Defqon.1 Festival 2004

Na de uitermate succesvolle editie van Defqon1 2004 kon een cd natuurlijk niet uitblijven. De perfecte manier om het feest je te herinneren, of om het alsnog mee te maken als je er niet geweest bent. Tenminste, dat is de bedoeling van een cd als deze. Ik ben benieuwd of dat bij deze cd gelukt is, aangezien ik niet aanwezig kon zijn bij het feest zelf.
Het hoesje is wat neutraal, dus ik zal het echt van de muziek moeten hebben.

CD1

De eerste platen van cd één zijn wat trancy opgebouwd. Met een gevarieerd programma als Defqon is het natuurlijk ook zaak om zo goed mogelijk een overzicht te geven van wat er te horen was op het festival. En het geeft je de kans een beetje in te komen. Veel instrumentaal en zo word er geprobeerd vloeiend over te gaan naar wat hardere nummers. Ik merk dat het altijd wat lastig is omdat ook echt naadloos te doen maar hier lukt het aardig.
Vanaf Yakooza’s Ecstacy word het wat harder en Ricky T brengt je écht helemaal in de hardstylestemming.
Wat me gelijk opvalt is dat het tempo zo hoog ligt. Op de meeste cd’s word er toch een wat langzamere pitch gehanteerd dan daadwerkelijk op feesten gebruikt word maar hier is dit niet het geval.
De cd loopt lekker door, met niet al teveel bekende nummers. Voor mij althans niet. Een hoogtepuntje is onder andere Sexbusters van Tuneboy en Beat Diz van Hardstyle Masterz. Ik hou wel van die typische italiaanse sound.
Bij het staartje word er nog even een schepje bovenop gegooid qua tempo om er nog een hardcorenummer tegenaan te gooien. Ze doen het prima met de overgang van hardstyle naar Southstylers. Een lekker setje uitsmijters die doen verlangen naar meer.

CD2
Dus dat is wat we doen, cd twee gaat in de speler en ik ben benieuwd wat het te brengen heeft,
Op cd één staat helemaal geen techno of jump, die is volledig geconcentreerd op het tweede schijfje. Zo luisterend door de cd valt me op dat het ontzettend vlak is. Volgens het persbericht zou het moeten beginnen met jump, overgaan naar techno en eindigend met NRG. Nu ben ik met jump en NRG niet heel erg bekend maar ik moet toegeven na 2 keer aandachtig geluisterd te hebben niet erg veel verschil gehoord te hebben. Er zitten niet echt hoogtepunten in de cd en hij dendert maar door. De muziek is opzich wel goed hoor, een (voor mij) mix van techno met een wat steviger vlakker karakter. Maar de cd kon mij veel minder boeien dan het eerste schijfje. Niet omdat ik niet van de muziek houd, maar door de platenkeuze denk ik. Een hoogtepuntje was bijvoorbeeld The Ghost of Lele.

Conclusie
Ik ben niet op het feest geweest in verband met vakantie, maar ik denk dat ik bij cd één meer het partygevoel heb gekregen als bij het tweede schijfje. Gezien de reacties op het feest denk ik ook dat cd één de lading beter dekt.
Niettemin een lekkere cd die als echte partyganger niet in je collectie verzamelaars mag ontbreken.


Groetjes,
Christine.