The Peoples Republic of Europe - Couse Oblivion

In your Face
Tegenwoordig staat de E.U. allang niet meer voor een Democratische Eenheid. Het is een dictatuur geworden vanuit Brussel, die met ijzeren vuist zijn wil oplegt aan de deelnemende staten. Het democratische ideaal is allang verkwanseld en verschrompeld tot een slap aftreksel van het voormalig communisme uit Rusland, waartegen we ons zo lang hebben afgezet. Neem nu de symbolen die stonden voor de Europese eenheid, de cirkel van sterren en voeg daar de hamer en sikkel uit de voormalige Sovjet-vlag aan toe en je hebt "The Peoples Republic of Europe". Een keihard schoppend pseudoniem van Pieter Winkelaar tegen de gevestigde orde. Chaotisch, recalcitrant en weerbarstig.

In 1997 richtte Pieter het label "New Darkness Recordings" op, voornamelijk voor zijn toenmalige dark-IDM-project "Kratarknathrak". Echter vanaf 2001 volgde ook het eerste album van "The Peoples Republic of Europe". En vele zouden volgen. De zeer confronterende en pontificaal 'in your face' muziek is moeilijk in een hokje te plaatsen. Het lijkt een mengelmoes van industrial hardcore (destijds nog geen substroming, zoals we die nu kennen), (power)noise, dark ambient en IDM. Behaalde albums uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. Wat dat betreft is Pieter een muzikant met grillen. Zijn eerste album "Steel and Honour" gaf al een vette knipoog qua opvatting en muzikale inhoud. Eerder genoemde stromingen komen allemaal aan bod op het album. Als we nu een sprong maken naar het heden en kijken naar wat de voorgaande 3 albums van TPRoE ons boden, dan zien we wederom een behoorlijke diversiteit. "Military Industrial Complex" en "Machine District" bevatten vooral tracks vol zeer zware basslines en heftige noise elementen. Geluiden die je vooral terughoort op de gemiddelde bouwplaats en in industriële ertsverwerkings hoogovens. "Cumulonimbus IV" daarentegen bevat geen enkele bassdrum en moet het vooral hebben van de zwaar deprimerende weg-waai-geluiden en metallic klinkende synthesizers, dark ambient ten top. Totaal andere koek dus. Zegt dat alles iets over het nieuwe album "Course Oblivion"? Het antwoord is: Nee! Met Pieter Winkelaar weet je nooit wat je voorgeschoteld krijgt.

Ritmisch, vaag en ongrijpbaar
Het album opent met het duistere, fascinerende en ritmische "Uzumaki", direct gevolgd door het krassende en breinsplijtende "Krach". Heftige machinale geluiden worden los gelaten op je onvoorbereide trommelvliesjes. De gemiddelde motorkamer van een middelgrote coaster is er niks bij. Als we nu track 1 en 2 samenvoegen, de blender aanzetten en daarna het mengsel uitgieten, geeft ons dat de blauwdruk voor "Master Noise". Ritmisch, vaag en vooral ongrijpbaar. Nog half verdoofd van voorgaande kakofonie worden we al weer omver geblazen door "Sedated". Net als voorgaande nummers valt ook deze track moeilijk te omschrijven. Een ruige bassdrum en diverse slijptol en cirkelzaag geluiden worden aangevuld met een snerpend scherpe clap en vele echoënde bijgeluiden. "Triggerpoint" start ondanks z'n überlage bassline een stuk aangenamer voor je oren. Neemt niet weg dat de track gaandeweg toch weer opzwelt naar full-combat-modus en zodanig een aanslag op je oren en incasseringsvermogen is. Dat geldt ook voor "Bigger Beat. Laat je niet misleiden door de rustige bassline, want de bijbehorende synths krassen zich beetje bij beetje door je schedel om zich als een parasitaire infectie permanent in je hersenen te nestelen. "Dark Vortex" klinkt als een op stoom geraakte power-generator. De permanente achtergrondruis en dreunende bassline vormen samen een perfecte symbiose. De terugslag van een middelgrote geschutskoepel zou ongeveer hetzelfde aantal decibel veroorzaken als deze combi.

"All Lies" begint met het echoënde geluid van metaal op metaal, waarna een intens pompende kickdrum zorgt voor een aanstekelijk ritme. Toch benieuwd wat voor machine hier aan het werk is. Op 9 brengt Pieter ons met "Eat Dirt" een knetterend spervuur aan beats gecombineerd met scheurend metaal uit een shredder. 100 Ton staal binnen een fractie verwrongen tot een mooi vierkant pakketje. Pas maar op met je vingers! Voor degenen die nog steeds geen genoeg kunnen krijgen van deze 'potten en pannen'-core is er "Mask of Sanity". Wederom een plaat die weinig aan de verbeelding overlaat. Gewoon rammen en stampen in de Blokker met de laatste geplastificeerde bestek-aanbieding in je handen. Mocht je de winkel nog niet uitgestuurd zijn dan is daar nog "Overlord". Een monotone sessie met metallic kick, suizende synths en ondefinieerbare achtergrond vocalen. Eigenlijk nog best een lekker plaatje.

Koers der Vergetelheid?
Het moge duidelijk zijn dat "The Peoples Republic of Europe" met "Course Oblivion" nu niet bepaald het meest subtiele album van de afgelopen maanden heeft uitgebracht. Statische beats, donkere en vooral naargeestige herrie. Dat is waarschijnlijk nog de beste omschrijving van dit album. Echter verschilt het toch weer van voorgaande albums doordat dit album veel minimaler qua opzet is. Daardoor luistert het toch beter weg dan voorgaand werk van TPRoE. Helaas lijken veel van de tracks toch wel veel op elkaar door de aanhoudende echoënde, blazende en zoemende achtergrond geluiden. Hierdoor word je op den duur toch een beetje noise-deaf. De vraag die nu dan ook rijst is: Doet dit album zijn titel eer aan en is het een one-way-ticket 'Koers der vergetelheid' of is het album een tweede luistersessie waard Voor degenen die toch niet zo goed tegen deze heftige vorm van elektronica kunnen, jullie kunnen altijd nog een radiozender zoeken met de tot vervelends toe uitgekauwde 'retarded' jaren 70&80 oldies. Degenen die nog wel een rondje beuk-, ram- en stampwerk kunnen verdragen, drukken gewoon weer op play voor ronde twee.

Score: 71/100

www.noisj.nl
www.noisj.nl/release/noisj-63/