Mano Le Tough - Trails

Sinds 2009 verrijkt de Ier Niall Mannion de house-scene met zijn aanwezigheid. Naast het dj-en brengt hij zo nu en dan een Ep uit en daar blijft het een beetje bij. Zijn tracks variëren van rustig, minimalistisch en meeslepend ("Those Lights are Lives" en "Sorry is a useless Word" tot wat diepere producties als "Mountains" en "Tempus". In 2013 verscheen zijn eerste album "Changing Days", een album vol met luchtige deephouse en electroachtige tracks. Zeker geen slecht album, maar ook niet hemelbestormend. Dankzij een arsenaal aan belletjes, harp achtig getokkel en vibrerende synth-aanslagen creëert Mano wel keer op keer dat verlangen naar de warmere maanden om aan het strand te chillen met een cocktail met een parasolletje erin. Nadat hij zich een periode heeft terug getrokken in Zwitserland om te werken aan zijn nieuwste album "Trails" is Mano nu weer terug. Zijn album is al een tijdje klaar en ligt al sinds oktober te wachten op een korte review. Eens zien wat de Zwitserse bergen en het meer van Zürich gedaan hebben met de creativiteit van Niall.

Trails
Het album herbergt 10 tracks waarvan de eerste al gelijk de diepte in duikt. "Running in a constant Circle" is zweverig en tegelijkertijd intrigerend dankzij de lichte percussie. Een mooi begin. Helaas komt "Generations" hierdoor in eerste instantie een beetje zeurderig over, dankzij de herhalende stem-samples. Pas als de muziek echt van zich laat horen, krijgen we een beter gevoel bij deze plaat. Ook hier overheerst de dromerigheid en het lome gevoel dat niets moet. "Energy Flow" wordt gekenmerkt door de wat deprimerende songteksten, bijgestaan door langgerekte synths en eigenlijk weinig elementen die je een energyboost zouden kunnen/moeten geven. De track komt als een dronken vlinder door de speakers, zonder echt een richting te hebben. De titel is in ieder geval flink misleidend en ook de iets opgewektere synth-line aan het einde van de track kan het tij niet keren. Met "Half Closed Eyes" krijgen we zowaar de eerste track die een volwaardige bassline bevat. Ook hier overheerst weer de 'laidback feeling'. Jammer dat Mano zo halverwege de track één van zijn synths zwaar de overhand geeft, waardoor deze storend door de rest van de track tettert. Het geheel ontaardt hierdoor in een rommelige verzameling geluiden.

Na het dramatisch aandoende "Empty Early Years ans Seed" welke goed in elkaar zit, volgt een wat meer dansvloergerichte productie. "I see myself in you" klinkt wat voller en brengt wat levendigheid op het album. Het tempo ligt echter nog steeds erg laag. Tot nu toe is het album vooral een 'luister'-album en geen album wat uitnodigt tot vol uit je dak gaan. Dat lijkt enigszins te veranderen als de titel-track "Trails" voorbij komt. Een drukkere bassline en meer actievere geluidjes waaronder een electrische gitaar wekken de indruk dat het tijd is om wakker te worden. In de verte lijkt dit ook wel een beetje op het werk van The Chemical Brothers ten tijde van het album "Surrender". Zou Mano geïnspireerd zijn door hun combinatie van electro en rock? Hoe dan ook, "Trails" bezorgt het album de nodige variatie. Helaas gaan we met "The Space Between" weer een stapje terug, terug de kamer in vol schaduwen. De teksten en manier van zang zijn alles behalve opwekkend. Eerder zeer deprimerend, zeker in combinatie met de neurotische synthline en melancholische piano-loops. Misschien had Mano een emotionele boodschap, maar deze ontgaat me volledig. Ik denk dat je hiervan moet houden, wil je het op de juiste waarde kunnen inschatten. De één na laatste track "Sometimes Lost" klinkt in ieder geval een stuk opgewekter. Niet overdreven vrolijk, maar wel het begin van wat een prettige avond zou kunnen zijn. Als afsluiter heeft Mano ons "Meilen"geschonken. Een electro-statische track met een metallische percussie en een dromerige gitaar. Zeker geen slechte plaat en een waardig afsluiter van dit middelmatige album.

Verdict
Wat kunnen we nog zeggen over "Trails"? Het is een album waar je van houdt of waar je na één keer luisteren al genoeg van hebt. Mano brengt verschillende dromerige en minder opwekkende tracks samen met enkele productie-technisch echt interessante nummers. Waarschijnlijk heeft hij verschillende emoties en indrukken willen vertalen naar songs. Helaas komen sommige stukken zo dusdanig deprimerend over dat het een schaduw werpt over de rest van het album.

Score: 64/100

www.residentadvisor.net/dj/manoletough