Linkin Park - Recharged

Buiten mijn liefde voor de meer elektronische kant van de muziek, geniet ik ook van de alternatieve kant. Van bands als Blink 182, Kings of Leon, Jimmy Eat World, The National tot meer indieachtig spul als Bon Iver, Jonas Alaska, Benjamin Leftwich Francis en The Tallest Man On Earth (google it!)… maar ook een van de meest populaire Amerikaanse bands van het laatste decennium heb ik altijd een warm hart toegedragen, het inmiddels legendarische Linkin Park.

De drijvende kracht achter Linkin Park blijft toch echt Mike Shinoda, laten we dat voorop stellen. Shinoda, buiten een van de live performers, is het muzikale brein achter alle Linkin Park producties, een waar genie. Hoewel niet door alle critici geliefd, heeft Linkin Park door de jaren heen muzikaal heel wat betekent, voor andere bands en de sound zelf. De grenzen tussen hip hop en alternatieve muziek zijn mede door de heren voorgoed vervaagd… wat alleen maar positief is gebleken. Voor het beluisteren van 'Recharged' heb ik 'Living Things', het vijfde studioalbum van de Amerikanen nog eens een luisterbeurt gegeven ('Recharged' bestaat uit remakes van dat album), om te kijken of de remakes ook daadwerkelijk de moeite zijn.

Voor 'Recharged' zat een van 's werelds hipste/beste (vul zelf in) dj's mee aan de knoppen, Steve Aoki. De eerste - en enige volledig nieuwe - track op het album, het moddervette 'A Light That Never Comes', is dan ook een co-productie met de immer opvallende Amerikaan. Een snelle blik op de artiesten die voor de remakes zorgen, leert dat het tamelijk onbekende namen zijn. Alleen Dirtyphonics en Tom Swoon zullen bij de meesten een belletje doen rinkelen. Die eerste zorgen met hun versie van 'Lies, Greed, Misery' voor een heerlijke smerige track die de grenzen van drum & bass tot electro verkent. Tom Swoon gooit zijn typische aparte big room saus op 'Burn It Down', sowieso al een van de sterkste tracks op Living Things, wat hij op smaakvolle wijze doet! Heerlijke track.

Wat vaak het probleem is bij remix albums (als 'Recharged') is dat het origineel vaak niet te overtreffen valt. Iets wat geen verplichting is uiteraard, maar de vergelijking wordt hoe dan ook gemaakt. Zo zijn de 'Lost In The Echo' remix van Killsonik en Eferno's versie van 'Powerless' geen slechte tracks, maar doen ze het origineel nu ook niet bijster veel eer aan. Wel een regelrecht schot in de roos is, is de Vice remix van 'I'll Be Gone' (de bijgeleverde raps van Pusha T zijn een absolute meerwaarde) en Rick Rubin's reboot van 'A Light That Never Comes', ongetwijfeld de beste song van het album en een bewijs dat Rubin nog steeds een van 's werelds grootste producers is. Wat een monsterlijk geschifte track, hulde!

Recharged
'Recharged' is allesbehalve een slecht album, daarvoor zijn de originele tracks te sterk en zijn de artiesten die voor de reboots zorgen van te groot kaliber om miskleunen voort te brengen. Helaas zorgen slechts een aantal nummers die het album sieren voor een daadwerkelijke meerwaarde, wat overblijft is een album dat alleen de echte Linkin Park diehards zal bekoren. Nieuwelingen en EDM liefhebbers verwijs ik graag naar 'Living Things' of een van de andere Linkin Park albums.

Score: 70/100

www.linkinpark.com