We Love… Detroit - Derrick May & Jimmy Edgar

We love music records brengt de 'We love Detroit' compilatie uit, een ongemixte samenstelling van tracks uit de handen van Derrick May en Jimmy Edgar. De focus ligt op Detroit, de stad die zoveel betekende – en betekent op technogebied. Het is niet zonder reden dat de twee bovenstaande heren de samenstelling voor hun rekening nemen. Derrick May, de excentrieke grootheid die samen met Juan Atkins en Kevin Saunderson aan de wieg van de Detroit techno stond en feesten organiseerde die onder andere Richie Hawtin (toen nog een schuchtere puber) inspiratie gaven voor grootse daden. Daarnaast Jimmy Edgar, van een jongere generatie, bekend om zijn experimentele sound die zijn origine vindt in de jazz, funk en r&b. Beiden geboren en getogen in de befaamde motorcity, lijken de heren meer dan een autoriteit op het gebied van het omklemmen van de duistere, dromerige, machinale sound van de Detroit op twee cd's van respectievelijk tien en elf nummers lang. Dat duistere en dromerige horen we in al zijn intensiteit terug op de eerste cd van May. Na het album ingeluid te hebben met twee tamelijk timide tracks van John Beltran en Yotam Avni komt de meeslepende graver 'Distant Shores' van Petar Dundov ten gehore. Na deze door merg en been gaande rabbithole sound wordt het geheel wat lichtvoetiger- met Kink's 'Handmade' - en funky 'er met het in saxofoon ondergedompelde 'Power thru pt. 3' van Kai Alce. Op het tweede deel van het album wisselt May het diepgaande vage af met het ritmisch beukende. Aan de ene kant van het spectrum sprietsige melodieën van Federico Grazzini en Carl Craig, aan de andere kant onderhoudend stampwerk van Benny Rodrigues en Deep'a & Biri, om af te sluiten met de sfeervolle, hartverwarmende 'New for u' van Andres. Dat Edgar voor een experimentelere, meer uplifting aanpak gaat wordt meteen duidelijk bij het beluisteren van zijn deel van de compilatie. Hij vangt aan met 'Let yrself be', een plaat van zijn eigen hand. Met de springerige, funky sound die we van hem gewend zijn neemt hij de luisteraar onmiddellijk mee naar een andere realiteit dan die van May. Deze jolige ommezwaai horen we terug in 'Clockin' van Lando Kai en 'Semierotic', weer een plaat van Edgar. Wat donkerder wordt de sfeer als hij 'Woodward' van Magda erin gooit en de trippy, beatloze 'Zug Island' van Kyle Hall & Kero. Na deze plaat zakt het geheel wat in en volgen een aantal weinig noemenswaardige tracks van Noel Jackson en Darling Farah tot Edgar's maatje Kris Wadsworth voorbij komt met de swingende 'Connection': een plaat die weer wat nieuw leven in het geheel blaast. Het is geen makkelijke taak om het geluid van een stad waar zoveel stijlen en stromingen hun origine vonden terug te brengen naar twee cd's, blijkt uit deze compilatie. Opvallend is de totaal verschillende aanpak: de traditionele benadering van May tegenover de progressievere, ietwat abstractere van Edgar. Dat de aanpak van Edgar gedurfder en minder conventioneel is moet gezegd worden en hiervoor verdient hij een schouderklopje. Tot op zekere hoogte snijdt zijn manier hout, ware het niet dat los van zijn energieke knalwerk dat hij brengt er veel nummers langs komen die het afluisteren niet waard zijn. May's traditionele benadering komt beduidend beter uit de verf. Met ritmische tracks doordrenkt met melancholie geeft hij de luisteraar de sensatie van een verlaten stad waar ooit de repetitieve geluiden van machines inspiratie voor een sound creëerden waar de feestwereld vandaag de dag al decennialang op resoneert. Score: 70/100www.myspace.com/derrickmay
www.jimmyedgar.com
www.astralmusic.com