Agoria - Impermanence

Frankrijk heeft met onder andere Daft Punk, Cassius en Justice vele bekende dance-acts voortgebracht. Sébastien Devaud a.k.a. Agoria is daar ook één van. Wellicht minder bekend, maar de liefhebber zal zijn veelvoud aan tracks zeker kennen. De in Lyon woonachtige Fransman, die van huis uit al een muzikale opvoeding meekreeg, begon in 1997 met deejayen en het produceren van dansvloergerichte tracks. Al snel brak hij door met platen als 'La 11ème Marche', 'All I Need' en 'Sky Is Clear' en mocht hij in de dj-booth plaatsnemen naast grootheden als Jeff Mills, Carl Cox en Richie Hawtin. Verder verzorgde hij nog de soundtrack voor de film 'Go Fast' en mixte hij compilaties in elkaar voor bekende reeksen als 'Balance' en 'At The Controls'. Met het album 'The Green Armchair', propvol regelrechte clubhits als 'Code 1026' en het emotionele meesterwerk 'Les Violons Ivres', verwierf Agoria echter de meeste bekendheid.

Onlangs verscheen het album 'Impermanence' op het internationale Infiné label, waar Agoria één van de drie verantwoordelijken voor de lancering is geweest. Het album bestaat uit een tiental nummers en bevat samenwerkingen met artiesten als Seth Troxler, Carl Craig en Kid A. "Before, my music often felt dark and maybe a bit forced. This time I just let things happen and everything just fell in its right place." aldus Agoria zelf.

Het album opent met 'Kiss My Soul'. Geen beats, maar een ingetogen pianoloopje waarbij zangeres Kid A met een emotionele tekst uiteindelijk toch voor de nodige kippenvel zorgt. Kid A, die met haar jonge leeftijd al werd geroemd door onder andere Mixmag en Music Week, is overigens al eerder samen met Agoria te horen op zijn 'Balance' mix. Het tweede nummer 'Souless Dreamer' bevat vervolgens een hypnotiserende speech van Seth Troxler waar Rasta Rostelli nog een puntje aan kan zuigen. De track luistert verder rustig weg, net als het opvolgende 'Panta Rei', dat met melodieuze synths een prima climax kent.

'Simon' dient vervolgens als intermezzo en al snel volgt de overgang naar 'Speechless', waarop Carl Craig de vocals op zich neemt. Hoewel de track prima in elkaar steekt en de luisteraar wakker wordt geschud, slaan de bijbehorende semi-erotische vocals de plank behoorlijk mis. Ook 'Grande Torino', waar een redelijk dansbare track inclusief cello ten gehoren wordt gebracht, is helaas niet helemaal overtuigend. Op nummer zeven, het rustige en ietwat onheilspellende 'Heart Beating', redt Kid A met haar krachtige stem voor de tweede maal op het album een groot deel van de track. De track 'Little Shaman' met zogenaamde whispers van Scalde, doet aansluitend dienst als een redelijke minimaltrack, zij het iets te langdradig. Tot slot volgt er nog de interlude 'Under The River' en het negen minuut durende 'Libellules', waarop diepe en opbouwende sounds die luisteraar meeslepen naar het einde van het album.

Concluderend heeft Agoria met 'Impermanence' een redelijk rustig en op sommige moment intiem album afgeleverd. De opbouw van de tracks steekt goed in elkaar, maar veel nummers klinken net iets te gemaakt en overtuigen niet genoeg. Voor thuis is het wellicht een prima cd'tje om een keer op te zetten, maar wie clubhits verwacht of echt ontroerd wil worden, zal met dit album worden teleurgesteld.

Score: 65/100


www.myspace.com/agoriagoria