Global Underground 38: Black Rock Desert - Mixed by Carl Cox

Dit is geen sfeerimpressie van de filmset van Mad Max. Nee, het is Carl Cox in de woestijn; Black Rock Desert in Nevada om precies te zijn. Deze 400 mijl grote prehistorische meerbodem is jaarlijks het decor van een uniek festival waarin ‘delen’ centraal staat, want afgezien van de entree is alles gratis. “We don’t rent a stage. We build one” aldus de organisator Syd Gris. Het evenement ontstond in 1990, rond 2000 kwamen 25.000 mensen samen en dit jaar verwelkomde het festival 48.000 bezoekers. Carl Cox was in 2008 voor het eerst onder hen en raakte geïnspireerd door het evenement. De beloofde dat hij de daaropvolgende jaren terug zou komen maakte hij waar, vergezeld door de crew van Global Underground, want als hij zou debuteren in hun befaamde worldwide city serie dan moest de inspiratie voor de mix-cd van dit optreden komen.Het resultaat is Global Underground 38; een mix bestaande uit twee cd’s van een man die geen introductie behoeft. In de jaren '90 en begin '00 was het voornamelijk pompende techno dat Carl Cox ten gehore bracht. Tegenwoordig pakt hij het ook subtieler aan zonder dat daarbij zijn energieke funky sound verloren is gegaan. Neem bijvoorbeeld de openingsplaat ‘Trust’ (1-01) van Tiefschwarz, op het eerste oog geen track die je met Carl Cox associeert. Maar zoals hij zelf aangeeft: “It’s funky, it brings you into the groove”. Carl Cox’s oog voor zulke tracks is misschien wel zijn grootste wapenfeit in dit post-minimal tijdperk. Dat je ook vuurwerk kunt verwachten wordt duidelijk wanneer de percussieklanken van Lee van Dowski & Glimpse’s ‘La Cocina Del Cabron’ (1-05) om de hoek komen kijken. Toch kenmerkt een groot gedeelte van de eerste cd zijn door diepe basslijnen en mechanische klanken zoals ‘Faaktree’ (1-08) van Lance Blaise & Rod B. of Magitman’s ‘Cat Skin’ (1-11). Echt swingen wordt het tegen einde als Alan Fitzpatrick’s exclusieve remix van Joey Beltram’s ‘Slice 2010’ (1-13) in duet gaat met ‘Move!’ (1-14) van Trevor Rockliffe. Om verhittingsverschijnselen te voorkomen biedt de frisse klanken van Christian Smith’s ‘Flyertalk’ (1-15) op het eind gelukkig enige verkoeling! Op cd2 worden iets meer registers open getrokken. Neem bijvoorbeeld ‘The Main Room (Part 1)’ (2-01) van Robbie Rivera waarin de toon gelijk gezet wordt door opzwepende strings. Ook Pablo Acenso & Juan Deminici’s mix van ‘Space Cow’ (2-03) van Count Sinca kenmerkt zich vanwege de sferische melodielijnen. Daarmee is het echter snel gedaan want in het middendeel krijgen net als op cd 1 de wat diepe basslijnen en mechanische klanken weer de boventoon, met ‘No Techno In This Room Please’ (2-07) van Joachim Garraud als absoluut hoogtepunt. De stompende beats, zuigende synths en alarmerende klanken maken duidelijk dat het niet allemaal zoete koek is dat Carl Cox serveert. ‘Perfect Sunrise’ (2-08) van Wilson, Smallwood en Ingram moet een magisch moment opgeleverd hebben in de woestijn want het swingende ritme en de opzwepende tonen vliegen je om de oren en laten geen enkele dansvloer ongeroerd. Via ‘Long Train’ (2-15) van Petrae Foy & PJC Project en Gui Boratto’s ‘Take My Breath Away (John Tejada remix)’ (2-16) werkt Carl Cox subtiel toe naar de melodieuze afsluiter ‘What Kind of World Do You Want?‘ (2-17) van Politeca. Het einde is dan ook niet zo spetterend als cd 1 maar desalniettemin zit de groove er na 2x70 minuten nog steeds in.Met Global Underground 38 laat Carl Cox weer van zich horen zoals we dat van hem gewend zijn, groovy techno met een funky sausje. Absolute aanrader dus om in zomerse stemming te komen. Met name het laatste deel van cd1 doet mij verlangen naar het brandende zand en de strak blauwe hemel van de Black Rock Dessert.Score: 88/100
www.globalunderground.co.uk
www.carlcox.com/