Ophidian - Between the Candle and the Star

Industrial hardcore is een genre zonder regels. Het enige dat de meeste tracks nog enigszins gemeenschappelijk hebben, is dat ze te hard zijn voor een gemiddelde mainstreamset en heel veel vergen van de luisteraar. Tussen alle artiesten die zich in dit genre ophouden, loopt 1 man rond die zich al jaren als een vis in het water voelt tussen al deze verscheurde syntesizers en gebroken basslines. Hij is één van de "Disputed Kings of Industrial", een "Noisemaker" pur sang. Zijn sound kan het best omschreven worden als "Rhythmic Philosophy" waarbij "Formshift" een veelvuldig terugkomend fenomeen is. Zijn geluid kan zo vaag zijn dat je achteraf zegt: "Today never happened". Je kan vooruit kijken: "Tomorrow is a Promise" en je afvragen of there's "Nothing I can't handle". Hoe je het ook wendt of keert: "The expected unknown" is de enige zekerheid die hij biedt. Als er iemand is die de grenzen alsmaar weer weet op te rekken, dan is hij het wel. Na het duistere "Blackbox" (2003) en het experimentele "Betrayed by Daylight" (2005) is Ophidian nu terug met het betoverende "Between the Candle and the Star". Natuurlijk heeft Ophidian tussen "Betrayed by Daylight" en zijn nieuwste album nog enkele andere projecten uitgebracht, waaronder "Etched in Salt", "To sing of Desecration" en "Carbon". Deze albums vallen echter allemaal meer onder de IDM vlag vanwege hun mindere toegankelijkheid voor het grote publiek. Al bevatten ze allemaal wel één of meerdere tracks die uiteindelijk toch wat vaker kwamen bovendrijven. Met "Between the Candle and the Star" brengt hij weer zijn oude harmonieuze gevarieerde sound ten gehore, zij het in een nieuw jasje. Het album is verdeeld in 2 cd's waarbij cd1 een 9tal nieuwe tracks en 3 reeds bekendere nummers (10, 11 en 12) bevat. Cd2 is geheel gewijd aan remixen voor of door Ophidian, uitgezonderd tracks 7, 11 en 12.CD 1
Cd1 opent met het energieke en pompende "Spoken". Gelijk gaan de rollende basslines en snerpende synthesizers los. Let vooral op de subtiele 'kinder'piano-toontjes die verwerkt zijn in het nummer. Inderdaad erg spooky. "The Rain" is hierna wat meer mainstream en voller qua sound. Up-lifting, waarbij de handen zeker de lucht in zullen gaan, dankzij de heerlijk meeslepende melodielijn. Het gedicht wat wordt voorgelezen tijdens de break is echter alles behalve vrolijk en geeft een mooi contrast tegen de wederom langzaam opkomende melodie. Op 3 vinden we de eerste van 3 opeenvolgende samenwerkingen. "Creating the Future" is een zwaardere track, geproduceerd samen met Tapage en doet vooral in het begin denken aan de oudere Enzyme X platen, dankzij de diverse in intensiteit verspringende bassdrums. Maar het zijn vooral de schrapende synths die uiteindelijk tot diep onder je vel kruipen. Het volgende nummer "Illusions" geproduceerd samen met Tha Playah, doet qua opbouw denken aan "Fade to Nothing". Eerst een mooi melancholisch intro, waarna de track langzaam steeds ruiger wordt. De inbreng van Tha Playah is duidelijk aanwezig gedurende het begin van de track en tijdens de break. Samen met Ruffneck volgt hierna "Life of Meaning". Een track met de mooie, maar niet zo blije, filosofische boodschap; 'There comes a time when a man has to ask himself, whether he wants a Life of Happyness or a Life of Meaning'. Een energiekere track met een melodie die kippenvel veroorzaakt. Al met al een mooie opmaat voor 1 van de klappers van cd1 namelijk "End the Earth II". Deze plaat begint nogal hyper met veel percussie, waarna subtiel een strijkppartij opkomt, die gelijk overstemd wordt door een gefractioneerde bassline. De dramatische break doet denken aan een apocalyptische wereld waarin niets over is van weleer. "End The Earth II" moet niet gezien worden als een remix, maar als een volledig op zichzelf staande van 0 af aan opnieuw opgebouwde track. De enige overeenkomst die het heeft met het origineel, is de naargeestige doch fascinerende ondertoon. Tijdens "Harlequin" komt er toch weer een partij frustratie vrij. Meedogenloos dreunen de stompende bassen bijna 6 minuten op je in vergezeld van een aantal zeer neurotische melodielijnen. 'T moet niet veel langer duren of je krijgt net zo'n psychose als Jack Nickelson in "The Shining". Geweldig!Na al het bombastische geweld is het even tijd voor wat meer subtiliteit. Samen met Minckz heeft Ophidian het gevoelig openende "The Void (Fade)" gefabriceerd. Maar ook deze track barst al snel uit z'n voegen als de bassline er eenmaal bij komt. De pianostukken tijdens de break, tezamen met de stem van Minckz, geven echter tijdelijk een momentje van rust en bezinning. Deze track doet daarnaast qua sfeer denken aan nummers als "Angel" en het origineel van "The Middle Children". Het eerste wat bij "Kraken" waarschijnlijk te binnen schiet is "Scrapmetal". Dat was ook zo'n waanzinnig gefreakte track. "Kraken" gaat echter verder de diepte in en heeft geen iconische melodie, maar alleen maar schavende en tollende synths, alsof je naast een ijzer-schredder staat die continu op het punt van vastlopen staat. De laatste 3 tracks zijn al zeker een jaar of langer uit, maar mochten niet ontbreken op dit album. "Breath" met de typische D-Passion-slijptol-sound heeft zich het afgelopen jaar meerdere keren bewezen op de dansvloeren. "Darkness Incarnate" met Hamunaptra is heerlijk ongepolijst en een genot om naar te luisteren. Pure horror op cd. De laatste track van het album is een met anderhalve minuut ingekorte versie van het origineel van "Abandon" (Enzyme X 31). Een track met zo'n heerlijk gefractioneerde bassline dat stilzitten echt onmogelijk is. Daarnaast is de algehele sfeer in deze plaat zo meeslepend dat deze track met recht de afsluitende track van cd1 is.CD 2
Voor cd 2 heeft Ophidian een aantal nummers geselecteerd die hij zelf geremixt heeft en enkele remixen van zijn eigen nummers door collega-dj's. De eerste is "AK Industry vs Billy S – Monster", Een ruige plaat die de intensiteit heeft van een Gatling-gun. Eenmaal opgang is hij niet meer te stoppen. Het origineel is zeker herkenbaar maar Ophidian heeft een snellere bassline onder de track geplaatst en veel meer sfeerelementen toegevoegd. Een andere sfeervolle plaat is en blijft "The Middle Children". The Viper heeft hier een mooi Neophyte Records sausje over gegoten en is dicht bij het origineel gebleven. Ook "Life from the Other Side" is heel herkenbaar gebleven. Minder statisch dan het origineel en veel voller qua sound, dankzij de opgepimpte zangpartij, de toegevoegde akoestische piano- en viool-stukjes en de warme achtergrondgeluiden. De originele versies van "Formshift" en "Dissimulation" waren beide al zeer strak en anarchistisch qua geluid. De remixen daarentegen zijn toch wel verschillend qua aanpak. Ondanks dat beide tracks nu een meer gebroken bassline hebben gekregen waardoor de tracks heerlijk doorrollen, heeft The Outside Agency juist heel veel van de originele sfeer behouden en nog meer magie in hun remix gestopt. De Rude Awakening Remix van "Dissimulation" klinkt daarentegen veel machinaler dan het origineel, maar heeft ook veel kracht verloren doordat de hoofdmelodie veel minder scherp overkomt. Juist die snerpende piepjes gaven de track z'n energie. Iets wat Ophidian zelf wel goed doorhad toen hij "Industrial Base" onder handen nam. Hij heeft deze track nog net wat strakker, sneller en intenser gemaakt dan het origineel. Bij "Particle Physics" heeft hij juist het tegenovergestelde gedaan. De summiere melodielijn uit het origineel is nu in volle glorie te horen, aangevuld met een dikke vibrerende synthesizer-sequence, waardoor deze plaat veel voller overkomt. Daarnaast is de bassline ook minder statisch, wat deze plaat geschikt maakt voor zowel een mainstream- als een energieke industrialset. Zeer geslaagd.Naast alle remixen bevat cd2 ook een aantal anthems en samenwerkingen. Het Hardshock anthem "Destination Underground" van afgelopen jaar samen met Endymion mocht net als de geniale Qore3.0 soundtrack "Inception in Sound" natuurlijk niet ontbreken. Beide tracks zorgen voor de vrolijkere noot tussen al het ruige stampwerk. Stampwerk in de vorm van "The Silence" (The Disputed Kings of Industrial EP A1), het up-tempo "The Art of War" (Ruffneck Remix) en het zeer abstracte en vervormde Head VI (ft Tapage). Het komt allemaal aan bod. Als toetje voor cd2 heeft Ophidian gekozen voor zijn ietwat ingekorte remix van "Forgotten Moments". Het origineel is na al die jaren nog steeds een heerlijke plaat, maar als je eenmaal de Ophidian remix hebt gehoord, wil je niks anders meer.Conclusie
Wat valt er nog te zeggen? Er is heel veel tijd gestoken in dit album. Niet alleen zijn er weer veel nieuwe tracks verschenen, ook alle remixen zijn stuk voor stuk pareltjes. Dat geldt voor zowel alle remixers als voor Ophidian zelf. Het is duidelijk dat er gekozen is voor kwaliteit en dat er daarbij zoveel kwantiteit is, dat er met gemak 2 schijfjes gevuld kunnen worden. Het was het wachten in ieder geval meer dan waard. Na "Betrayed by Daylight" heeft Ophidian met "Between the Candle and the Star" weer een instant klassieker afgeleverd.Score: 93/100www.facebook.com/djOphidian
soundcloud.com/djophidian
www.beyourselfmusic.com