The History of House presents... Dimitri

DJ Dimitri (oftewel Dimitri Kneppers, bouwjaar 1967) is momenteel bezig met zijn debuutalbum. “Met zijn debuutalbum?” zul je je afvragen. Ja, Dimitri draait al wat jaren mee en is niet meer één van de jongsten, maar wel één van de pioniers van de Nederlandse housescene. Naast zijn drukke DJ-leven en het fabriceren van dit debuutalbum heeft hij nog tijd gezien om in opdracht van Sony het eerste deel van ‘The History of House’ aan elkaar te mixen. Geen cd met cliché-classics, maar juweeltjes uit de plantentassen van Dimitri.

Wat is nou de geschiedenis van de house? Heel in het kort (zeker ook niet volledig): house ontstond in eind jaren tachtig als een reactie op de disco-muziek. De reden dat "House" ontstond had twee oorzaken. Ten eerste was Disco van oorsprong zwarte muziek, afkomstig uit de Funk en Soul, populair in het undergroundcircuit bij het voornamelijk homoseksuele publiek. Disco groeide uit tot een mainstream heteroseksuele blanke cultuur en verloor daardoor in grote mate de verbondenheid met zijn oorsprong. Het tweede "probleem" met Disco was dat er na 1980 gewoon nauwelijks nog nieuw materiaal uitkwam. De commerciële platenmaatschappijen en producers waren na de verkondigde Disco Sucks-periode snel overgestapt op andere alternatieven of werden failliet verklaard. Een aantal DJ’s, waaronder oppergoeroe aller DJ’s Franky Knuckles, begon met iets nieuws; house was geboren. Wil je meer lezen over de geschiedenis van de housemuziek? Kijk dan eens hier!.

De CD:
“Don't be a prisoner of your own style” is een gevleugelde uitspraak van Dimitri geworden. De cd, die zeventien tracks bevat, is een elkaar gemixte trip van nummer uit de jaren ’89 tot en met ’95 allemaal in de herkenbare Dimitri-stijl. Nummers uit de tijdevan de Roxy en de iT, de tijd toen house nog house was en er niet tig vertakkingen waren. Dimitri, niet te verwarren met een andere house-goeroe Dimitri from Paris die zoals de naam al zegt uit Parijs afkomstig is, heeft zich in die tijd ontwikkeld tot wat hij nu is. Op de bij de cd inbegrepen DVD wordt dit verhaal uitstekend uit de doeken gedaan. Dimitri vertelt hierbij over zijn begintijd in de RoXY, toen hij als vervanging van Eddy de Clerq als eerste een vrijdagavond mocht draaien. Ook komt 100 % Isis aan het woord, die zegt dat ze zonder Dimitri nooit dj zou zijn geworden. Lovende woorden alom.

De cd begint met het zweverige ‘Deep Blue Night’ van de 2 Guys en zet de trend voor de rest van de cd: easly-listening clubhouse. Geen cliche-tracks, geen moeilijke platen, maar de heerlijke earlysound van de Roxy. De tracks zijn overigens redelijk kort aan elkaar gemixed, Dimitri laat de platen niet lang uitlopen. De Gorilla mix van Radical Rob’s ‘Monkeywah’ is het eerste hoogtepunt van de cd en zal vele oudgedienden een ‘Oh jah!’-gevoel bezorgen. Even later horen we het welbekende ‘Praise’ van Inner city, oftewel een produceralias van 55o. Het spreekt voor Dimitri dat hij niet kiest voor de standaard-classics, die op menig ander classic-verzamelaar te vinden zijn. Zo geen ‘Good Life’ of ‘Big Fun’ van Innercity, maar juist eens iets anders. Iets wat alleen de echte kenners (niet dat ik dat zelf ben!) bekend in de oren klinkt. Natuurlijk mag er op een dergelijke classic-cd die het gevoel van toen weer moet geven geen track ontbreken met de voor die tijd zo overduidelijke black-vocals. ‘Brighter Days’ geeft met haar vocalen, natuurlijk ingezongen door een grote negerin, een funkgevoel weer. De titel van de plaat past ook helemaal in de happy happy smiley sfeer. Geen negatieve emoties, geen harde snelle donkere beats met aggressie, maar house was vroeger niet meer dan love&happiness. Dat straalt de cd ook uit.

Hoogtepunt nummero duo is de remix van Carl Craig van Dave Angel’s ‘Airborne’. Nog zo’n ‘Oh Ja!’ plaat. De schreeuw-sample in deze plaat is nadien nog vele tientallen malen gebruikt in andere platen. Het nummer blijft en blijft maar opbouwen, en lijkt naar een climax toe te werken die er niet komt, of het moet ‘Rushed’ zijn van 69, een alias van nogmaals Carl Craig. De Detroit-invloeden zijn goed vertegenwoordigd op de cd.

Eén van de beste Nederlandse (techno?)-producties aller tijden komt op nummer twaalf van de cd. Op en top classic, niet uit menig platentas te slaan, vinden we daar het diepe ‘Format #1’ van Solid Sessions, waarbij Solid Sessions natuurlijk een alias is van Orlando Voorn. Hij staat hoog op de lijst van artiesten die in de toekomst waarschijnlijk ook een History of House cd in elkaar mag draaien. Na deze topper komt er na de overgangsplaat van Eric Nouhan het lekkere ‘ Viva House’ van Me & Jack. Dit is één van de platen die, voor de cd dan, wat nieuwer (of minder oud?) zijn; uit 1995. Toch past het nummer heerlijk in de flow die Dimitri neerzet. De flow wordt langzaamaan afgebroken door de laatste nummers, er wordt duidelijk afgebouwd. Met het ‘Sueno Latino’ van gelijknamige artiest ontwaak je dan ook heerlijk uit je droom. De droom waarin je je in 1989 waant als één van de housepioniers op de dansvloer van de Roxy. Vroeger, vroeger was alles beter...

Conclusie:
Conclusie is een aardige cd met (voor mij althans) onbekende tracks uit de begintijd van de house in Nederland. De cd bevat geen hapklare classics zoals een Energy Flash, een Charly of een Age of Love. Waarschijnlijk zal de cd zeker de wat oudere generatie houseliefhebbers aanspreken, de mensen van het eerste uur, die er in 1990 bij waren. But to know the future is to know where we are coming from, dus voor een ieder die wil weten hoe house nou house geworden is, is deze cd zeker de moeite waard. De vraag die overblijft is; who’s next? DJ Marcello schijnt deel twee van de serie te mogen mixen, maar andere namen die circuleren zijn Ronald Molendijk, Joost van Bellen en 100% Isis. We weten het niet, maar wachten wel met smart af....