Ali Wilson - Phenomenon

Al sinds hij vanaf 2006 uit verschillende hoeken de ene na de andere portie veren in zijn Engelse reet geplugd kreeg, door niet de minsten uit de elektronische dancescene (waaronder Carl Cox, Judge Jules en Tiësto), geldt Ali Wilson binnen de globale trance gelederen eigenlijk nog steeds als tegen de top aan hikkende belofte. Sinds zijn naam voornamelijk gebonden is aan het [label=117]{element is niet toegankelijk} platenhuis van Marco V wordt wel de ene na de andere floorfiller de wereld in geknald. Wat dacht u van “Heat Haze” of “Shakedown” uit 2008 (twee totaal verschillende platen), of de bijna onvermijdelijke “Pandora” en “Shangri-La” die beiden deze zomer werkelijk overal te horen waren? Ali Wilson heeft iets herkenbaar Engels in zijn geluid, het is immers altijd catchy, veelal aangrijpend melodieus en niet te vergeten barstensvol van energie. En daar lijkt sinds zijn verbinding met In Charge het goede van Marco V (dat onbegrensde, dikbelegde crossover geluid) ingebakken te zijn. Twee jaar heeft de man er over gedaan dit, inmiddels tweede, artiestenalbum af te krijgen. Welgeteld 16 nummers telt de enige schijf die uit mijn ‘Phenomenon’ doosje tevoorschijn kwam. En daar zit meer onbekend werk tussen dan muzikaal spul waarvan de beats al in ieders geheugencellen gegrift staan. En zo hoort het ook natuurlijk.Ali uit het ‘riff-gebergte’De cd draait nog maar net op het juiste toerental of ik val al meteen in de zomerse, pianogeleide break van “Sundance”. De aanstekelijke melodielijn, de gevatte hi-hats, dat rare tribal gebrabbel en die mystieke achtergrondsynths; het kenmerkt in alle elementen de frisse en meeslepende benadering van Ali Wilson. Na ruim drie minuten zit deze ‘zonnedans’ er helaas op, valt er een stilte van twee tellen en wordt het me duidelijk dat we hier te maken hebben met een schijf vol gekortwiekte versies. Dat dit ge-edit een slecht plan is geweest, gaat je zeker opvallen als de hele vette synthesizer-riff uit het volgende “Master Plan” er wel erg snel in komt. “Master Plan” in volle lengte is typisch zo’n tech-trance-achtige plaat waar je na een lange, ophitsende opbouw uiteindelijk met de rillingen over je rug kennis maakt met die hypnotiserende, moddervette break en dito climax. Nu is het verrassingseffect in het hoogtepunt in de plaat grotendeels verdwenen. Maar ondanks deze onnodige arbeidstijdverkorting valt er weldegelijk genoeg te genieten, gezien Ali je de ene na de andere ‘peak-time-trance’ productie voorschotelt. “Absolute” (gemaakt met Lee Osborne) spant met haar opzuigende melodie hiermee absoluut de kroon, maar ook “Self Destruct” (met verstaanbare vocalen van Lizzie Curious) ontploft op “Master Plan”-achtige wijze. Alleen de door Chris ‘Going Wrong’ Jones ingezongen, enige potentiële popchart track “Become One” is hoor- en voelbaar niet echt Ali’s ding. Iets dieper, maar niet minder levendig, zijn de in de verte Sander van Doorn-achtige tracks “Quake” (heeft iets oldschools) en “Shakedown” (ingetogener, maar klinkt vertrouwd oud) en mag “Nebulous” (hele volksstammen gaan hier hoorbaar los op) gerust het diepzinnige broertje van “Sundance” heten. Ja, ook Ali Wilson laat zich van zijn progressive kant horen (“New Dawn”; “Infectious”; “Anarchy”), al zijn het de uplifting momenten en tech-trance elementjes die het lekker enerverend houden. Dat is vliegen en dansen geblazen dus! Maar wat geeft Ali Wilson toch een gave invulling en draai aan zijn producties zeg. Neem het relatief monotone “Off The Hook” waarin geleidelijk een sinistere riff komt opzetten of het ingetogen “Infectious” waar de finale de Marco V-glorietijd doet herleven. Over deze kale held gesproken, “Kaos Theory” is door hem mede mogelijk gemaakt, maar ondanks een stoere V-sound opbouw en uitloop biedt het melodieuze net te weinig allure. Om nu te zeggen dat titeltrack “Phenomenon” fenomenaal is, nee net niet. Maar het is wel de meest zweverige plaat van het album, met klanken die fijntjes herinneren aan Push. En dat mag ook wel eens een keer. Over mooie herinneringen gesproken, de inmiddels wel bekende “Shangri-La” (monsterplaat!) en “Pandora” (tribaltrance tune van deze zomer!) completeren het album in stijl: meeslepend, energiek en heerlijk gevarieerd!Een klein Phenomenon uurtje laterNa precies 58 minuten zit het er helaas op voor de cd-versie van ‘Phenomenon’ en blijft een hongerig en dubbel gevoel je parten spelen. Want wat was deze cd geweldig geweest wanneer het bestond uit langere versies. Of beter nog: wanneer de nummers lekker vakkundig op z’n Engels in the mix aan elkaar geregen waren. Met tracks in deze korte vorm kun je als dj vrijwel niets en als aandachtig luisteraar zit er niets anders op dan de vinger aan de terugspoelknop te houden na de zoveelste moddervette tune. Een gemiste kans dus! Maar laat er geen misverstand over bestaan, Ali Wilson draagt met dit album een positieve, levendige en vooral verrekte catchy sound uit. Betoverende synths en aanlokkelijke effecten/geluiden op avontuurlijke en volle (tech-)trance beats is in een notendop wat op je af gaat komen. Desondanks, laat deze cd voor wat het is en download in hemelsnaam alle extended versies via de digitale platenboer. Dan haal je pas echt het volle rendement uit een fenomenaal swingend en inspirerend album van een fenomeen-in-wording, dat op trancegebied doet wat Marco V een beetje heeft laten liggen. Doe je dit dan mag je gerust 20 punten bovenop onderstaande beoordeling gooien. Score: 70/100
www.aliwilson.co.uk
www.incharge-records.com