DJ Ruthless Presents Jump : The New Hardstyle Part 2

De cd begint eigenlijk meteen met het hoogtepunt. 'Innerlight', jump, zoals jump bedoeld moet zijn. Een dame met een trance-achtige stem voert je mee de cd in. Het nummer is prachtig opgebouwd en helemaal compleet, echt een kippenvel-plaat! Het gaat vrij plotseling over in het volgende, meer trance georiënteerde plaat. Opzich wel aardig, maar op deze cd misschien een beetje misplaatst. Gelukkig gaat het bij het derde nummer weer een tandje harder, bij 'No way out', is er geen ontsnappen aan. Het begint swingend en vrij rustig, totdat de bass je aangenaam verrast. Heerlijk, die combinatie van een rustig, vrolijk melodietje in combinatie met zo'n dikke bass. Ik vind het bijna kunst om met zo weinig variatie aan geluiden, toch zo'n energiek nummer neer te zetten, dat niet eentonig wordt. In mij ogen is dit een beetje de essentie van jump, het geen dat het zo leuk maakt.
Dit wordt wederom benadrukt door het volgende en wat bekendere nummer 'Calyptus' van Tranceball. Bij nummer vijf krijg je misschien in het begin het gevoel dat je naar een nummer van Safri Duo zit te luisteren, maar dan leuk. De storende vocal had van mij achterwege gelaten mogen worden, maar verder is het nummer goed aan te horen. Weer een lekkere 'swingende' plaat, met een goed gedoseerde bass. Dit houdt aan totdat je van DJ Stone 'Trapped' om je oren krijgt. De plaat komt rommelig over en ik wordt er een beetje zenuwachtig van, niet echt mijn stijl dus. Bij nummer negen wordt het weer interessant.
Ruthless levert zelf een bijdrage, samen met Vorwerk. 'Jump Up' is erg geslaagd, heel energiek, en de bass is hard genoeg. Om de 'The Joker' kan ik zelf niet echt lachen. Best aardig, maar hij verveelt al snel. Nummer dertien is op zich wel weer vrij aardig, maar hier proef ik dan toch weer wat meer hardstyle invloeden dan jump. 'I'm feeling horny' gilt plotseling een dame. Het begin lijkt wat rommelig, maar dan klinkt opeens een helder saxofoon-geluid. Een onverwacht kadootje, prachtig.
De cd springt lekker door, hoewel ik nog wel weer een vervelend vocaltje tegen kom. Vanaf 'Acid Drop' is dan eindelijk een duidelijke opbouw te bespeuren in de cd. Greg C houdt wel van pittig. Dit niveau blijft gehandhaafd met de oldschool-achtige sound van Mark V & Poogie Bear. 'Whipe out' is een nummer waar zij ook eens een versie van hebben gemaakt (Het origineel is natuurlijk van The Turtles, You and Me) maar dit keer gedaan door DJ Tony. Altijd een succes op feesten en partijen, en terecht. Tegen het einde van de cd neigt het toch weer meer naar hardstyle. Gelukkig kom ik dan 'Technoprime' nog een keer tegen. Ook deze is weer wat ouder, maar door de kwaliteit van de plaat vind ik niet erg dat hij nogmaals voorbij komt. De cd sluit af met Boy's Interface van DJ Rob. Gelukkig heeft hij meer verstand van plaatjes draaien.
Al met al een heerlijke cd, met veel hoogtepunten en eigenlijk geen dieptepunten. Voor iedereen die jump leuk vind, of eens wil luisteren wat Jump nou eigenlijk is, een absolute aanrader!


Groetjes Kim