Goodgreef 3 - Mixed by Alex Kidd & Yoji Biomehanika

Het is zaterdag vierentwintig juni, ik loop door de HQ tent op Impulz en ik krijg een cd in mijn handen gedrukt met de vraag of ik er een reviewtje van wil doen. Ik antwoord met: "Wat voor cd is het?" Antwoord: "Het is de nieuwe Goodgreef cd uit Engeland, gemixt door Alex Kidd en Yoji Biomehanika". EINDELIJK! Ik was al een tijdje op zoek naar dit schijfje en nu mogen deze mixen dan eindelijk in mijn cd speler ronddraaien. De lay-out van de cd is echt ubergoed, het ziet eruit alsof iemand het tijdens een saaie les op school heeft ontworpen. Tekeningen, met viltstift geschreven teksten, het ziet er gewoon ontzettend goed afgewerkt uit. Als de cd's net zo goed zijn als de lay-out van de hoes, dan ben ik heeeeeeeeel blij!Alex Kidd, een man die inmiddels twee keer in Nederland draaide (HQ maart 2004, HQ XL back to back Dark by Design november 2004), is in Engeland bekend om zijn perfecte mix tussen techno, hardhouse, hardtrance en hardstyle. Hij is in 2004 door MixMag uitgeroepen tot meest veelbelovende artiest van de toekomst en de HQ-gangers zullen zijn set nog wel herinneren waarmee hij in maart vorig jaar de Melkweg op zijn kop zette. Alex is resident bij Goodgreef, één van de grootste organisaties in de UK. Naast het organiseren van feesten, is Goodgreef het laatste jaar ook erg goed bezig met het releasen van topproducties in het genre dat Kidd draait. Dark by Design, Yoji Biomehanika, Rob Tissera; allemaal hebben ze al één of meerdere tracks uitgebracht op dit label. Niet de minste namen dacht ik zo. Cd één is door Alex Kidd gemixt, er staan maar liefst eenentwintig tracks op en dat is een best aantal voor een harddance mix-cd. De intro is helemaal in stijl; je hoort een man zeggen: "That kid, he’s little but he’s a good one alright, what a smart guy he is!", dus erg leuk gedaan om daarmee te openen. De eerste vijf tracks bouwen een beetje op met wat techy klinkende hardtrance. Nummer zes is de eerste die er echt uitspringt: “Avaline - Never Severed” (Dark by Design & Chris Tranzaction Remix), wat een vette plaat! De vocal is erg catchy en de kick en de bassline rammen werkelijk alles aan gort, heerlijke hardstyle zoals het bijna niet meer gemaakt wordt. Ik kan niet wachten tot ik deze in mijn platenkoffer mag zetten. “D10 - Binary Harder” is al een tijdje uit op het fameuze Tidy-label, maar hij mag er nog steeds zijn. D10 heeft een Scot Project-achtige remix gemaakt van de classic “Binary Finary” en dat doet hij zeker niet onverdienstelijk, ik denk dat elke hardtrance-DJ deze inmiddels wel in zijn platentas heeft zitten.
De laatste tijd worden er veel classics in een nieuw jasje gestoken, soms terecht, soms onterecht. “Binary Finary” was goed geremixt, maar dat heeft D10 nog een keer dunnetjes overgedaan met “Silence” van Delirium. De plaat met daarop de Technikal Remix is al een maand of twee uit (meesterlijke plaat trouwens, dat bewees Technikal zelf afgelopen Impulz Outdoor toen hij zijn remix draaide) maar de D10 is nog alleen op deze cd te beluisteren tot nu toe. Een remix die er ook mag wezen, wat een beukplaat! Heerlijk! “Fallen Angel - See You In My Dreams” (Dark by Design & Alex Kidd Remix) is eindelijk weer eens vernieuwend. DBD gaat naar mijn mening veel te vaak dezelfde kant op met zijn producties, het klinkt allemaal hetzelfde. Deze heeft wel een DBD-tintje, maar is denk ik door de inbreng van Alex net even wat anders en het geheel klinkt erg goed. Trancy melodietje, rammende kicks, scheurende synths, zo mag ik het horen. Goed werk van de heren. Hierna gaat het meer richting hardstyle, maar de funky twist van Kidd zelf blijft er wel in zitten. Na Scot Project - L (wat een wereldplaat is en blijft) zien we zowaar onze eigen Nederlandse Godfather of Hardhouse: JP! In samenwerking met, jawel daar is ‘ie weer, Dark by Design a.k.a. Gaz West maakte hij al enkele producties die op zijn eigen Supernova Traxx-label uit gaan komen, en daar kan wat mij betreft Noize & Muzik aan toegevoegd worden. De beste productie van Gaz en JP tot nu toe. Cd twee is, zoals gebruikelijk bij Goodgreef cd’s, een guestmix. Deze keer is Mr. Yoji Biomehanika himself gevraagd om een schijf vol vette hardtrancers in elkaar te draaien, ik ben benieuwd of hem dat gelukt is. De eerste track is “Dark Alliance – Genetic”. Ik draai deze plaat al een maand helemaal grijs, dit gaat er één worden die je nog vaak gaat horen. De vette technobeat wordt ondersteund door een opzwepende vocal waardoor je gewoon niet stil kan staan.Via wat stevige techtrance komen we aan bij een heel rijtje eigen producties en remixen van de meest freaky Japanner die ik ken. “Monochroma” is totaal anders dan we van Yoji gewend zijn, maar het heeft wel weer de aparte Yoji-sound. Het betreft hier de Romeo Toscani Remix, deze jongen is door Biomehanika ingelijfd om voor zijn HellHouse-label een hele rits tracks af te leveren en ik moet zeggen, het begin is goed. Lekker uplifting en erg melodieus, nice job. Na “Monochroma” horen we, ja hoor nog maar eens: Dark by Design – Blackout (Yoji Biomehanika & Romeo Toscani Remix) voorbij komen en O MIJN GOD wat een slechte remix! Het origineel is briljant bedacht, maar slecht uitgewerkt (de sound ervan is abominabel slecht), maar bij de remix is juist het omgekeerde gebeurd. Het klinkt allemaal mooi qua afwerking, maar wat ze met Blackout gedaan hebben is echt slecht. Ik hoor een operazangeres erdoorheen blèren, terwijl je gewoon kunt horen dat die stem uit een keyboard komt. Je hoort iemand echt de accoorden aanslaan, de stem klinkt zo hier en daar vals en loopt soms door zichzelf heen, je hoort dus twee noten gezongen door één stem. Erg jammer, deze had best achterwege gelaten kunnen worden. Maar goed, dat wordt allemaal verholpen door Yoji’s remix van “Heaven’s Cry – Till Tears Do Us Part”. Ok, er bestaan betere remixen van dit nummer, maar deze mag er ook best wezen. Ik hoorde ooit dat de manager van José & G-Spott, die verantwoordelijk zijn voor het origineel, in tranen van ontroering uitbarstte toen ze “Till Tears Do Us Part” voor het eerst hoorde en ik heb dat eerlijk gezegd ook nog steeds een beetje. Sommige tracks raken je gewoon tot het diepst van je ziel, en dit is er één van. Kippenvel met een grote K.Na deze eigen producties van Biomehanika, laat hij de zaag er even flink over knallen, zoals een collega van me het graag uitdrukt. Over het algemeen allemaal goede hardstyle, met uitzondering van “Philippe Rochard – Bounce Da Beat” (Brennan’s Zero 2 Nine Mix). Als je die vergelijkt met de track die daarna komt en tevens de cd afsluit, dan hoor je toch wel een verschil tussen de Nederlandse en de buitenlandse hardstyle. “IK – X-Bass” (Yoji Biomehanika & MC Magika Hardstyle Remix) is gewoon veel funky-er, er zit een vettere drive in en het geheel heeft gewoon meer ballen. Yoji bewijst, net als Alex Kidd, dat er nog wel degelijk originele en goed geproduceerde hardstyle gemaakt kan worden. Overall een lekker cd’tje, ik heb me erg goed vermaakt toen ik er naar luisterde. De cd van Alex Kidd vind ik wel van hogere kwaliteit, er straalt veel meer vanaf dan van Yoji’s mix. Misschien leuk om ook nog even te vermelden: Kidd draait tien juli aanstaande in Club LA in Amsterdam tijdens Sundays at School. Maar daarvoor kun je de agenda natuurlijk even checken via de link. Ik moet er overigens natuurlijk nog wel even bij vermelden dat hij tijdens zijn optreden enkele exemplaren van deze cd weg zal geven, dus voor de liefhebbers…
Cijfer: een dikke 8. Hardtrancefreaks, hardstylefans, Yoji-aanbidders en natuurlijk de gemiddelde harddanceliefhebbers zullen hier van smullen.