Renaissance: The Mix Collection - Gui Boratto

Naar releases van het Engelse Renaissance label kijken wij altijd reikhalzend uit. Het label staat namelijk garant voor kwaliteit en verfijnde muziek. De laatste release van het label welke we besproken hebben was de sublieme compilatie van Hernan Cattaneo. Naderhand heeft onder andere M.A.N.D.Y. nog een compilatie mogen verzorgen binnen de ‘The Mix Collection’. Uit dezelfde serie verscheen onlangs de bijdrage van de Braziliaan Gui Boratto. Renaissance en Boratto, als dat niet genieten wordt?

Gui Boratto staat bekend om zijn subtiele klanken, waarbij je heerlijk kunt wegdromen. Of zweven, zoals je wilt. We hoorden het op zijn studioalbums ‘Chromophobia’, ‘Take My Breath Away’, maar ook bij de mix-compilatie ‘Addicted Vol. 2’. De eerste cd van deze compilatie trekt deze lijn grotendeels door, wat ook niet zo gek is als je kijkt naar het aantal eigen producties op de tracklist. Liefst vier eigen tracks en twee remixen treffen we op de eerste cd aan. Zijn nieuwe track ‘Telecaster’ (10) is hiervan een van de absolute uitblinkers en combineert een lekkere beat en pakkende basslines met een zweverige melodie. Heerlijk om in op de gaan. Zijn afsluitende ‘Azzura’ (in de It’s Not The Same Mix) gooit het over een wat andere boeg en laat ons een opgewekt, haast vrolijk, geluid horen. Dit techhouse nummer kennen we nog van zijn album ‘Take My Breath Away’ en is onlangs door Boratto zelf geremixt. Echter, ook andere producers brengen ons kwaliteitstracks, zoals bijvoorbeeld Oliver Koletzki, Paul Kalkbrenner, Dominik Eulberg, Gabriel Ananda, Mathew Jonson en Oxia. Uitschieters hierbij zijn de lekkere openingstrack ‘Hypnotised’ (1) van Oliver Koletzki feat. Fran, ‘Schnee’ (7) van Gabriel Ananda (welke wat meer ritme in de mix brengt, zonder dat deze aan diepgang inboet) het schitterende ‘When Love Feels Like Crying’ (9) van Mathew Jonson (melodieus en met een grote spanningsboog, welke uiteindelijk uitmond in een pakkende beat) en de swingende techno van Oxia’s ‘Sun Step’ (12).

Op de tweede cd treffen we minder eigen producties van de Braziliaan en mede daardoor is de toon van deze cd wat anders. We openen nog wel warm en rustig, zoals bijvoorbeeld met de subtiele Anja Schneider Remix van Kiki’s ‘Immortal’ (3), maar langzaamaan gaat het tempo iets omhoog en verleggen we met artiesten als Christian Smith, Josh Wink en Stimming de accenten naar de minimal en (funky) technohoek. Opvallende track die we onderweg tegenkomen is het ‘Eijeijei’ (4) van Guido Schneider & Jens Bond, met zijn lekkere ritme en tribal-invloeden. Ook de lekkere remix van ‘Dolphin Smack’ (6 ) door Martin Buttrich verdient een vermelding, vanwege zijn hypnotiserende karakter welke de luisteraar weet beet te pakken. Echte funky techno horen we van Gabe & Marcello V.O.R. met hun (hoe toepasselijk) ‘Funky Zeit’ (, een lekker swingende en opzwepende track. Uitblinker op deze tweede cd is wat ons betreft een track van Boratto, in zijn eigen kenmerkende stijl. ‘The Glam’ (10) kent een lekker ritme, strakke basslines en een pakkende melodie, zo is Gui Boratto op zijn best.

Renaissance en Boratto blijkt inderdaad een gouden combinatie. Op deze met zorg samengestelde compilatie valt weinig aan te merken, of het moet het mixwerk zijn dat een enkele keer wat minder vloeiend gaat. Kunnen we dit de Braziliaan aanrekenen? Eigenlijk niet, Boratto moeten we namelijk beschouwen als een artiest, geen DJ. Zijn kracht ligt duidelijk in het produceren van muziek en het samenstellen van een uitstekende tracklist, wat keer op keer weer tot een warme en sfeervolle uitkomst leidt. Verassend is het allemaal niet, daarvoor speelt hij teveel op safe. Boratto doet gewoon wat hij moet doen en dat doet hij uitstekend.

Score: 82/100


www.guiboratto.com.br
www.renaissanceuk.com