Luke Slater – Fear and Loathing 2

Luke Slater is één van de pioniers op het gebied van electronische muziek. Al sinds 1989, toen hij zijn eerste vinyl uitbracht met de titel “Momentary Vision”, timmert hij aan de weg. Ver daarvoor speelde de in Engeland geboren en getogen Slater toen hij klein was met zijn vaders bandrecorder. Een alleskunner die produceert, draait en helemaal opgaat in zijn muziek. Zo ver zelfs, dat in 1993/1994 dit te veel ging eisen van hem; ”Ik begon mijn concentratie te verliezen op mijn originaliteit” aldus Slater. Nadat hij zich een tijdje had teruggetrokken uit de hectische wereld die housemuziek heet, kwam hij in in 1997 terug met het in zijn eigen studio opgenomen Freek Funk. Een van zijn vijf albums uit zijn carriere die, met wisselend succes, zijn muzikale diepgang weergeven. Zo sloeg zijn laatste album, Alright On Top uit 2002 op het Mute-label, niet echt aan bij zijn trouwe fans. Het album is een verzameling van een soort techpop met new wave en synthesizer invloeden. Niet de klanken die zijn publiek van hem was gewend. De recensenten waren dan ook negatief:



Bands zoals Radiohead en de Beatles hebben veel invloed gehad op de muziek van Slater, die het werk van deze bands zag als een overbrugging tussen rock, indie en electronische muziek. Nu ligt er na zijn mixcd ‘Fear and Loathing’, waarvan er meer dan 35.000 over de toonbank gingen, volume twee van deze serie in de winkel. Met Fear and Loathing 2 – Decks and Data Mix zet Slater een mix neer waarmee hij de diversiteit van housemuziek laat zien. Alhoewel Slater altijd als een pure ‘techno’ DJ wordt gezien, wil hij met dit album afstand doen van deze titel en een breed spectrum van stijlen exploreren. Weg met de hokjesgeest....


CD1: De eerste tien minuten van cd twee zijn als een droom...een ontwaken na een flinke avond stappen. Drie nummers zonder beats maar met spaced-out klanken doen je gedachten wegvluchten. Een beetje vreemd, maar wel lekker. De overgang van de heerlijke “icelandic version” van “The Sky Was Pink” (ja ja, Slater is van alle markten thuis!) van Nathan Fake laat je cd-speler wakker worden, en komt de cd echt op gang. Met nog een uitstapje naar het ‘hokje’ progressive met James Holden’s ’A break in the Clouds’ gaat Slater dieper en dieper met het gevarieerde ’Beau Mot Plage’ van Isolée van het Play-label.

Zo staan er meerdere down-tempo juweeltjes op deze eerste cd, zoals het zeer funky ’Hot On The Heels Of Love’ van Throbbing Gristle. Tegen het einde van de cd gaat de cd van funky down-tempo richting minimal, met een track van de Franse producer Agoria en de topper van Lump200 genaamd ’Wer Einen Und At’. Als de cd-speler stopt heb je het gevoel dat je pas een half uurtje aan het luisteren bent. De cd is niet zomaar een samenraapsel van een aantal plaatjes, maar een goed uitgebalanceerde trip.



CD2: De tweede cd begint electroachtig. De zoemende beats van ‘Scientist’ en ‘Love me Tender’ zijn een overgang naar wat steviger en dieper werk. In het begin is meteen al te merken dat de overgangen op deze cd sterk zijn, er is veel overlap tussen de nummers. Slater is flink aan het spelen geweest om deze cd in elkaar te zetten. Zo is de overgang van Biting My Nails – Bassnumb Chapter’, een soort techo-breakbeat nummer maar wel een van de toppers van de tweede cd, naar hét zomerhitje van 2004, Alter Ego met ’Rocker’ erg goed gedaan. Maar...zelfs de beste dj maakt wel eens een foutje, zo blijkt ook uit de overgang van ’Defend It’, nummer zeven op de cd, naar Slaters eigen ’Nothing At All’. De platen lopen niet echt gelijk. Toch wel slecht voor een studio cd.

Kon je bij cd één stil blijven zitten, bij het begin van de tweede cd krijg je toch zowaar een beetje gevoel in je benen. Maar vanaf nummer negen, het opbouwende ’Anja’ (een hommage aan een vrouw?) van Martin H gaat de cd los, en verliest Slater zich toch weer tot het ding waar hij het beste in is: stevige techno. Misschien is verliezen een verkeerde woordkeuze, want het wil totaal niet zeggen dat het niveau van de cd daalt. In tegendeel zelfs. Het begin van ‘de rest’ is ’Acid Theory van Maskio, uitgekomen op Kingsize Records, een van de toppers van deze cd. De overgang met het nummer ’Women Beat Their Men’ is heerlijk. Van de nummers die daarna komen, van de trommeltjes van Cave tot de lekkere strings van ’Ett’ van Hertz blijft de cd zijn tempo vasthouden. Een topper en één tobber nog daartussen: het nummer ’1 and 12’ van Mr. G is een beetje een vreemde eend in de bijt. Techno met een opgefokte tango er tussendoor. Bijna, echt bijna wordt ‘next’ ingedrukt op de cd-speler. De Phil Kieran remix van het schreeuwerige en aggressieve ’Murderous’ van Nitzer Ebb maakt dat ‘foutje’ echter helemaal goed. Even lekker alle restjes energie eruit gooien!


Conclusie:
Wat Slater ook beweert dat hij weg wil van zijn techno-naam en weg wil van de hokjesgeest, deze dubbelaar staat toch voornamelijk bol van de techno. Wel een zeer gevarieerde mix van technostijlen, maar techno blijft techno. Niet dat het negatief is, dat wordt hier niet gezegd. De cd is zeker het aanschaffen waard als je houdt van een keer iets anders dan de standaard techno.

De eerste cd kan meer gezien worden als een rustige opwamer, of zelfs een ‘cooldown’ als je terugkomt van een flinke avond stappen. Cd twee is toch wat steviger. Het lijkt een trend te worden, want de laatste cd van Jack de Marseille, 2Jack4U, had een zelfde concept: één cd up-tempo, één cd down-tempo. De tweede cd van deze dubbelaar blijft echter achter bij het niveau van de eerste cd. Het lijkt een samenraapsel van vanalles en nogwat. Wat hitjes (Rocker, Incident, Women Beat Their Men), wat electro (U & I), wat tribal (Cave) en wat steviger werk (Marco Remus, Nitzzer Ebb) zijn in een mixer gegooid en deze cd was het resultaat. Niet dat het slecht is, maar toch pas het allemaal nét niet bij elkaar. Eindconlcusie blijft wel, dat de cd zeker koopwaardig is. Al was het alleen maar voor cd één!

Wil je Luke Slater overigens aan het werk zien, dan kan je op 5 maart zijn experimentele sound horen in de Nighttown te Rotterdam op het feest genaamd “Inside”, waar Slater samen met Planetary Assault Systems, Rino Cerrone, Loktibrada & Hu en Hardcell & Grindvik de boel op zijn kop zal zetten. Be warned....

Eindconlusie? Wie zou deze cd nou moeten kopen?
Koop de cd niet als je stevige techno wil

Cd één zit meer tussen progessive en techno in, een heerlijke cd na een zware nacht.
Cd twee komt wat langzaam op gang, maar is een topper om voor een avondje stappen helemaal in de goede stemming te komen.