Sander van Doorn - Eleve11

Soms komt succes uit de lucht vallen, soms moet je er keihard voor werken. Sander van Doorn kwam een aantal jaren geleden met zijn alias Sam Sharp uit het niets en zette de wereld van de techtrance op z'n kop, waarna uiteindelijk de naam Sander van Doorn het overnam en voor zijn definitieve doorbraak zorgde. Na een behoorlijk aantal hits zoals Renegade, Pumpkin, Riff, Close My Eyes (samen met Robbie Williams) en Ninety, werd het wel eens tijd voor een album. Ik had eigenlijk verwacht dat al die oude hits op Eleve11 zouden staan, al dan niet in een nieuw jasje. Maar meneer duikt doodleuk even zijn studio in en poept er elf nieuwe klappers uit, wat toch wel een prestatie van formaat te noemen is. Sander's handelsmerk is een sound die altijd heel funky en warm klinkt, met name omdat hij een meester in het afmixen is. Zou dat nu ook weer elf keer resulteren in een hit?

Love Is Darkness heeft meteen die typische SvD-sound, maar deze plaat kent iedereen inmiddels wel. Ook Koko is de afgelopen zomer grijsgedraaid en ik heb zelfs ergens gelezen dat deze track onofficieel is uitgeroepen tot de Ibizahit van 2011. Bij Believe schrik ik even omdat het begint met een nogal typisch David Guetta-achtig pianoriffje (ik ben niet zo'n fan van Guetta, vandaar), maar gelukkig zijn de vocals van Tom Helsen sterker dan de gemiddelde R&B-artiest die geld ruikt en met Guetta in zee gaat. Een goede keuze van Sander dus om wel die richting op te gaan maar er toch een kwalitatief sterke track van te maken. Dat kan ik helaas niet zeggen van Nano, ik krijg er een beetje het gevoel van alsof er nog snel even een nummer gemaakt moest worden voor het album. Ik vind het erg om te zeggen, maar het klinkt een beetje amateuristisch, de lead klinkt alsof iemand net de Vanguard-plugin heeft ontdekt (Vanguard was zo ongeveer de populairste synth in het begin van de jaren 2000 waarmee de meeste tranceplaten gemaakt werden). Geen succes dus. Ik word vrolijker van Rolling The Dice, een samenwerking met Sidney Samson en Nadia Ali. Als je de naam van Sydney Samson ziet, verwacht je eigenlijk van die standaard platte house, maar dit is toch wel een goede vocale track geworden. Ik zou 'm niet snel in een set draaien, maar op een artiestenalbum komt dit prima uit de verf.

Beyond Sound (The Godskitchen Urban Wave Mix) is een sterke productie, maar ik krijg wel een beetje het idee dat Art of Trance - Madagascar is bewerkt tot iets nieuws. Goed dansvloermateriaal, dat wel. Dit wordt meteen weer afgewisseld met een luistertrack, gezongen door vocalist Frederick. Timezone heeft een beetje een zwaarmoedige feeling, maar het luistert lekker weg. Hetzelfde geldt voor Drink To Get Drunk (what's in a name), wat misschien meer het midden houdt tussen een typische albumtrack en een floorfiller. Het thema van deze plaat is iets groter en bombastischer dan wat we tot nu toe gehoord hebben, uitgezonderd Koko. Who's Wearing The Cap klapt er nog even overheen met een heerlijke, smerige beat, eindelijk! En als je het over smerig hebt, kan Slap My Pitch Up ook genomineerd worden voor Meest Vieze Bassline van 2011, want dit is ultimate dirtyness op z'n best. De afsluiter, Eagles, is niet slecht, maar misschien was Slap My Pitch Up een betere laatste track geweest op dit album.

Ik ben niet helemaal overtuigd helaas. Het is geen slecht album maar ik mis hier en daar het gevoel dat er in alle tracks echt tijd is gestoken. Koko, Slap My Pitch Up, Rolling The Dice en Who's Wearing The Cap voldoen aan de eisen, maar verder is het me net iets te magertjes allemaal. Sommige tracks klinken alsof Sander misschien wat overmoedig is geworden en te snel tevreden is met het eindresultaat. Ik denk dat er bij sommige nummers meer uit te halen was geweest dan nu het geval is.

Score: 67/100


www.sandervandoorn.com