Yoji Biomehanika - Tales From The Big Room

Impulz 2003. De outdoor editie welteverstaan. Mijn hardhouseverslaving is net een paar maanden daarvoor begonnen en ik heb al een geweldige avond gehad in de [HQ]-tent, als ik opeens rond half zes in mijn timetableboekje kijk. “Yoji Bigromiwatte?” Ik ben niet dyslectisch, maar dit is wel een hele moeilijke naam als je hem voor het eerst uit moet spreken. “B I O M E H A N I K A. Yoji Biomehanika. Wel eens wat over gehoord volgens mij, eens kijken wat dat gaat worden.”
De MC kondigt Fausto af, die werkelijk alles heeft gegeven en in een uur tijd mij ontelbare keren kippenvel heeft doen krijgen. “Ladies and gentlemen, give you appreciation for the man, FAUSTOOOOOOOOOOOOOOOO!” Oorverdovend gejuich, de meute mensen waar ik in sta dringt zich naar voren. “Alright, stepping up to the stage, your last DJ of the night. All the way from the land of the rising sun, Japan! Yoji Biomehanikaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa!” Een soort cyborg-achtige Japanner staat voor mijn neus allemaal gekke kunsten uit te halen en ramt het laatste beetje energie dat bij het publiek nog over is, er helemaal uit.

Yoji draait een vette set met, wat later zou blijken, Fausto’s platen omdat Yoji’s platentas per ongeluk in Duitsland bij een ander optreden is blijven staan. Desalniettemin gaat het dak eraf en is er bij Biomehanika geen spoortje onzekerheid of zenuwen te ontdekken. In de twee jaren daarna heb ik Yoji nog een aantal keren gezien, maar zo goed als zijn Impulz Outdoor 2003 set werd het niet meer. Of het aan de platentas lag, of het aan de sfeer lag, ik weet het niet. Maar ik ben nooit fan geworden van de DJ Yoji Biomehanika.

Van de producer des te meer. Bij het horen van “Ding A Ling” gaan alle haren op mijn armen overeind staan van vreugde. Eigenlijk vind ik vrijwel al zijn producties die ik tot nu toe gehoord heb goed of geweldig. En dat komt mooi uit want voor mij ligt op het moment van schrijven “Yoji Biomehanika – Tales From The Big Room”, zijn artiestenalbum. Hij is al een tijdje uit, maar bij Partyflock hebben we dan eindelijk deze cd binnengekregen. Ik ben benieuwd…

De opening is voor “A Theme From Banginglobe”, een anthem dat voor het feest Banginglobe is gemaakt, er is ook een Scot Project Remix van, maar de Yoji mix mag er ook zijn. Een melancholische melodie, zoals eigenlijk alleen Yoji ze maakt, zit in de break verwerkt en het is echt een schoonheid van een productie. Meteen bewijst hij me weer waarom ik hem als producer zo goed vind.

Ik heb werkelijk geen idee waarom hij een briljante plaat afwisselt met “B Raver”, want afgezien van de vette scratch die in deze plaat zit, is het echt een gedrocht van een nummer. Herrie, in de breedste zin van het woord. Irritante acidline, goedkoop basslinetje, nee dank u, niet geschikt om op een artiestenalbum te staan lijkt mij.

Jammer dat de originele versie van “Hardstyle Disco” erop staat, de Trance Generators Remix vind ik 10 x beter. Melodietje is wel weer vet.
Ik denk dat de opvolger van “Hardstyle Disco” absoluut één van de betere harddanceplaten ooit is: “Hardhouse Raver” zat zelfs, als ik me niet vergis, in Yoji’s set op Dance Valley 2001, een set die voor velen inmiddels de status “legendarisch” heeft bereikt. Goede track, goede vocal door MC Magika, echt een het-dak-eraf-plaat.

Techno a la Biomehanika is altijd interessant. Zijn remix van “Arome – Hands Up” was al in deze stijl, “Samurai” heeft dezelfde setting en sound. De melodie (jaja mensen, het kan: techno met een melodie!) is ongrijpbaar, zo apart als dit hoor je het niet vaak. Er zijn ook altijd discussies over het feit of Yoji nou wel of geen goede artiest is, maar zelfs de mensen die niks van hem moeten hebben, zullen toe moeten geven dat hij wel altijd originele tracks produceert. Er is niks dat klinkt zoals Yoji-style.

Yoji is een tijdje geleden vader geworden en heeft een plaat naar zijn zoon vernoemd. “The Rain” heeft ook weer die aparte techno-twist, deze keer met een soort van hardstylegeluid erdoorheen, maar wel erg goed bedacht en uitgevoerd. Originaliteit ten top!

Voor de Yoji-kenners is “Never End” zo’n beetje een heilig nummer. Waarom snap ik niet echt, ik vind het net even iets te kermis-achtig klinken. Mijn excuses naar de fans alvast

De meest recente release van Biomehanika heet “Monochroma”, de Trance Mix is op het album de vertegenwoordiger van deze plaat. Leuke tranceplaat, hij zou wat mij betreft zo onder een computerspel gezet kunnen worden. Ik vind het echt zo’n sfeer creëren als in de Zeldaspellen van Nintendo het geval was (van wat ik mij nog uit mijn jeugd kan herinneren althans). Maar toch had hij denk ik beter weer voor een andere versie kunnen gaan, de Romeo Toscani Remix is net wat gelikter en heeft een energiekere uitstraling.

Bijna aan het einde, nummer negen heeft de titel “Dignity (Progressive Mix)” en wederom een misser, al helemaal omdat deze track aan het einde van de cd staat waar je toch iets harders verwacht als afsluiter.

De laatste plaat heet “Tales Continue…” en is duidelijk bedoeld als outro. Een zweverig Eftelingmuziekje lijkt als het ware te zeggen: “Leuk dat je geluisterd hebt, de groeten en tot ziens!”. Enige minpuntje is dat er een valse noot in zit. Grappig nummer om mee te beginnen of om mee te eindigen in een set.


Conclusie
Mwa… ik ben niet echt overtuigd. Er staan een paar hele sterke tracks op, zoals “A Theme From Banginglobe” en “Samurai”, maar ik vind de cd overall net iets te zeikerig en te saai. Jammer dat platen als “Ding A Ling” en “Look At The Heaven (Dedicated to Dance Valley)” er niet op staan. Die hadden ervoor kunnen zorgen dat de cd echt goed zou zijn, ik vind hem zoals hij uiteindelijk is geworden, nogal tegenvallen. Een zesje als eindcijfer zegt genoeg denk ik.