Feed Me - Calamari Tuesday

Het voorgerecht
Het is hard gegaan voor Jon Gooch' alias Feed Me. Na zijn eerste dubbel EP: 'Feed Me's Big Adventure' (waarvan je hier op Flock de recensie al kon lezen) steeg zijn populariteit en trad hij regelmatig op als support act van de grote namen. Een jaar later waren de rollen omgedraaid want Feed Me ging op een eigen tour met zijn 'With Teeth' show welke een Hollands tintje had door de constructie (in de vorm van zijn logo) die gemaakt is in Nederland. Twee EP's en singles (Little Cat Steps en Love Is All I Got samen met Crystal Fighters) volgen en op 16 januari van dit jaar werden de laatste wapenfeiten voorafgaand aan het album uitgebracht als de 'Death By Robot EP'. Sindsdien was het vol de focus op het bakken van nieuw materiaal en sloot Jon zich op in de Engelse keuken. Op zijn pas geboren label Sotto Voce (welke in de toekomst eigen werk en dat van andere artiesten zal huisvesten) serveert Feed Me ons nu zijn eerste full length album. We schuiven aan, slaan met vork en mes op de tafel; "bring on the food!" Het 15 gangen tellende diner
Wat als eerste opvalt is wederom het toffe artwork en inleven in zijn Feed Me alias. Zoals Jon vaker doet verplaatst hij zich met interviews in zijn character en ziet dit album ook als een samenwerking tussen hemzelf en het groene Feed Me poppetje. Wij verplaatsen ons van de bar naar de tafel want 'Orion' is het eerste hapje wat we tot ons mogen nemen. Na de spannende bombastische intro komen de kicks waarna een duister en techno achtig slot volgt, de toon is gezet. 'Death By Robot' is al wat bekender bij de fans en stond op zijn laatste EP, dat neemt niet weg dat de track geen plekje tussen de rest verdient want het is een mooie gelegenheid om de veelzijdigheid van Feed Me te proeven: effectvocals, dubstep en electro, het kan allemaal. Ditzelfde kunnen we zeggen van 'Lonely Mountain' welke mooie klassieke elementen bevat waarna het een grote mengelmoes wordt van electro. We kunnen inmiddels wel horen dat Jon een heel volwassen sound kan brengen ondanks de humoristische saus die over het alias druipt.'Ebb & Flow' is de huidige (dubstep)hit en is samen met Tasha Baxter, een combinatie die wel vaker een succes bleek dankzij de uitstekende zang van Tasha. Er moet wel bij gezegd worden dat het een vast recept is en de gelijkenissen met eerdere samenwerkingen treffend zijn. 'Rat Trap' is zoals de naam al zegt een track in de razend populaire trap style, maar dan met een dressing zoals alleen Jon dat kan. De track is duister, maar door het belletje nog net even aangenaam voor de luisteraar die het relaxter aan wil pakken. Leuk is dat je hier stiekem de Spor achtergrond terug kan horen. 'Dazed' is progressive house en zo richting het midden van de cd even een erg lekker en mooi chill momentje. Hier doet Jon absoluut niet onder voor de namen die dit genre meester zijn, het zou me dan ook niet verbazen als dit een veelgedraaide track gaat worden door namen als Deadmau5, Eric Prydz etc. 'Ophelia' met Yadi is net als Ebb & Flow een dubstep track maar dan met wat caribische kokos invloeden. Leuk voor de afwisseling, maar het moet je smaak zijn.'Chinchilla' begint nog rustig maar wordt al snel overgenomen door moddervette basslines die direct uit de frituurpan komen. Feed Me zoals we hem kennen dus, waarbij ook de dubstep garnituur niet vergeten wordt. 'In The Bin' zal even wennen zijn vanwege de glitchhop en is echt voor de liefhebber maar een lekkere toevoeging aan de afwisseling welke we ook in 'Fiasco' vinden, aparte beats met een indiesfeertje. 'Love Is All I Got' met Crystal Fighters was al uit en doet het meest commercieel aan met misschien nog wel radiopotentie ook. Persoonlijk vind ik het een beetje uit de toon vallen en is een beetje inzakmomentje door de melige zang. Met 'Short Skirt' (disco!) en 'No Grip' gaan we even de 110 bpm kant op, lekker tempo waarbij de basslines goed tot hun recht komen. Liefhebbers van Jon's eerdere werk Pink Lady gaan deze zeker waarderen. Let ook even op het mooie stukje klassiek welke er perfect in geroerd wordt.
'Onstuh' heeft net als Chinchilla en No Grip die bekende Feed Me signaturesound, alleen ditmaal met een erg aanstekelijk extra geluidje. Deze blijft dan ook net even meer hangen dan eerdergenoemden en worden onze smaakpapillen nog even prettig gestimuleerd. Wanneer serveerster Jenna G langs komt en ons vraagt naar 'Last Requests' vragen we om het toetje welke een prettige climax kent. Wederom een progressive achtige track die nog even de laatste energie er uit weet te pompen en ons buikje vol weet te krijgen na een geslaagde maaltijd.De rekening
Inmiddels is Jon na een kleine sabbatical weer op pad om met zijn show te gaan touren. Met Calamari Tuesday laat hij horen waarom Deadmau5 hem destijds het vertrouwen gaf, want het eerste Feed Me album staat als een 3 sterren restaurant. Variatie genoeg want dubstep, electro en progressive komen ruim aan bod in de zo typische Feed Me stijl. Liefhebbers van o.a. Wolfgang Gartner, Tommy Trash en Deadmau5 kunnen dit album blind aanschaffen, voor de Feed Me fans zelf is dit sowieso verplichte kost.Score: 85/100feedme.uk.com
www.astralmusic.com