In Search Of Sunrise 11: Las Vegas – Richard Durand with Myon & Shane 54

De legendarische In Search Of Sunrise serie op het Songbird label van Black Hole Recordings is toe aan deel 11. En na zeven delen gebeurde er iets in deze 'greatest dance series of them all' (Mixmag), waarvan de stofwolken nog altijd niet opgetrokken zijn. Met elk nieuw deel laait de discussie weer op, scherpen de fanatici hun messen en vliegen de muzikale meningen over en weer. Want gelukkig: over smaak valt nog steeds te twisten. Ik kom hier aan het eind van deze recensie op terug.

One
Wie wil weten wat dat nou precies is, dat Sunrise gevoel dat de ISOS serie zo eigen maakt, hoeft alleen maar het intro van deze eerste cd te luisteren. 'See inside' van Niko Pavlidis, waarvan Richard Durand speciaal voor dit album een bewerking van maakte. Gevoelige melodie, warme klanken, zwoel maar toch energiek, dit zijn bonuspunten in de categorie 'beste binnenkomers'. En blijf na de eerst track vooral luisteren want het gevoel houdt aan met fijne, rustige trance. Van vooral onbekende namen, waar RD gezien de hoge kwaliteitsstandaard van de producties een neus voor heeft. En een oor. Al hoogtepuntjes pluk ik er toch twee bekende acts uit: het mooie 'Running on empty' van onze gastheer zelf met de prachtvocaal van de Ierse chanteuse Neev Kennedy (en succesduo Adrian & Raz achter de knoppen) plus de memorabele samenwerking van twee van mijn favoriete producers: Ferry Corsten en Giuseppe Ottaviani. Samen goed voor zes Michelinsterren op dansgebied. Dat kleurt Magenta, klinkt fantastisch en smaakt naar meer.

Two
Zoals het hoort wordt het tempo op de tweede schijf opgeschroefd, niet veel, een lekker tandje bij. Weer veel mooie en warme tranceplaten in de beste ISOS-traditie en daar waren we tenslotte voor gekomen. Vooral tracks 7 en 8 maken me intens gelukkig, met hun schitterende breaks en uit de diepte opkomende akkoordendouche. Luister naar 'Never maybe' van Sequentia presents Daniel Garrick en 'One more time' Motif featuring Naemi Joy en onderga acht minuten puur geluk! Vanaf zo'n beetje vijf tracks voor het einde gaat de beuk er in en neemt Richard Durand nog een behoorlijk risico dat we de stoelen aan de kant slingeren en er een dampend dansfeest van maken. Daarvoor dienen we natuurlijk te waken.

Three
Wanneer je aan de bovengenoemde twee kwaliteitscd's nog iets substantieels wilt toevoegen, dan moet je met een bonuscd komen die écht iets extra's biedt. Dat doet deze derde schijf niet. De mix van Myon & Shane 54 kan me te weinig boeien, er gebeurt nauwelijks iets spannends en het kabbelt maar voort. Natuurlijk legt het Hongaarse duo hier en daar leuke platen op, maar er zitten teveel vullertjes tussen, plus tracks die we echt al te lang kennen ('Just be' van Tiësto, 'Alchemy' van Above & Beyond in een eigen remix die vrijwel niks toevoegt) en zelfs een regelrechte misser, in de vorm van de waardeloze 100% kopie van 'Greyhound' van Swedish House Mafia ('The Madison' door Copycat, dus ze doen het erom). Wat dat gedrocht op een ISOS-editie doet is mij een raadsel. Helaas, CD3 haalt de gemiddelde score behoorlijk naar beneden.

De discussie waar ik in de inleiding op doelde, betreft natuurlijk de veelbesproken overname van deze serie mixcompilaties door Richard Durand. De eerste zeven delen werden gemixt door Tiësto en hebben een iconische, haast onaantastbare status. Nadat de banden tussen Black Hole en Tijs Verwest werden verbroken en Tiësto een muzikale koerswijziging inzette, nam Richard het stokje op ISOS 8 over. Het verwarde en verdeelde de fans. Had de ISOS serie na het vertrek van Tiësto moeten stoppen? Was Richard Durand een waardige opvolger? Ik vond dat hij deel 8 uitstekend neerzette en beoordeel ook deel 11 positief. Waarbij ik het zou toejuichen als Black Hole terugkeert naar het oorspronkelijke format van één cd. Zodat alleen de beste tracks resteren die met elkaar het perfecte Sunrise-gevoel kunnen neerzetten, zonder versnippering en aandachtsverlies bij twee (of sinds deel 10 zelfs drie) cd's. Tiësto's meest gewaardeerde delen, ISOS 3 en 4, bestonden uit één luidbejubelde schijf. Dit moet ook Richard Durand gegund zijn.

Score: 70/100

www.richarddurand.com
www.ms54.com
www.blackholerecordings.com