16 Bit Lolita's - Bodywarmer

In Nederland wordt er in honderden huiskamers cq slaapkamers hard gewerkt. Gedraaid, geproduceerd… Wilden kinderen vroeger brandweerman of piloot worden, tegenwoordig staat DJ hoog in dat rijtje. Maar, als DJ (cq producer) moet je keihard werken. Sleuren met je producties, de goede connecties hebben, zelf helemaal losgaan ieder weekend om je kennisenkring uit te breiden en zo te hopen op een doorbraak. Maar…je hebt ook de producers cq DJ’s waar de kwaliteit gewoon vanaf druipt. Toppers, ongeslepen diamanten die zo voor het oprapen liggen. Zo ook Peter Kriek en Ariaan Olieroock (a.k.a. Aad), oftewel de 16 bit Lolita’s.

Als duo hebben ze er in de loop der jaren voor gezorgd dat ze zichzelf en topjocks als John Digweed, Sasha, Hernan Cattaneo en Sander Kleinenberg rijkelijk hebben voorzien van tracks die op de dansvloer insloegen als een bom. En of het nou om wat steviger house gaat of een wat meer rustige melodieuze track, the crowd is loving it! ‘Ontdekt‘ door Stef Vrolijk, stonden ze veelal in het voorprogramma van vele progressive-feesten door het hele land. In de zomer werd er getourd met Stef, waarna ze van opwarm-dj’s promoveerden tot headliners. Meer dan terecht..Aad en Peter hebben nog een lange carriere voor de boeg, getuige hun voorliefde voor (house)muziek en de vele prachtige producties die ze uit de mouw schudden. Bodywarmer is hun eerste cd en ligt binnenkort in de winkel.

Deze cd release op ExtremaMusic bestaat uit twee delen. Cd één is de ‘dansvloer gerichte kant‘ van Peter en Aad. Als de 16 Bit Lolita's zorgen ze voor een tiental tracks die de luisteraar zowel thuis maar vooral op de dansvloer in vervoering moeten brengen. Cd twee is de wat meer downtempo, dromerige kant van de twee. Als Lost Orchestra zorgen ze voor dertien tracks die je meenemen op een warme muzikale reis. Partyflock zette de meubels aan de kant, en begon aan de eerste cd..


16 Bit Lolita's (CD1)
De cd trapt af met de onder fans en dj's al langer bekende track "Leave Me Cold". Deze track is in samenwerking met Stef Vrolijk gemaakt, die overigens aan nog twee tracks op deze eerste cd heeft meegewerkt. 'Leave Me Cold' is een sterke, wat dromerige track. De intro van drums en gitaar leidt je de track in, waarna op een gegeven moment een perfect melodieuze basslijn invalt. De basslijn samen met het gitaarloopje doen hun werk prima. In de breakdown zorgen de soundscapes voor een mooi rustig middenstuk. Track twee is getiteld "1 Moment" en weet direct te boeien door een kleine herinnering aan Sasha's remix van 'Unkle's In A State' door het echoënde, wegstervende gong-geluid. Beats en percussie zorgen voor een goeie drive in de track en het af en toe invallen van een bassloopje zorgt ervoor dat je je aandacht erbij houdt.

"Vern Para Me" met Stef Vrolijk en Lex Empress is dan aan de beurt. Net als "Leave Me Cold" geen onbekende track voor degenen die de 16 Bits al langer volgen. Opnieuw een rustige, dromerige track met een heerlijk terugkerend bell melodietje en dito basslijn. Want één ding kun je aan de 16 Bit Lolita's sowieso overlaten en dat is het maken van basslijnen. Keer op keer en stuk voor stuk zijn het muzikale plaatjes. Next up is "Break It Down" met vocals van Jennifer Horne. Het album vordert, dus ook de track wordt wat rauwer. Dit is een track die het op de dansvloer erg goed zal doen. Rauwere en doffe donker klinkende samples van gitaren spelen op de achtergrond en komen af en toe doorzetten naar de voorgrond. Wanneer de vocals van Horne invallen komt er een wat lichter melodietje bij.

"Break It Down" gaat over in de 16 Bit Dub van 60/40's Cupboard Love, waarvan Özgür Can en Rene Amesz ook remixes hebben gemaakt. De 16 Bit Dub laat er geen gras over groeien en begint direct aan z'n stevige techhouse-achtige interpretatie met een rauwere basslijn en terugkerende synth stabs. Was je bij "Break It Down" nog niet met je voetjes van de vloer? Nu ben je dat zeker wel! De volgende track is de Stef Vrolijk & 16 Bit Lolita's remix van 'Spacedubs - On The Edge'. Spacedubs is een project van Fred Numf & Etienne Overdijk die in het verleden onder hun eigen naam menig plaat hebben uitgebracht. De draai die de 16 Bits en Stef Vrolijk aan "On The Edge" geven is funky en groovy. Opnieuw een goeie drive met perfecte percussie en beats. "Tune Duties" is de titel van de volgende 16 Bits track. De titel doet vermoeden dat ze met deze track willen voldoen aan hun muzikale verplichting om de danceliefhebbers van tunes te voorzien. Als dat hun bedoeling was is in het ieder geval goed gelukt om aan die verplichting te voldoen. Een funky drive zorgt ervoor dat je niet stil kan blijven zitten of staan. Freaky en funky gebruik van samples en instrumenten zorgt ervoor dat je hoogstwaarschijnlijk met een grote glimlach op je mond je danspasjes zal doen.

Na dit dansvloergeweld is het de beurt aan een samenwerking met Artemis Hajigeorgio, beter bekend als Demi. De man die met Gearbox een goeie track afleverde en waar de 16 Bit Lolita's een remix van maakten. De samenwerking staat in het boekje gelabeled als "Demi - D-drive". Het is een track met veel percussie en dat komt vooral in de break tot uiting. De trommels en hi-hats zorgen daar samen met de soundscapes en twee kleine vocal samples voor een ritmisch geheel. Wanneer de beat en bass terugkeren is het geheel erg funky. De één na laatste track van het album is vernoemd naar de makers zelf. De 16 Bit Lolita's dus. De track begint met de Nederlandse uitspraak van 16 Bit Lolita's, maar al snel volgen ook de Duitse, Engelse en Spaanse 16 Bit Lolita's vertalingen. Later in de track wordt er nog wat gebabbeld over dansmuziek. De vrouwelijke vocals worden gedragen door een simpele, maar doeltreffende en wederom funky basslijn. Beats en percussie doen de rest. De laatste track van het album is getiteld Owayhe. De track begint wat duister met een donkere, ver weg klinkende basslijn en spooky geluiden die doen denken aan mistflarden. Een mannelijke vocal begint in een mediterraanse taaltje te praten en de uitspraak Owayhe wordt regelmatig herhaald. Langzaam bouwt de track af naar het einde. Ook van de cd, jammergenoeg..

71 minuten en 40 seconden later ontwaak je uit de trip die 16 Bit Lolita's heet. Bijna een uur en een kwartier lang ben je meegevoerd door dikke beats, perfecte percussie, de mooiste basslijnen en dat alles ter ondersteuning van net zo mooie melodieën en soundscapes. Maar het is nog niet over. Er is nog een deel twee... Lost Orchestra. It might make your body even warmer.


Lost Orchestra (CD2)
Lost Orchestra is de naam van de studio in Amsterdam waar de 16 bit Lolita’s lang hebben zitten zwoegen op beide cd’s. De tweede cd is het downtempo-equivalent van de eerste cd, de experimentele kant van de beide heren. Sta je met cd één in je gedachten op een volle dansvloer rond een uur of drie zaterdagnacht, de tweede cd is er meer voor de afterhours. Een lekkere druilerige zondagmiddag op de bank. Het is een verzameling van projecten (ICE, Hector en Victor, Hard lounge en wat ouder materiaal) die misschien in de toekomst nog verder opgepakt zullen worden, aldus de 16 bit Lolita’s zelf.

De cd start met "Thank you for the Bodywarmer". In deze tijd van het jaar overigens geen overbodige luxe, gezien de kou, een bodywarmer. Een heerlijk begin van de cd met een jazzy-sfeer; een trompet op de achtergrond en een gebroken beat die pas halverwege het nummer in komt zetten. Een heerlijk dromerig begin, de toon van de cd is gezet. "So much for wishing on a shooting star" gaat verder met het jazzy-begin en geeft een gevoel weer van een rokerig café. Een piano op de achtergrond en simpele strings. Hoe goed eenvoud wel niet kan klinken. "You came, you went" is daarentegen wat opgetogener. Een toch redelijk zomers nummer met een funky gitaar-drive erin en aan het einde een heerlijke break. Doet mij persoonlijk denken aan de muziek van een of andere tv-serie of reclame, iets met koffie (wie helpt me???). Een kort intermezzo brengt ons bij één van de toppers van de tweede cd: "Children". Het lijkt alsof deze track een verhaal vertelt. Ik zie helemaal een eventuele video al voor me met spelende kinderen in park in de herfst. De tracks van de tweede cd spreken allemaal iets uit. Het is een gevoel, een beeld in je. Het is niet zomaar muziek, maar echt een warm samenspel van klanken. Geen muziek die je ‘even’ luistert en je daarna weer verdergaat met de dingen waar je mee bezig was. Ook 'Children' dus niet. Een heerlijk nummer met als enige minpunt, de lengte. Waar de track maar 3 minuut 26 duurt, had deze zeker wel 7-8 minuten mogen en kunnen duren. Zeker gezien de lengte van de meeste lounge-tunes. "Sit Back" en "Fading Lights" zijn meer overgangsnummers op de cd, maar klinken wel goed. Vooral Fading Lights weet weer een laidback sfeertje neer te zetten waar je u tegen zegt. De piano-melodie is tragisch maar tegelijkertijd ook verwarmend.

Na al deze rust wordt de snelheid iets opgeschroeft en wordt je wakker met "Escapism". Meer bass, meer snelheid, meer beat in vergelijking met de eerdere nummers. Ook "One More Time" is niet zo lounge-achtig, maar eerder een mix van hip-hop en breakbeat klanken. Zoals de 16 bit Lolita’s het zelf noemden: “de tweede cd is een verzameling van ‘projectjes’“. Blijkbaar is dit er één van. Het klinkt op zich goed, maar past voor mij niet op de tweede cd die verder toch echt loungy is. Ook "We used to sit in the park" (een ode aan vroegere tijden?) heeft die ‘loungy touch’, maar is toch weer net wat anders. De bliebs op de achtergrond en de zeer hoge melodielijn geven het nummer een apart gehoor wat niet in een woord te vatten is. Popmuziek van een andere dimensie misschien? Oh nee, dat is juist nummer tien van de cd: "Popmusic from a parallel Dimension". Een donker afrikaans klinkend ritme begint dit nummer. Na anderhalve minuut ga je denken dat je boxen kraken of je bovenbuurman met krakende zolen over het tapijt loopt. Maar it’s all in the song. Een duistere melodie en dito stem doen de rest. Een redelijk experimenteel klinkend nummer.

Een nummer wat mij persoonlijk kippenvel geeft, was "Because of it all". De titel heeft al wat filosofisch, het nummer bevestigd dat alleen maar. Lounge (of downtempo housemuziek) zoals dat ooit is bedoeld. Zweverig (inclusief zweverige vocalen voor hetzelfde geld!) en oh-zo-lekker. Het begint met een paar piano-accoorden, die na een minuut worden bijgestaan door een rustige beat als een kabbelend beekje. Doe daarbij een ander piano-loopje en dramatisch klinkende synths en je hebt een dijk van een nummer. Absolute toppunt van de cd. Maar, die is jammergenoeg bijna aan het einde. Misschien is "Hallelujah", de laatste track van de cd, wel een knipoog naar de biografie die op hun eigen site is te vinden: zouden ze echt een verleden hebben in de gospelmuziek? Who knows..

Conclusie
Een top cd. Als dit pas de eerste cd van dit duo is, mogen we nog heel wat verwachten voor de toekomst. Sterren-in-wording.. Aad en Peter weten hoe ze een sfeertje neer moeten zetten. Zowel op de dansvloer als in de huiskamer Persoonlijk is de tweede cd, de downtempo variant, mijn favoriet. Maar smaken verschillen. Go find out for yourself en koop deze topper van Nederlandse origine.

Oordeel: 87/100 (Must buy!)

Thanks to Djeebie & The Groovecollection for all the help!