Awakenings Festival 2018 verdient louter superlatieven

Het grootste en meest indrukwekkende technofestival van Nederland vindt jaarlijks op precies de helft van het jaar in Spaarnwoude plaats. Awakenings Festival is al jaren hét toonaangevende festival de wereld en ook dit jaar trokken er veertigduizend bezoekers naar het grootse festivalterrein voor een weekendje van de allerbeste techno. Ik was er één van en liet mij een weekend onderdompelen tussen Area A tot en met Z en vertel graag mijn bevindingen.



Zaterdag / Day One
Al weken van te voren begint de voorpret. Timetables worden uitgeplozen, de website van Awakenings Festival (met live-blog) telkens gerefreshed en ik zit al in meerdere Awakefest WhatsApp-groepen. Op zaterdag 30 juni stap ik dan ook ruim op tijd uit de pendelbus. Voor én achter me is het al een drukte van jewelste met vooral toeristen die niets van het festival willen missen.

Eenmaal binnen is het terrein opgedeeld in acht verschillende areas. Door een verwisseling ten opzichte van voorgaande jaren is de Z verplaatst met B, wat ervoor zorgt dat de B, V en W alledrie redelijk grote open mainstages zijn geworden. De C is ook open, de rest van de areas (A, X, Y, Z) zijn immense donkere tenten die niet onderdoen voor grote zalen of loodsen.



Na een rondje over het terrein beland ik bij Remco Beekwilder, die in de Y al een aardig publiek aan zich weet te binden. Het tempo zit er al redelijk in en zo hier en daar gaat het al goed los. Naast indrukwekkende lichten in de tent, hangen er boven het publiek ook lichtgevende mayonaise-emmers (jawel ) en witte lichtstaven. De emmers en de staven bewegen op en neer wat een heerlijk spacey effect geeft.

Na een tijdje gaan we buiten op zoek naar Konstantin. De Giegling-baas doet zijn eigen ding en dat valt te prijzen, maar na het vroege geweld van Beekwilder voelt het toch een beetje als mosterd na de maaltijd, ik loop dus al snel door naar Keith Carnal in de Z. Mind you, het is twee uur in de middag, de zon schijnt volop, maar de Z is goed gevuld (voor een Nederlandse dj!). Keith draait eigen werk, maar het hoogtepunt van zijn set is toch echt wanneer de Len Faki-edit van Wide Open voorbij komt. CO2 kanonnen schieten door de tent, handen gaan door de lucht en er wordt volop gedanst.



Met een bezweet gezicht loop ik uiteindelijk weg bij Keith om snel naar Henrik Schwarz en KiNK bij area V te gaan. Het veld van de grootste stage van Awakenings is gevuld met blote torso's en bikini's. Er is geen centimeter schaduw te vinden, dit kan wel eens warm gaan worden. Als KiNK en Schwarz beginnen laten ze er geen gras over groeien. De heren hebben een lange intro, maar daarna is het feest met herkenbare inbreng van beiden. Soms is er ruimte voor de lome, warme house van Schwarz, daarna klinken er hoge tonen uit de verschillende synths van KiNK. Als je ziet wat een aparatuur er in de dj-booth staat, dan rest mij niets dan respect dat het zó goed klinkt. Er is helaas wel een maar, ze zijn samen goed, maar nergens zo briljant zoals ze wel solo kunnen zijn en dat is jammer.

Een persoonlijke favoriet is de Belgische Amelie Lens. Een stoere techno-dj met een platenkoffer waar je vooral heel jaloers op kan zijn. Amelie draait fris en hard, met als hoogtepunten de Coyu Raw remix van Dos en later nog haar eigen plaat Jealousy. De hitte in de tent stijgt helemaal naar een maximum wanneer Rocco (de organisator van Awakenings), zoals de traditie betaamt, mee mc't met de set.

Het laatste gedeelte van Jamie Jones op area W doet een beetje als een Ibiza-set aan. Een volle crew in de dj-booth, een publiek dat grotendeels uit Britten bestaat, een volle zon en met de housey deuntjes van Jones waan ik me echt op het Spaanse eiland. Na een half uurtje neemt de Amerikaanse grootmeester Maceo Plex het over. Bij elke plaat is het raak, zeker als hij aan het begin van de set de I Feel Love-remix van Danny Howells draait. Zeg nou zelf, deze plaat met een brandende zon, beter bestaat er bijna niet! Maar de set is sowieso eentje om je vingers bij af te likken met tracks als Goliath van Gregor Tresher, Solidarity Daze van Maceo zelf, die hij met Humanity van Mike Ferreira inmixt.



Omdat Job Jobse is uitgevallen wegens een armbreuk, doen Peggy Gou en Honey Dijon een exclusieve back-to-back set bij Area C. Het jammere van afsluiten op C is alleen dat het grootste gedeelte van het publiek toch de mainstages of grote tenten opzoekt voor vuurwerk (al dan niet in de letterlijke zin van het woord). De dames staan hierdoor voor een heel klein groepje bezoekers te draaien, waardoor ik ook besluit om een tent op te zoeken.

De afsluiting wordt voor mij verzorgt door de Duitse Ben Klock. Als iemand weet wat afsluiten is, dan is het Ben wel. Ik geniet nog een dik uur van zijn genadeloze techno en loop tevreden op tijd naar huis, er is immers nog een dag in het vooruitschiet.

Zondag / Day Two
Wonderbaarlijk voelt het lijf, na een volle dag dansen, fris en fruitig aan en dus vertrek ik bijna even vroeg als gisteren richting het terrein. Aan de drukte is te zien dat niet alle festivalgangers er zo goed uit zijn gekomen, want het is een stuk rustiger aan het begin van de dag dan gisteren. Ondanks een sterke windkracht, lijkt het soms wel warmer dan de eerste dag. Dat is ook te zien aan de festivalgangers die in de schaduw wachten op hun vrienden bij het toilet of de kluisjes.

Na een rondje over het terrein te hebben gehobbeld kom ik aan bij een stervensdrukke V. Boris Brejcha is een van de meest populaire dj's van dit moment en dat is Awakenings niet ontgaan. Ik ben nog net op tijd om het laatste stuk van een puike set van Joran van Pol te horen, alvorens de muziek stil wordt gelegd en Boris aan zijn set begint. Overal verschijnen telefoons om het begin van de set en het opkomen van de gemaskerde dj (de dj draait zoals altijd met een carnavalsmasker op) te filmen. Ik kan er wel doekjes om winden, maar na een lange intro is het bij iedere plaat van hem raak.

Op de helft van de set volgt een lange break, maar als vervolgens de beat terugkomt, stijgt er een luid gejuich uit de tent op en wordt er nog harder gedanst. Ik vertrek waarschijnlijk iets te vroeg, want ik ben de tent nog niet uit of ik hoor een joel- en klapsalvo uit de tent ontstijgen. De reis gaat naar de andere kant van het terrein waar Silent Servant draait. De stuwende progressieve techno die hij draait, met hier en daar een vleugje acid, is precies wat ik nodig heb op dit moment. Een track als Alt2 van Chris Winch past daar dan ook perfect bij.

Mocht je ergens op de dag, om wat voor reden dan ook, zijn ingedut, dan ben je bij Charlotte de Witte aan het juiste adres. Ze draait stevig en heeft een verrassende platenkeus. Ik weet niet of Ben Klock en Marcel Dettmann heel blij zijn met haar laatste plaat, want met een hardcoreplaat laat ze de tent afgemat achter.

Henrik Schwarz stond weliswaar gisteren ook al op mijn programma, maar ik ben benieuwd of hij vandaag wel tot briljante hoogte kan stijgen. Dat doet hij deels. Zijn set is vandaag meer gevuld met vocals, gladde nummertjes en warme beats. Maar het publiek is voor het eerst dit weekend een beetje tam, wellicht door de snerpende hitte buiten. Misschien is het meisje, dat op het podium klimt om daar verder te dansen, net hetgeen wat de tent nodig heeft. Wanneer het meisje van het podium is afgebonjourd is de sfeer ineens een stuk losser.

De eerste track van Seth Troxler (Caterpillar van Black Box Technology) sluit naadloos aan op de laatste tracks van Schwarz. Ik wil eigenlijk ook even bij Dax J kijken, maar als ik daar langs loop dan komt de stoom en de hitte mij tegemoet. Toch even verder door. Maceo Plex it is, again. Maar vandaag draait hij toch weer een hele andere set. Leuk om het verschil te horen. Afsluiten doe ik bij de Close-act van Richie Hawtin. Voor een gigantisch led-scherm staat de Canadese dj op allerlei live-apparatuur te spelen. De visuals laten een kunstig beeld zien van de apparatuur waar hij op speelt. Het is waanzinnig. Het publiek gaat uit zijn dak en de act is briljant. Het doet een klein beetje denken aan de glorietijden van Hawtin's andere alias: Plastikman. Awakenings krijgt hiermee de afsluiter die het verdient.



Als ik een paar minuten voor tijd terug naar mijn kluisje loop en Carl Cox passeer, dan hoor ik uit de verte de dj schreeuwen: "Oh Yes, Oh Yes, Oh Yes" en ik denk: OH YES!