The Streets - A Grand Don't Come For Free (Retro Review)

Het was al heel wat jaartjes terug dat ik op een festivalweide stond die vorig jaar uitdrukkelijk in het nieuws stond, op een wel erg treurige manier. Ik denk dat het Pukkelpop 2004 was. Het was de tweede dag, verschroeiend heet en er stond niet echt iets boeiends op het programma. Een vriendin stelde voor om naar de main te gaan, want daar kwam volgens haar wel wat leuks. Zo gezegd zo gedaan.

Een zwarte zanger met een gouden stem stelde het publiek voor aan Mike Skinner, waarna een paar tellen later een kerel -ongetwijfeld met een huge kater op zak- met een voetbalshirt het podium op waggelde, op zijn dooie gemakje. Met een pilsje in de hand keek hij met een dromige blik het publiek in. "We are The Streets" wist de man met een moddervet Brits accent te vertellen… ik was meteen verkocht.

Niet veel later schafte ik 'A grand don't come for free' aan, het tweede album van Mike Skinner en co. Want Mike Skinner is The Streets, de band die hij meeneemt is opvulling. De man schrijft, produceert en treedt op. Hoewel 'A grand …' dus het tweede album is van Skinner is het meteen ook zijn beste. Voorloper 'Original Pirate Material' is zeker een goede plaat, maar eerder een losse verzameling raps, een mixtape. Zijn opvolger is veel gestructureerder, Skinner vertelt echt een verhaal hierin. En niet een verhaal over bitches, coke en bling bling, nee, gelukkig niet. Skinner heeft het over een tv die stuk is, zijn vriendin die hij crap behandelt of een vriend die hij nog geld moet.

Dit vertaalt zich in prachtige songs, luister maar naar het rammende 'Fit but you know it', dat de -terechte- eerste single van het album was. Het meer laidback 'Could well be in' laat een wat meer ingetogen Skinner horen, waarin ook voornamelijk het wondermooie refrein opvalt, dat ondanks zijn simpelheid nergens melig wordt. Niet alleen tekstueel is 'A grand…' van een ontzettend hoog niveau, ook productietechnisch laten Skinner en co de platte, voorgefabriceerde troep van vele rappers mijlenver achter zich. Het perfecte voorbeeld hiervan is het bombastische, bijna hypnotiserende 'Blinded by the lights'. Een track waarvan de meeste producers alleen maar kunnen dromen ze ooit uit de mouwen te schudden. Het grootste pareltje van het album blijft natuurlijk wel 'Dry your eyes', het emotionele nummer waarin Skinner afhandelt met een chick die hun relatie verbroken heeft.

"She pulls away, my arms are tightly clamped round her waist,
Gently pushes me back and she looks at me straight
Turns around so she's now got her back to my face
Takes one step forward, looks back, and then walks way"

rapt Skinner in 'Dry your eyes', simpeler kan je het niet verwoorden, maar hoe hij het doet, daarvan krijgt de grootste misantroop zelfs een krop in de keel. Een wondermooie track, die niet voor niets in elk lijstje van 'Best songs ever' wel voorkomt.

Skinner leverde met 'A grand…' een wereldplaat af, zo simpel is dat. Hij weet te ontroeren (check ook zeker 'Empty cans', een meer dan 8 min. durende mokerslag van een song), maar eveneens kan hij net zo goed met een aantal tracks een discotheek of festivalweide doen ontploffen. Helaas heeft hij met later werk nooit meer weten te overtuigen zoals hij met dit meesterwerk deed.