Emma Hewitt - Burn The Sky Down

Ze begon als zangeres in een rockband en had bescheiden succes in haar thuisland Australië, maar na een avontuur met dj Chris Lake ("Carry Me Away") stond de blondine niet veel later op een geheel ander podium. Een veel groter podium welteverstaan. De dame in kwestie is qua looks onweerstaanbaar, haar hartverkwikkende stem is minstens van dezelfde schoonheid. Niet voor niets lagen de mannen van Cosmic Gate en Dash Berlin aan haar voeten en waren de singles die voortvloeiden uit deze liefde, "Waiting" (2009) en "Disarm Yourself" (2011), dankzij haar vocale inbreng voltreffers van jewelste.

Sinds begin dit jaar gaat de Australische, zeer terecht, wat vaker op de solotoer. Dit resulteerde in het prachtige en adembenemende "Colours"; een dik ambient nummer dat duidelijk geïnspireerd is door de Ierse Enya. Armin van Buuren was onder de indruk en verraste haar zelfs met een remix. In navolging van deze openbaring kwam het openhartige "Miss You Paradise", dat naadloos aansloot op de eerder ingeslagen weg en o zo herkenbaar Emma Hewitt bleef. Beide singles zijn de pronkstukken op haar debuutalbum "Burn The Sky Down". Ik had Emma persoonlijk graag in mijn handen gehad en persoonlijk de gleuf van mijn pc ingeduwd, maar tot op heden zijn haar zangstukken (helaas) alleen digitaal te vatten. Hier mijn waardeoordeel.

De fik erin!

Emma's eerste album is geproduceerd door landgenoot Lee Groves, welke eerder al de eer had te mogen werken met beroemdheden als Gwen Stefani, Janet Jackson, Texas, Depeche Mode en zelfs Marilyn Manson. Deze highlights uit zijn CV zijn verder niet echt waar te nemen in Emma's twaalf tracks tellende (de bonustrack even niet meegerekend) albumontgroening. Gelukkig maar zullen velen van u denken. Met haar gewenste donkere invalshoek heeft Emma (en haar meeschrijvende broer Ant) grotendeels de toon van dit album bepaald. Trance en EDM is naar haar eigen zeggen de ideale muziek om meer emotie in de schaal te leggen. Niet verwonderlijk dat de nuance op het gehele albumrepertoire qua songtekst en intonatie op sentimenten als hoop en verdriet ligt. Opvallend is dat "Burn The Sky Down" zich totaal niet inmengt met trance. De sounds zelf liggen grotendeels op ambient en downtempo met zo nu en dan lichte breaks, pop en instrumenten als gitaar, piano en drums.

"Burn The Sky Down" opent met de gelijknamige intro die op ruimtelijke en ingetogen wijze haar twee uitgebrachte singles gepast inleidt. Met "Colours" en "Miss You Paradise" pakt de Australische zo machtig uit dat de verwachting voor wat hierna volgt veel te hoog komt te liggen. "These Days Are Ours" (met op de achtergrond een schoolkinderkoortje), "Foolish Boy" (met breaks en violen begeleid) en "Rewind" (haar volgende, dikbelegde, ambiente single) onderstrepen nog maar eens dat de dame op meerdere manieren haar boodschap kan uitdragen en de donkere en melancholische stemming in de soundscapes óók erg goed bij haar stemgeluid passen. In de slipstream van de eerste twee megasingles doen deze tracks het daarom best aardig, al merk je wel dat naar mate het album vordert het beetje bij beetje afzwakt. "Still Remember You", ook met breaks als basis, komt nog het dichts bij wat de trancefan van haar van werk kent. Jammer is de zo nu en dan nog net hoorbare hoge piep, die de mastering klaarblijkelijk heeft overleefd. Hierna is het eigenlijk alleen het drukkende en gothic-like "Crusify", met vocalen die een tal mooie tranceremixen moet gaat opleveren, dat er enigszins uit weet te springen. "This Picture" geeft het origineel van Placebo een warmer tintje mee, maar voegt eigenlijk alleen wat meer tempo toe aan wat we tot nu toe hoorden. De collab met 16 Bit Lolitas genaamd "12 Circles" is een bijzonder fijnbesnaarde downtempo track met een erg mooie opbouw en een ingetogen Emma die je bij vlagen aan "Waiting" doet denken. Een beetje jammer dat het einde wat aan de korte kant is. Bonustrack is Emma's nieuwste samenwerking met het Dash Berlin trio. "Like Spinning Plates" is onverwacht mistroostig, meer progressive maar na de onvermijdelijke pianopartij is het verloop is toch wat te teleurstellend uitgewerkt.

Burn The Sky Down

Verrassend, donker en onverzadigd zijn de drie sleutelwoorden die rijmen bij het vijftig minuten durende debuutalbum van Emma Hewitt. De Australische gezegend met een heerlijke stem wilde haar fans iets anders bieden dan trance en een donkere en toch sentimentvolle weg inslaan. Met ambient gestuwde, wonderschone juweeltjes als "Colours" en "Miss You Paradise" is dat geweldig gelukt. Toch begint haar pop-ambient gemixt debuutalbum zo voortvarend dat de rest van haar nieuw werk niet bij deze twee al uitgebrachte singles kan aanhaken. Hoe mooi Emma ook de persoonlijke en emotioneel belegen teksten uit haar gouden strotje zingt, het verse materiaal is toch wat te eenzijdig, zwaarmoedig en aan de korte kant. Het is wachten op de 'Deluxe edition', waar de trancefans worden getrakteerd op (bijna vanzelfsprekend goede) tranceremixen en er voor de mensen die erg genieten van Emma's stem ook nog eens de (bij Emma altijd heerlijke) akoestische versies in het verschiet liggen. Want als er één ding duidelijk wordt bij "Burn The Sky Down" dan is het wel dat Emma voor iedereen een lichtje in de duisternis kan zijn.

Score: 63/100

www.emmahewittofficial.com
www.facebook.com/emmahewittofficial
www.armadamusic.com