Fabric 69 - Sandwell District

Creatieve vrijheid en een open geest zijn toch wel de 2 belangrijkste trefwoorden om de langlopende "Fabric"-cd/mix serie te omschrijven. Of het nu gaat om electro, house, tech-house techno of drum&bass, iedere keer weer weten ze bij Fabric de spijker op z'n kop te slaan qua artiest keuze. Het zijn niet de minste namen, denk aan dj's als Dave Clarke , Agoria, LTJ Bukem, Radio Slave, Carl Craig, Robert Hood, Ben Klock, Surgeon en vele anderen die de voorbije jaren al voorbij gekomen zijn. Deze keer is de keuze gevallen op de heren Function & Regis. Oftewel "Sandwell District". Sinds 2002 werken David Sumner (Function), Karl O'Connor (Regis) en (label partner) Silent Servant samen onder de naam "Sandwell District" (zowel als act als label), waarbij ze het niet nalaten om regelmatig buiten de gebaande paden te treden en nieuwe ideeën uit te proberen. Door invloeden uit oudere elektronische stijlen als syntpop, electro, industrial, noise en post-punk te combineren ze met hedendaagse techno, hebben ze al menig succes geboekt binnen de scene. Daarnaast worden hun tracks overal opgepikt en grijs gedraaid. De heren laten zich duidelijk niet beperken door genres, hokjes en zogenaamde regels over hoe muziek moet klinken. Wat dat betreft passen ze dus perfect bij Fabric. Gewoon lekker op 1 lijn.

Dat komt ook weer naar voren als we kijken naar de tracklist van deze mix. Het valt op dat naast hun eigen inbreng en natuurlijk een hoop bekende namen waaronder Carl Craig, Surgeon, Plastikman (Richie Hawtin), Planetaru Assault Systems (Luke Slater), James Ruskin en Laurent Garnier er ook een hoop, al dan niet op het eerste gezicht, minder bekende/herkenbare artiesten terug te vinden zijn, waaronder Mary Velo, Raime, Rrose, Marcus Suckut (eerste album verschijnt in mei), Samuel Kerridge, Trevino (Marcus Kaye – dr&bs artiest) en Mark Ernestus (aka Maurizio bekend van o.a. Ploy uit 1992). Een andere opvallende zaak is het gebruik van (loops uit /remixen van) syntpop tracks waaronder "Extraction 7" uit 1984, "Spock" van VCMG (Vince Clarke & Martin L Gore – Depeche Mode) en "Loss" van Ike Yard. Het oude elektronische geluid al dan niet in een nieuw jasje gestoken en vermengd met de hedendaagse sound. Als laatste zien we dat sommige platen ("Spock", "Wedge" en "Voiceprint") meerdere keren in de mix worden gebruikt. In eerste instantie bijvoorbeeld als lijm tussen 2 of meerdere andere platen d.m.v. loops en later nog eens als geheel waarbij de aandacht uitgaat naar de plaat zelf in dat gedeelte van de mix.

De mix begint über chill met de oscillerende synthesizer van "Silent Servant – A path Eternal" en bouwt van hier laagje voor laagje op gedurende de eerste 8 titels. De rustige beat, als ware het een hartslag, de vage onheilspellende geluiden en de uit de verte echoënde stemmen in "Function – Voiceprint" bereiden je langzaam voor op wat komen gaat. Voor je het weet ben je half gehypnotiseerd en 11 minuten verder. Alles naadloos aan elkaar gemixt en perfect overlopend qua sfeer en intensiteit. Soms met iets meer percussie zoals tijdens "Ike Yard – Loss (Regis Version)", dan weer wat soberder en met meer achter grond geluiden zoals in "Raime – Exist in the Repeate of Practice". Na Ike Yard wordt de mix een stuk donkerder. De percussie en duistere geluiden geven een drukkende sfeer, meer industrial. En dan is daar opeens "Mary Velo – Detune". Wat een dikke synth-line bevat deze track! Doet in de verte denken aan de oudere platen van Umek "Ceroxol" en Dave Clarke (Red 2 – Wisdom to the Wise). Met "JPLS – Basis", "Rrose – Wedge" en "Ø – Syväys" wordt hierna even wat gas terug genomen. Deze platen worden net als de begin fase van de mix vakkundig verweven en klinken in eerste instantie wat leeg en minimaal maar wederom is het schijn die bedriegt. Langzaam aan zuigt de mix je weer dieper weg gedurende de 'tweede ronde' "Wedge" en "Function – Modifier". Dit als opmaak naar de volgende klapper "Carl Craig – Darkness". Langgerekte synths echoën door je speakers en laten je zweven op een zee van geluid. Even 2 minuten geen beats, alleen maar strings en korte tonen.

Aan "Marcus Suckut – Hunt" om de boel weer op gang te brengen met z'n loodzware bassline en knetterend metallic klinkende percussie terwijl we Carl Craig nog steeds horen na galmen. Deze stijl wordt vast gehouden door "Samuel Kerridge" waarna "Untold – Motion the Dance" weer volledig verrast met een helder opkomende synthline. Een meer emotionele plaat die het redelijk zware patroon doorbreekt en even wat lichtvoetiger klinkt, totdat de 2e knetterende, zoemende, smerige cirkelzaag synthline verschijnt. Surgeon laat ons dan nog even verder ontspannen met zijn resonerende kakofonie van geluiden, alsof er een kerkorgel gemolesteerd wordt, waarna er een redelijk abrupte overgang is naar "Mark Ernestus". Een meer tribal-achtige beat neemt het over tezamen met een rustigere melodielijn, die licht trillend je weer probeert mee te zuigen te diepte in, zodat je volledig open staat voor de hypnotiserende tonen van "Plasticman – Plasticine". Een track die overigens al in 1993 uitkwam op het album "Sheet One".

Eigenlijk bestaat deze mix alleen maar uit goede en nuttige platen. Ook de platen die minder hun stempel drukken op het geluid en de sfeer van deze mix zijn brood nodig om de andere, meer karakteristieke platen, in elkaar te laten overlopen. Ze zijn het cement tussen de bouwstenen. Zo bouwen "Trevino" en "VCMG" (2e keer in de mix) de fundering voor Luke Slater's "Planetary Assault Systems – Flat Tire". Een heerlijk knetterende track vol percussie en suizende geluiden, alsof er een squadron fighter jets om je heen aan het warmdraaien zijn. En zorgt "Factory Floor" weer voor de verbinding met James Ruskin. Met zijn stuiterende bassdrum en kenmerkende vage stijl pompt James alle energie uit je. De laatste 2 platen zijn voor oudgediende Laurent Garnier met "At Night" een track uit 2003 gemaakt onder de naam "Alaska" en Function met "Voiceprint (Reprise)". Deze laatste plaat is een geweldige 'feel good' plaat om mee af te sluiten. De warme onderliggende synthline en heldere korte toontjes zorgen voor een heerlijke sfeer. Dit is een plaat die je zomers moet horen tijdens één van de grotere festivals. Daarnaast sluit het mooi aan bij het begin van de mix waardoor we weer terug bij af zijn.

Dave Sumner heeft zichzelf waarschijnlijk weer overtroffen tijdens het perfectioneren en 'fine tunen' van alle details en overgangen tussen de tracks. Na de langzame opening nemen hij en Karl je gaandeweg meer en meer mee op een mentale reis door een gevarieerd elektronisch spectrum aan stijlen. Via een volledige onderdompeling in allerlei ritmes en geluids-arrangementen laten ze je volledig weg spacen. Ondanks dat het hier geen uptempo mix betreft, is deze mix toch zeer ritmisch en nodigt menigmaal uit tot bewegen. Van rustig meeschommelen en tikken tot de diepe drang om op te staan en je volledig over te geven aan de ritmes en flow. Stilzitten is er in ieder geval niet bij. Naadloos gemixt, sfeervol, donker en frivool en op de juiste momenten die topplaat, die je zowel mentaal als fysiek helemaal los laat gaan. Deze mix heeft het allemaal. Al met al een diepe indringende beleving. Pure techno met een hoofdletter T!

Score: 94/100

www.fabriclondon.com