Erika - Hexagon Cloud

Voor veel mensen is Erika (Sherman) een tot nog toe onbekende naam in technoland. Desondanks is deze dame al een aantal jaren actief en weet ze goed onder de radar te blijven. Tenminste, hier in Europa, want in The States is ze al veel langer bekend. Doordat ze al een aantal jaren actief was als jazz dj en daarnaast ook het programma van het radiostation WCBN (Michigan University) verzorgde, kwam ze steeds meer in contact met de Detroit partyscene. Mede dankzij haar affiniteit voor oude computers en randapparatuur werd ze in 1997 gevraagd, zich aan te sluiten bij het collectief "Ectomorph" van Brendan M Gillen (oprichter van Interdimensional Transmissions). Met deze electro-'band' heeft ze al een aardige discografie opgebouwd. Variërend van straight on electro en sfeervolle producties, tot diepe acid-achtige tracks. Verder heeft ze bijgedragen aan de track "Eskink" van BMG & Sal P en drenkte ze de track "F Shift" van Joe Lentini in een heerlijke warm remix-sausje. Nu 2 jaar verder is ze eindelijk klaar met haar debuut album "Hexagon Cloud". Wat oorspronkelijk bedoeld was als een enkele 4 track plaat, groeide al snel uit tot een dubbel ep. Ondanks de abstracte titel "Hexagon Cloud" welke is gebaseerd op de bizarre vorm van de wolkenstructuur op de noordpool van Saturnus, is het album alles behalve koud of afstandelijk.De eerste (A1) track "North Hex" begint gelijk al goed met een indringende synthchord die zo snel hij verscheen ook weer verdwenen is, waarna de track zich met rustige percussie langzaam opbouwt. Laagje voor laagje komen er daarna een vieze vette woofersynth en een fragiele doch heldere string bij, die beide voor meer contrast zorgen. Daarnaast heeft Erika een scherpe repetitieve toon gekozen als extraatje. Zeker in combinatie met de string geeft het een mysterieus sfeertje. Het doet allemaal redelijk minimaal aan, maar juist daardoor weet deze track je aandacht te pakken. "Early Warning Starfield" is hierna van een geheel ander kaliber. Bijna neurotisch en zeer mechanisch komen de geluiden op je af. Een ware kakofonie van alarm systemen uit een sci-fi scène. Geen beats, alleen maar synthsizers die volledig los gaan tijdens deze korte track. Op de B1-kant vinden we het relaxtere "Gardeners". Een rustige electrobeat vormt de basis van deze track. De spacy melodielijn en zacht echoende synth geven de track een onheilspellende lading en laten je dieper en dieper wegzakken in een staat van nieuwsgierigheid naar wat er allemaal nog meer te ontdekken valt. Als ware de 'Rattenvanger van Hamelen' weer terug, maar dan met een synthesizer ipv een simpele fluit. "Tunneling", wederom een fascinerende korte track zonder bassline, komt in eerste instantie als een warme golvende deken over je heen, maar vergis je niet; de industriële geluiden op de achtergrond laten je al snel afvragen in welke post-apocalyptische uithoek van het universum je nu weer bent beland. Hierna komt de C1 "Tow Ride" heel wat meer 'basic' over, ondanks dat dit een geschikte track is om de dansvloer te laten golven op z'n warme baseline, waarna de subtiel resonerende synthesizer je mentaal als nog naar een hoger niveau brengt. Ook "No.3" is een redelijk minimale track, waarbij de rustige electrobeat vergezeld wordt door een wollige ondertoon en een bijkomende, soort 'helder knipperlicht' synthesizer toontje. De D1 opent hierna een stuk duisterder en dreigender. De oldschool-percussie is teruggedrongen op de achtergrond en wordt volledig overstemd door een heldere pulserende synthesizer toon. Wederom vlieg je het onbekende tegemoet, niet wetende of je nu eigenlijk moet doorgaan of omkeren. "The Awakening" zou hier dus best wel eens letterlijk opgevat kunnen worden, voor het te laat is. Hoe dan ook, de track intrigeert en laat niet snel los. De laatste plaat "Metachrosis" doet z'n naam eer aan. De toonladder verandert ook hier weer keer op keer van kleur en intensiteit. Een donkere synth neemt je al golvend mee langs allerlei verbazingwekkende plekken in dit muzikale universum. Omdat het een kort album is vergeleken met de meeste cd's en mixen die we gewend zijn te luisteren, is het zo weer voorbij. Pas nadat de laatste klanken zijn verstomd, weet je je weer te bevrijden uit het muzikale moeras wat Erika voor ons geschapen heeft. Tot die tijd ben je volledig onmachtig ook maar iets aan je situatie te veranderen en zweef je gedwee mee op de tonen en rustige ritmes. "Hexagon Cloud" is geen heftig, wereldschokkend album en voornamelijk een abstracte muzikale beleving vol electro-invloeden en een vleugje Detroit techno. Maar desalniettemin is het zeer de moeite van het beluisteren waard. Een mooi stukje escapism voor als je even geen zin hebt in de hedendaagse realiteit.Score: 81/100www.erika.net