Marco Faraone feat Piegaja - I Will Wait

Marco Faraone is nog steeds een jonge kerel in de muziekwereld, maar toch staat hij al tien jaar achter de draaitafels in de grootste clubs in het zuiden van Europa en ook wel een beetje daarbuiten. Het is bijna ongelooflijk hoe divers de scene is geworden in de afgelopen jaren en deze Italiaan probeert samen met Piegaja een smeltkroes van house, techno, pop en andere elektronische muziek ten berde te brengen. I Will Wait stond eerst gepland begin mei uit te komen, maar de spanning werd een beetje opgevoerd. Iedereen kan vanaf begin juni genieten van zijn eerste volledige studioalbum. Marco probeerde met alle veertien tracks een bepaald verhaal te schetsen. De veertien verhalen van het leven, waarin hij opwinding, emoties, droefheid, fun, de komst van nieuwe dingen en liefdes heeft verwerkt.

Na de intro, waarin hij de komst van spannende dingen wilde schetsen maar dat verder weinig om het lijf heeft, gaat het album echt van start met "Who's The Tenor". Wetende dat hij van elk nummer een apart verhaal wilde maken, is het eerlijk gezegd moeilijk echte verhalen terug te vinden. Muzikaal gezien klopt het volledig. Het is een prachtnummer dat op zachtaardige manier veel invloeden bij elkaar zet. Maar een echt verhaal zoals Marco Faraone het zag, vinden we niet terug. Hetzelfde bij "Lesson". Dit is uptempo lounge van de bovenste plank en het doet zelfs terugdenken aan de topperiode van Yonderboi. Het piano-sampletje is zodanig catchy dat het je vanaf het begin meesleurt. Maar niet door een verhaal heen. "Hang Loosing" daarentegen klinkt iets minder aantrekkelijk. De samples en sounds die doorheen het nummer gebruikt zijn, breken het nummer met een overduidelijke bepaalde bedoeling. Maar het past niet echt in de verdere sfeer van de track. Dit staat in schril contrast met de vorige twee nummers.

Gelukkig is dit maar van korte duur. De titeltrack grijpt weer terug naar het niveau van de andere nummers. Het klinkt allemaal geweldig en de invloeden zijn talrijk. Niet alleen komen electro, techno, house en pop door de speakers, maar spacy geluiden, soul, progressive en ambient tieren ook door de speakers. Maar ook hier ontbreekt een beleving van een verhaal. De titels van de songs spreken meer boekdelen en doen het verhaal al op zichzelf. Als Marco per se zijn verhaal wilde laten doorschemeren, zal iedereen het moeten stellen met de titels en de eigen interpretatie ervan. Laat je hier niet door leiden. De tracks zijn meer dan kwaliteitsvol genoeg om voor zichzelf te spreken, maar dan zonder het bijhorende verhaal. Dit geldt voor het merendeel van de geproduceerde pareltjes.

We kunnen het natuurlijk nog altijd hebben over de absolute krakers van het album. De redenen om het album ook daadwerkelijk aan te schaffen, heet dat dan mooi. Naast "Who's The Tenor" en "Lesson" springt vooral "Rose" in de positieve zin in het oog. Het heeft typische zuiderse (of zelfs Arabische?) elementen/samples. Dat verweven met een zweverige en continue stroom van melodieën vormt een pracht van een creatie. Tegen het einde toe gaat het tempo meer richting het clubgebeuren. "Saw" en "Black River" zijn hier vooral pareltjes in, netjes gevolgd door "Crying Alone". De andere tracks zijn iets minder top en neigen misschien net iets te veel naar het experimentele, vooral in vergelijking met het overgrote merendeel van het album. "Way Back" is dan weer een pracht van een outro, daar waar de intro nogal kort, snel en weinigomvattend was.

Marco Faraone heeft geen slecht album uit de grond gestampt. De kwaliteit zit er zeker in en zijn experimentele zijsprongetjes zijn niet altijd top, maar wel bewonderenswaardig. I Will Wait is een dikke aanrader, maar laat je niet te veel leiden door de zogenaamde verhaaltjes van de uit Lucca komende Italiaan. Laat de muziek voor zich spreken.

Score: 77/100

www.marcofaraone.com
www.etruriabeat.com
soundcloud.com/marcofaraonemusic/sets/marco-faraone-feat-piegaja-i-1#play