Verslag van Awakenings Festival, 3 juli 2004

Awakenings Festival 2004

Kick–off
Zaterdag 3 juli stond één van de onbetwiste beukhoogtepunten van het jaar weer op het programma. Met een affiche om je stuiterschoenen bij af te likken waren de verwachtingen voor het festival van de moeder der Neerlandse techno weer tot het uiterste gespannen. Met een select groepje naar een vette baslijn snakkende partygangers werd de reis al in de ochtend aangevangen om maar zo min mogelijk te moeten missen.

Freak in
Toen het contact met de heilige grond eenmaal een feit was, gingen alle hoofden in dezelfde richting: die van tent numero uno. Een of andere vinylchick, Lucca, draaide hier lekkere opwarmertjes, licht zwevend, bij vlagen vaagjes en met behoorlijke catchy beats. Kortom: het inbeuken kon beginnen. En wat is het dan toch weer heerlijk om op een festival te zijn beland met allemaal positieve aura’s om je heen. Het inflippen ging dan ook gepaard met het uitwisselen van flinke doses positive vibes, zodat ons technotestosteron (een uniek hormoon dat alleen aangemaakt wordt door lichamen die een minimale hoeveelheid beukgenen bevatten) niveau binnen no time tot een maximum werd opgevoerd. Na Lucca was het de beurt aan de alom gerespecteerde Joris Voorn om deze ijzingwekkend snel stijgende lijn voort te zetten. Verwacht van onze Joris geen rag- en stampwerk. Zijn muziek is lekker melodieus en in het kader van het reeds eerder genoemde inbeuken was dit goed te doen.

Freak on
Tijd om onze grenzen te verleggen. Met dit soort festivals is het een duidelijke zaak dat je niet van elke goeie dj een setje mee kan snoepen. Soms neig je dan (in de euforische en energieke staat waar je dan in verkeert) om van hot naar her, van links naar rechts, van voor naar achter en van x naar y te spurten. Nou spurten… Stop dat maar in een denkbeeldig Formule-1 jasje. Met de nodige festivals op ons conto wisten we waar we aan toe waren: keuzes maken. Het voorgaande is overigens de definitie van ‘luxeprobleem’ in de Techno Van Dale. Na een kortstondig bezoekje aan de beuktent (de tent met de hardste dj’s) te hebben gebracht en hier bijna gestrekt gingen door de gigantisch hoge temperatuur vanwege de topdrukte (goeie zaak op zich natuurlijk, maar wij hadden ruimte nodig, veeeeel ruimte, aangezien er een heel arsenaal aan moves in de lichamen zat dat er meer dan nodig uitgeperst diende te worden) besloten we om de main uit te gaan checken. Alexander Kowalski uit Berlijn was hier live bezig. Zeer lekker, maar het kon ons niet echt bekoren. Was weer hetzelfde melodieuze als Voorn en sja, soms heb je trek in wat hartigs, soms neig je naar wat zoetigs, en wij hadden eigenlijk best wel zin in wat pittigs. DE BEUK ERIN! Effe dat luie zweet eruit.

Freak out
Next stop: Cari Lekebush. Ai! Deze man is echt een bizar goeie dj. Hypnotiseert je bij binnenkomst en houdt je gedurende de hele rit compleet in zijn macht. (Weer effe snel de Techno Van Dale erop nageslagen, en hieraan kan je ‘smerig bruut’ koppelen.) Goeie diepe platen perfect samengesmeed tot een heerlijk geheel. Hier kwamen we voor. Na Cari L., a.k.a. flipzweed, werden we getrakteerd op een back to back set van Regis & James Ruskin. Tijdens deze set weer een tourtje langs de tenten. Mistress Barbara moesten we door de drukte overslaan, en Heiko Laux draait in dezelfde stijl als Kowalski en Voorn, dus na een klein vaatje goudgele lievelingen tot ons te hebben genomen belandden we wederom bij Ruskin vs. Regis. Geen straf overigens. Zo stuiterden we weer lekkertjes richting het einde en was de pit weer onder controle.

Mainstage
Het werd zo langzamerhand tijd voor het optreden van Michel de Hey. Een dj die in grote mate in bezit is van het eerder genoemde positieve aura. Straalt dit ook op een dusdanige manier uit richting dansvloer dat een feessie altijd gegarandeerd is. Ondanks dat De Hey de populairste dj van Nederland is, was hij nog nooit op Awakenings te zien. Er scheen een meningsverschil tussen hem en de organisatie aan ten grondslag hebben gelegen. Maar goed feitjes, feitjes. Hij deed wat er van hem verwacht werd, zoveel is zeker. De sfeer werd met de minuut (nog) beter en er werd duidelijk naar een hoogtepunt toe gewerkt. Wel pech voor hem, dat Moeder Natuurs stoma halverwege zijn set wat lekken vertoonde, zodat de helft van het publiek naar binnen verkaste. Het kaf werd zo wel van het koren gescheiden en over naar binnen gaan werd dan ook (nog) niet getwijfeld. Los van de beats konden we ook wat energie kwijt in het bij de mainstage geposteerde luchtkussen. Dat betekende dus ook dat mijn nieuwe truitje meteen na deze heuglijke dag naar de eeuwige katoenvelden kon worden doorverwezen.

Moesson
Gaandeweg veranderden de druppeltjes in druppels. De hoeveelheid water die naar beneden kwam was onvoorstelbaar. De jaarlijkse gemiddelde neerslaghoeveelheid van een gemiddeld Afrikaans land zou minimaal ver-twintigvoudigd zijn geweest. Minimaal. Om de beurt werd er dan ook voorzichtigjes geopperd om toch maar eens een tent op te gaan zoeken, maar daar werd geen enkele keer gehoor aan gegeven. Want hoe meer we het erover hadden om naar binnen te gaan, hoe harder de regen naar beneden kwam, hoe natter we werden… hoe meer we het naar ons zin hadden. Nòg meer naar ons zin. Na De Hey’s zeer succesvolle set nam de vaste festivalafsluiter de decks over: Adam Beyer. Eindelijk waren daar de zo felbegeerde poncho’s, die, zoals het Awakenings betaamt, gratis uit werden gedeeld. Net op tijd, want er waren mensen die moordneigingen kregen en anderen bijna van hun poncho beroofden met grof geweld (ik noem geen namen….ok dan: Alex). Maar goed, randzaken. Wat logischerwijs ontstond was 1 grote baggerpartij. En het toch al uitgedunde publiek nam met de minuut af totdat er een groep stond van zo’n, pak ‘m maar is lekker beet, 1000 man. (Toch nog een keer die Techno Van Dale erbij pakken hoor, vertaling DIE HARDS.) De omstandigheden: bar. De sfeer: ongekend. De muziek: BIZAR. Adam Beyer was ook duidelijk onder de indruk van de groep zielen die alles trotseerden en zich enkel en alleen concentreerden op de muziek die hen allemaal zo in veroering bracht. Hij bedankte iedereen uitvoerig midden in zijn set met een microfoon en gaf deze mensen vervolgens waar ze recht op hadden. LEGENDARISCH.

Respect
Nog driewerf hoera en een dikke vette hulde voor mijn metgezellen. We showed ‘em! Bijna elk normaal denkend mens had op het eind allang binnen beland. We hebben weer een moment beleefd wat in mijn hoofdstuk hoogtepunten vermeld zal worden. PEACE