Aril Brikha - Deeparture in Time: Revisited

Over het album dat destijds uitkwam kunnen we heel kort zijn: het is een ware klassieker onder de Detroit techno albums. In 2000 werd de cd uitgebracht op het legendarische label Transmat van Derrick May, nadat Aril Brikha al eerder de EP 'Art of Vengeance' uitbracht op het sublabel Fragile in 1998. Deze EP van de uit Iran afkomstige Brikha bevatte de track 'Groove La Chord', een regelrechte hit die al snel over de hele wereld dienst deed als dansvloerkiller. De naam van die EP, Art of Vengeance, is nu overigens overgenomen voor het kersverse label van Brikha waarop deze 'revisited' versie op zal worden uitgebracht. CD1
De eerste cd is voor velen al bekend materiaal, alleen nu dan geremastered zodat het voldoet aan de huidige technische kwaliteitseisen. De tracks klinken stuk voor stuk echter nog hetzelfde, vol diepgang en souplesse maar vaak ook funky en dansbaar. Het eerste nummer 'Embrace' is een minimale maar erg hypnotiserende creatie waardoor gelijk al duidelijk wordt hoe nauwkeurig het album in elkaar steekt. Dit wordt opgevolgd door 'Ottil', waarbij zweverige synths een rustvolle toevoeging zijn aan de typische Detroit stijl. Bij het nummer 'On and On' wordt het tempo opgeschroefd, wat de hypnotiserende kracht alleen maar ten goede komt. Titeldrager 'Deeparture in Time' bevat een melodie, afgewisseld met de nodige climaxen, die de luisteraar moeiteloos door de meer dan 10 minuten durende track heen sleept. Wanneer het tijdloze 'Groove La Chord' instart dan is het eigenlijk al helemaal af. Deze hit (waar nog een relletje over is geweest omdat Shlomi Aber 'm zou hebben gejat) doet waarschijnlijk bij velen wel meer dan een belletje rinkelen, het blijft dan ook een briljante plaat. 'Read Only Memory' sluit het album vervolgens af, met een steeds verder opkomende beat die na een tijdje naadloos aansluit op een naar acid neigende melodie.

CD2
Oud materiaal is soms interessanter dan nieuw materiaal en al helemaal als het nooit eerder is uitgebracht. De inhoud van de tweede cd stamt uit de periode 1995-1999 en het is eigenlijk een raadsel waarom Aril Brikha er nu pas mee komt. Albumopener 'Fuknit' is redelijk luchtige maar toch typische Detroit techno waar het tempo goed in zit. 'Artoo' is wat meer ingetogen, met mooi synths en futuristische geluidjes. 'City Slicker' beukt iets meer door, inclusief boeiende melodielijnen. Bij 'Way Back' gaat het tempo vervolgens echt omhoog terwijl er bij 'Rising Sun' de eerste twee minuten geen beat aan te pas komt, waarna de track zich ontpopt als een futuristische droomplaat. Het begin van 'Electrocity' heeft, inderdaad, veel gelijkenissen met een onvervalste electro tune, waaraan later weer typische Detroit synths worden toegevoegd. Het daaropvolgende nummer 'Tuff' is wat meer ingetogen, hoewel de kick opmerkelijk meer aanwezig is dan in voorgaande nummers. 'Us (Part 1&2)' bevat ook weer erg soulvolle Detroit met een soort trommelgeluiden, dat langzaam voorbij vliegt. Vooral in de laatste twee tracks 'Aqua' en 'Lone Rider' is tot slot het huidige geluid van Aril Brikha in terug te horen.

Conclusie
Ondanks het feit dat sommige tracks al bijna 15 jaar oud zijn, klinkt het geheel erg modern en zouden de tracks absoluut niet misstaan in een hedendaagse technoset. De kwaliteit van de producties ligt dan ook buitengewoon hoog en de verwachtingen van het nieuwe label van Aril Brikha zijn gezet. Voor liefhebbers van het Detroit genre is deze dubbelaar absoluut niet te missen.Score: 80/100
www.myspace.com/arilbrikha