te verklaren. De gebruikte ‘Zelda-tune’ past ook uitstekend bij de titel en geeft het goed weer. De onregelmatige geluiden in het nummer (vooral in het begin) zijn mij echter iets teveel van het goede en zijn zeker op hoog volume of met een koptelefoon op, niet prettig om te horen.
Outro‘None Follows The Sunrise’ is een album dat een heel ander geluid laat horen, ik kan me niet iets anders voor de geest halen wat hiermee te vergelijken is. Het is ook niet in een hokje te stoppen. Nou ben ik ook geen voorstander van hokjes, maar ik kan me voorstellen dat mensen die onbekend zijn met de naam Void Settler, graag willen weten om wat voor stijl het hier gaat voor ze de recensie gaan lezen. Het is echter niet in één woord of stijl te omschrijven. Experimenteel, breaks, ambient, alternative, soundtrackmuziek, industrial hardcore, het zit er allemaal wel in. Een heel gevarieerd album dus. Dat Void Settler een heel verhaal en fantasiewereld bij het album heeft bedacht, spraakt mij zeker aan. Mooi om te zien hoe begaan een artiest met zijn muziek is. Als luisteraar kun je bovendien met dit verhaal in je achterhoofd, extra in de muziek opgaan. Hoewel er wel een aantal tracks op het album staan die het ook goed zullen doen op een feest (vooral tegen het einde van de cd), is het dan ook voornamelijk een luisteralbum geworden, dat een verhaal verteld. Zeker de eerste twee tracks zijn, mede door hun meeslepende melodieën, hier een goed voorbeeld van. Kortom ‘None Follows The Sunrise’ is een duister en mysterieus, origineel en vooral divers album, van een artiest waar we in de toekomst zeker nog meer van gaan horen. Score: 92/100
www.thirdmovement.nl