Chicane - Giants

De naam Chicane zal wel tot in de eeuwigheid verbonden blijven aan zijn rits Ibiza-klassiekers waarvan ‘Saltwater’, ‘Offshore’ en ‘Don’t Give Up de bekendste zijn: stuk voor stuk uiterst effectieve clubknallers waar het zomergevoel van afspat en die, hoewel ondertussen al ruim tien jaar oud, bij menig houseliefhebbers nog keer op keer kippenvel opwekken. Op een handjevol niet al te opwindende platen na bleef het de laatste jaren op dancegebied relatief stil rondom de sterproducer, maar vorig jaar liet de Brit zich echter weer van zijn beste kant zien met het dromerige ‘Poppiholla’, een plaat die direct in de platentassen van zo’n beetje alle grote DJ’s belandde. Krap een jaar later verschijnt er dan eindelijk een gloednieuw album: 'Giants'.

'Giants' is een goede weergave van Chicane’s hernieuwde sound, die zich de afgelopen jaren heeft geëvolueerd tot een smeltkroes van trance, progressive, lounge, pop, en house. Gebleven zijn de zweverige melodieën en zomerse vibes, maar Chicane’s clubby ritmes hebben plaats moeten maken voor slepende, wat killere progressive beats met niet zelden een trancy of poppy twist. Vooral op de uptempo platen klinkt Chicane soms net iets te vaak als een kruising tussen deadmau5 en BT. Niet iets om je voor te schamen, maar toch… ergens krijgen we het gevoel het allemaal eens eerder te hebben gehoord. Het album opent weinig verrassend met een warme en dromerige synthesizercompositie in de vorm van 'Barefooted' waarin we Chicane’s kenmerkende melodiespel meteen kunnen herkennen. ‘Middledistancerunner’, de eerste plaat van het album die als single is uitgebracht, doet een dappere poging het ultieme zomergevoel te benaderen maar slaagt daar maar half in. De beat lijkt net iets te veel op ‘I Remember’ van de eerdergenoemde deadmau5 -inclusief de als bass geprogrameerde synths- en ook de vocals doen wat kitscherig aan.

Opvolger ‘Come Back’ is een wat curieuze en overbodige electrohouse remake van de popklassieker van Paul Young, maar gelukkig trekt titeltrack ‘Giants’ de boel weer enigszins uit het slop met een bloedhete mix waarin Chicane’s magnifieke gevoel voor melodie en het combineren van synth-pads en strings mooi uitgelicht wordt. Het resultaat is een heerlijk diepe progressive plaat met een warme maar tegelijkertijd energieke drive die naadloos aansluit bij het minstens zo subtiele ‘Poppiholla’. ‘From Where I Stand’ is een van de meest opvallende platen op deze plaat. De productie is ijzersterk, de geluiden kraakhelder en gebalanceerd, maar de plaat wordt gekenmerkt door een ietwat platte en poppy trance-sfeer met een bevreemdende vibe. Toch, of misschien juist wel daarom, heeft de plaat alle kenmerken in zich om uit te groeien tot een effectieve clubknaller te worden. Het album wordt sterk afgesloten met een aantal rustigere tracks waarbij het vooral op ‘Titles’ aangenaam chillen is.

Chicane levert met 'Giants' een degelijk en goed geproduceerd album af maar toch zit er een wat vreemde nasmaak aan. Het ligt niet eens zozeer aan de tracks zelfs. Het niveau van Chicane’s legendarische producties wordt nergens gehaald maar dat was bij voorbaat al duidelijk niet de insteek. Vrijwel zonder uitzondering worden we getrakteerd op kreukloze kwaliteitscomposities en ook qua diversiteit worden we niet teleurgesteld. Waar het dan wel aan schort? Persoonlijkheid. Chicane heeft overduidelijk goed geluisterd naar de vandaag zo populaire progressive house sound en mixt dit met elementen uit trance en een mespuntje pop met als resultaat een album dat commercieel sterk in elkaar zit maar tegelijkertijd ook vrij inwisselbaar is.

Score: 70/100


http://www.chicanemusic.com/
http://www.armadamusic.nl/