Sensation Black 2004

Zoals ook vorig jaar het geval was heeft ID&T ook van deze editie Sensation Black een compilatie cd uitgebracht om een ieder de kans te geven dit feest alsnog mee te maken, of diegene die er geweest zijn een tastbare herinnering te geven. En aangezien ik één van de 50.000 bezoekers was van dit feest maakt mij dit tot een luisteraar van de laatste categorie. Het feest was een daverend succes met als thema Griekenland wat terug kwam in de decoratie en de overbekende intro’s die deze keer gaan over Griekse oorlogsgoden. Speciale aandacht is er besteed aan het uiterlijk van de cd. Een stevig hoesje met reliëf bedrukking en ook de cd’s zijn diep zwart. Wat ook opvalt, is het boekje wat erbij zit. Het begint weer te lijken op wat het vroeger was met foto’s en merchandise van het feest. Wat ik alleen niet kon vinden was degene die de cd’s aan elkaar gemixt heeft. Maar goed, het word tijd om eens naar de cd’s te gaan luisteren.

Cd1
De eerste cd begint met de eerder genoemde intro en de bekende donkere stem waarschuwt ons voor alles wat slecht en lelijk is waarna er word geopend met een korte plaat van Kay D. Smith, "Praiseworthy Tunes". Net als het feest word er begonnen met wat uplifting techno die je langzaam mee moet voeren richting de wat donkere kant van de housescene. Na de plaat "Dead End" wordt er overgegaan van de techno naar een wat meer hardstyle sound met een plaat van Derb die wij allemaal wel kennen, "Attack". Ik vind de overgang wat rommelig klinken en dat is wel jammer. Ook is het een al wat oudere plaat die je toch op veel andere cd’s al kan vinden. Er zit geen duidelijke lijn in de stijl van de platen merk ik naarmate ik wat verder luister. Techno sounds worden afgewisseld met wat meer hardstyle bassen en platen die het allemaal in zich hebben zoals Kai Tracid met zijn "Consious". De cd kabbelt rustig verder en er zijn weinig hoogtepunten naar mijn idee. "Bass Drum" van Add en Montorbi heeft al weer wat meer bas in zich alleen door het relatief lage tempo komt de spirit niet echt vrij. Aan het einde van de cd komt er wat meer leven in met onder andere oude bekende Yves met zijn "Bounzze" en bijvoorbeeld Deepack en Luna met "Stomper". Een mooie combinatie tussen de typische sound van Deepack en de technische hoogstandjes van Luna. Ook de afsluiter is een oude bekende van DHHD en dan is het alweer tijd voor de outro die ons waarschuwt voor wat er ons te wachten staat op cd twee. We zijn benieuwd

Cd2
Het tweede schijfje begint met de theme van Sensation Black 2004, "Mindspace" van DJ Luna. Een afwisselende plaat, techno met een toegankelijkheid die past bij de diversiteit van het feest. Het blijft een beetje in dezelfde stijl als de eerste cd. Het is dus niet zo dat er in de twee cd’s samen ook nog een opbouw zit. Vanaf track vijf word het was steviger qua bassgeluid maar up tempo is het nog niet. Met platen van DJ Isaac en The beholder zou je toch wat meer hardstyle sound verwachten maar ik vind dat het er niet echt uitkomt nog. De plaat van laatstgenoemde met Max Enforcer is wel goed maar blijft in de wat langzamere sound terwijl je zou verwachten dat cd twee wat harder is dan het eerste schijfje.
Een hoogtepuntje komt voor mij met Dana’s techno avontuur Restyled. Ik vind het een prachtige technoplaat die nog laat horen waar ze vandaan komt en lekker up tempo. Afwisselend maar toch met de bekende technosound, en nog niet te vinden op elke cd die uitkomt naar mijn weten.
Daarna begint er wat meer hardstylesound met het bijbehorende tempo te komen met onder andere Plutonium boy, Max B Grant en Clive King vs Scott Marten, deze keer met een recentere plaat Turntable fuckup. Jammer genoeg toch het was standaard geluid en dat komt niet overeen met het feest. Ik mis de afwisseling die het zo speciaal maakt met bijvoorbeeld de sound van de Yoji Biomehanika toch echt wel zijn stempel op het feest heeft gedrukt. En niet te vergeten Darkraver en Promo die toch helemaal prominent aanwezig zijn geweest.

Al met al is het een goede cd als het een algemene mix was geweest tussen hardstyle en techno. Er staan leuke afwisselende nummers
op en vooral cd twee is beter in staat je te boeien dan de eerste cd. Ik mis een beetje de spirit van Sensation, dat éne wat het feest zo bijzonder maakte. Ook is er bijvoorbeeld helemaal geen hardcore te vinden. Nou weet ik wel dat het heel erg lastig is om de sfeer van een feest te doen herleven met een cd maar het is deze keer maar heel matig gelukt. Neemt niet weg dat het een lekkere cd is met naar mijn mening weinig standaard nummers. Alleen nét dat ene, dat waarschijnlijk alleen de ArenA aan Sensation kan geven.

Christine