Armin van Buuren - Mirage

Na twee jaar van opsluiting in zijn speciaal voor dit project vernieuwde studio komt Armin van Buuren met zijn vierde artiestenalbum, getiteld 'Mirage'. Gelukkig voor hem was het geen eenzame opsluiting, want de gehele cd werd mede geproduceerd door Benno de Goeij. En kun je een man met zo'n uitpuilende agenda überhaupt wel opsluiten? Drie jaar achter elkaar de nummer één van de wereld met bijbehorend moordend draaischema, wekelijks zijn bejubelde A State Of Trance radioshow, het vieren van de 450e aflevering in vier landen op twee continenten... en dan ook nog aan een nieuw album werken. Ga er maar aan staan. Toch is 'ie er gekomen, de opvolger van '76', 'Shivers' en 'Imagine. Als resultante van het grootste project waar Armin ooit aan gewerkt heeft. Dat op zich verdient al respect. Verdient de plaat inhoudelijk dat ook?

Mirage

Absoluut verdient 'ie dat! Want Armin laat zich op dit zeer gevarieerde album van zijn meest veelzijdige kant horen. Uiteraard zijn er diverse radiovriendelijke zoetsappigheden te beluisteren. Je weet wel, van die bloedcommerciële hitlijstbestormers, want er moet immers geld (terug)verdiend worden. Maar geef Armin eens ongelijk, als je dat in je mars hebt zou je wel gek zijn om het na te laten. En slecht zijn ze niet, de vrolijk klinkende single 'Not giving up on love' met de vocals van Sophie Ellis-Bextor, het beetje lome 'Feels so good' met de stem van Nadia Ali, de prima popsong 'Drowning' die wordt gezongen door Laura V. en de mooie emotionele plaat met Ana Criado, 'Down to love'.

Maar mijn voorkeur gaat uit naar de langere tracks, de songs die meer tijd krijgen om hun verhaal te doen. Zoals 'This light between us' met Christian Burns, die een vaste waarde is geworden in het kamp Van Buuren. Zoals het breekbare en subtiele 'Virtual friend', waarbij ik de vocals van Sophie (Hunter) overigens niet vind overtuigen. Zoals het lekker snelle 'These silent hearts' dat mede geproduceerd werd én gezongen wordt door BT (Brian Transeau). En zoals, ik bewaar het lekkerste voor het laatst, het fantastische 'Take a moment'. Meredith Call, die samen met Josh Gabriel het duo Winter Kills vormt, zingt de toch al sterke track naar een zeer hoog niveau. "Take a moment to live – take a moment to cry – take a moment to love – and don't ask why".

En écht genieten wordt het voor de ware tranceliefhebber met de goddelijke klappers die Armin als vanouds uit de hoge hoed tovert. Als vanouds opzwepend en vol emotie, maar zeer modern klinkend dankzij de nieuwe technieken die tijdens het creatieve proces werden toegepast. De voor het album uit gesnelde 'Full Focus' (wat zou Armins sponsor Seat daar eigenlijk van gevonden hebben?) klinkt comfortabel in de oren. 'Coming home' bevat een prijswinnende break die nog eens aan kracht wint dankzij de snerpende gitaar van broer Eller. Een andere heerlijke trancer is 'Orbion' en de hemelse nieuwe plaat die Armin samen met Ferry Corsten aan de danswereld schonk grenst aan genialiteit. Of doe ik 'Minack' daarmee nog tekort? Maar de allerbeste is de titeltrack 'Mirage'. Voorafgegaan door een adembenemend intens intro van Susana ontrolt zich een nog nooit vertoonde vol-in-je-gezicht tranceplaat waarin zowel de symphonische strijkers als de rockende gitaren en drums je om de oren vliegen. Deze track is een absolute bom en ik durf het woord meesterwerk hier gerust voor in de mond te nemen.

Oor-deel

Ondanks dat hij in zijn rijke carrière al ongeveer alles heeft meegemaakt, toont Armin van Buuren met dit imponerende album aan nog lang niet uitgerangeerd te zijn. En Benno de Goeij trouwens ook niet. Twee jaren van toewijding en hard werken in de studio hebben geresulteerd in een overtuigende vierde artiestenalbum. Mijns inziens de krachtigste van het kwartet. Ik slinger het schijfje er nog eens in en voer het volume op. Van Buurenruzie wil ik niets horen.

Score: 90/100


www.arminvanbuuren.com
www.myspace.com/arminvanbuuren
www.armadamusic.com