Partyflock
 

Verslag van Masters of Hardcore, 24 maart 2018

door , gepubliceerd op
Masters of Hardcore
27 maart 2018
FeestMasters of Hardcore · Tournament of Tyrants
Datumzaterdag 24 maart 2018
LocatieBrabanthallen Site
Compleet gaar of nog steeds fit, fris en fruitig? Dat is de vraag voor de zondagmiddag na "Masters of Hardcore – Tournament of Tyrants". Uitgaande van wat er de afgelopen nacht allemaal te zien en te horen was in de Brabanthallen, zal het overgrote deel van de bezoekers nu wel compleet gaar zijn. en/of morgen. je weet toch. "de kater komt later"! Maar een vet feest nemen ze je niet meer af.

De eerste editie onder de naam "Masters of Hardcore" stamt alweer uit 1995, toen in Almere het feest "Doomsday – Masters of hardcore" werd georganiseerd door grondleggers Bass-D & King Matthew. Een jaar later, op 8 juni 1996, werden in de toenmalige "Fundustrie" (Hemkade 48) de verdere fundamenten gelegd voor wat nu het nummer-1 hardcore-evenement is. Door de jaren heen is MoH diverse keren van locatie veranderd, om uiteindelijk in 2006 uit te komen bij de Brabanthallen, waar tot op heden ieder jaar een editie plaats vind. Na jaren achtereen op redelijk dezelfde manier het feest georganiseerd te hebben, werd het tijd om het concept eens goed onder de loep te nemen. Mede doordat de Brabanthallen een nieuwe overkapping tussen de hallen 1 en 6 hadden aangebracht, was het mogelijk om de ingang te verplaatsen van de voorkant (Entree B – deze editie de VIP-ingang) naar de zijkant van het complex, waardoor er met een enorme entree genoeg ruimte was om iedereen redelijk snel naar binnen te laten. Daarnaast hoef je niet meer om te lopen van hal 1 via alle andere hallen om bij hal 6 te komen, maar kan je nu in één keer doorsteken via de tussenliggende hal.



De aankleding van de entree, waar ook gelijk de eerste muntkassa's en de merchandise-stand te vinden waren, waar gedurende de nacht enorme rijen koopjesjagers stonden, was redelijk sober. Een grote verlichte ruimte met boven de doorgang naar de overige zalen de naam van de desbetreffende area. Gelijk nadat je gefouilleerd werd, kon je aan de linkerkant in een ruime hal je kluisje regelen of opzoeken, indien je dat via internet al gedaan had. Dit was een hele verbetering ten opzichte van voorgaande edities, waarbij na afloop van het feest een massale run op de lockers ieder jaar weer voor een hoop duw&trek-werk en de nodige frustraties zorgde. Goed dat dat nu niet meer het geval was. Rechts van de locker-area bevond zich de area voor de raw-style/hardstyle liefhebbers. Het groots opgezette "Rulers of the Ring"-podium zag er met het Masters-logo in een boks-cape imposant uit.



Iets waar bij Masters nooit op bezuinigd wordt, zijn de diverse visuele aspecten voor de zalen. Licht, LED, lasers, pyrotechnics, decoraties en compressed air&smoke, alles wat je je als bezoeker maar kan wensen, staat en hangt in de diverse zalen. En gedurende de avond wordt er dan ook volop gevarieerd met patronen en kleuren. Trouwens niet geschikt voor mensen met epileptische aanvallen en overgevoelige ogen. Ook het geluid stond in de meeste zalen goed hard en toch zodanig afgesteld dat bassen niet teveel overheersten, zeg maar resoneerden, waardoor de andere tonen overstemd zouden kunnen worden. De enige uitzondering was de Frenchcore area "Souls of Savate". Hier stond het geluid dusdanig hard waardoor het geluid in de early hardcore- "Fear of Frazier" en Industrial/Up-Tempo- "The Executioners" areas regelmatig werden weg gedrukt, vooral bij de doorgangen tussen de areas. Daarnaast was een deel van de Industrial ook bezet door de Break-Dance kermisattractie die ook zijn eigen geluid had. Al met al niet zo'n gelukkige keuze.

Voor degenen die na binnenkomst klaar waren voor de eerste optredens, was de keuze lang niet altijd even gemakkelijk. Omdat het thema dit jaar "Tournament of Tyrant" was, betekende dat ook gelijk dat ieder optreden een battle was tussen 2 grootmachten van dj's, een aantal live acts daar gelaten die wel als single act op de line-up stonden. Dus. bring it on – ~FIGHT!~



Onze keuze viel op The Disputed Kings of Industrial aka The Outside Agency vs Ophidian, aangezien we wel van een flinke portie industrieel geweld houden. Bij binnenkomst in "The Executioners"-area viel ons oog, behalve op de opzichtig aanwezige kermisattractie, ook op de 'koude' aankleding van de zaal, die eruitzag als een ware ijsgrot van waaruit de dj's hun harde kicks op ons afvuurden. De heren dj's waren al lekker op dreef en met DMT, Today's Tomorrow, The Silence, L.o.m.p, en Running on Empty brachten zij ons in de juiste stemming vol energie voor de rest van de avond. Wat nou subtiel inkomen, gewoon lompe kicks en 'bloed, zweet en snaren'!
Na deze set was het dan toch echt tijd om door te lopen naar de mainstage, de "Tournament of Tyrants"-area.



Via een toch wel krappe toegangstunnel, zeker naar mate de avond vorderde en het gruwelijk druk werd hier, bleek nog maar eens dat deze 2 tunnels echt veel te krap waren om alle bezoekers heen en weer te laten lopen, kwam je uit in een futuristisch ogende Olympische arena, die op het eerste gezicht ook deed denken aan de Madison Square Garden in New York. De info-panelen die in de nok hangen waren voorzien van een ronde LED-krans en 4 grote LED-schermen in de vorm van een vierkant. Tactisch verborgen daartussen hing het masters logo omringd met stroboscopen die later gedurende de nacht menig feestganger verblindden. Achter de mainstage hing het monsterlijk grote Masters logo half verscholen achter een aantal LED-panelen, die van boven tot onder voor de nodige visuele afbeeldingen zorgden. In plaats van de traditionele olympische takjes waren aan weerszijden van het podium, welke eruit zag als een kampioensgordel, de Masters-hoorns geplaatst. Deze duivelse arena werd verder omringd door meerdere pilaren, waarboven de spreekwoordelijke tribunes niet zouden misstaan. Daarnaast bevonden zich boven de diverse barren hele metalen stellages&constructies, zodat niet alleen van voor, maar ook via de zijkant diverse lichteffecten de bezoekers konden betoveren.
Op het moment van binnentreden duelleerden de heren van Dogfight Records Broken Minds & Tears of Fury voor een plek in de eregalerij. Zij waren al even bezig, maar ondanks dat hebben we toch nog een aantal lekkere platen mogen horen, waaronder My Fury en Locker Room Talk.
Na deze muzikale battle werd het tijd voor het echte geweld. En wie zijn daar beter voor in te huren dan Unexist en Negative A? Hun set had zeker niet misstaan als afsluiter op de mainstage, echter, zij werden al geacht hun degens te kruisen ver voor het einde van het feest en wel in de industrial area. Waarom deze heren hier stonden is ons een raadsel, maar dat nam niet weg dat het een goede set was, vol harde mainstream met een industrieel en crossbreed-achtig randje met dank aan Negative A. Information Overload, Kings never Die, Music is my Weapon. Weed Song, Fuck what you heard (Negative A Remix) en Fuck the System! Dat zijn de tracks die je wel op doen springen. Dat springen mocht je nog even volhouden bij Dither vs N-Vitral. Ook deze heren zijn inmiddels niet meer weg te denken met hun lompe kicks en zware bassen. "Getverherrie" wat ging het dak eraf. "Holland is GVD het Hardste" en "Crispy Bassdrum" gingen in de remix en werden in hoog tempo door gemixt met Angerfist's The Promqueen's Finest Drug. Een mooie combinatie aan hardhitters van deze 2 gladiatoren in het lompere segment.



Tussendoor zijn we ook even gaan kijken bij de early hardcore area waar Vince & The Viper het tegen elkaar mochten opnemen. MMA style wel te verstaan, want deze stage kenmerkte zich door de Heras-hekwerk constructies, die zo voor een cage-fight area zorgden. Met recht droeg deze zaal de naam 'Fear of Frazier', vernoemd naar de bokslegende, bekend door zijn gevechten tegen George Foreman en Muhammad Ali. Een zaal voor de hardcore-legends om de oude sound weer tot leven te laten komen. Vince & The Viper brachten een aantal leuke oude deuntjes, die zij als een mash-up op hun luisteraars afvuurden. Hoe vaak we de 'Bonzai'-sample niet hebben gehoord tussendoor. Hoe dan ook, met tracks als: Da Gangsta Sound, Sequential One – Dance, Bonzai Channel One. Wasting Program, Shadowlands Terror en Come as One kan het niet fout gaan. Wat wel jammer was, was dat je tot ver in de early het geweld van de Frenchcore hoorde, waar Hyrule War & Sprinky de boel op stelten aan het zetten waren.
Zowel de early als de Frenchcore zaal waren de gehele avond afgeladen vol. Zo ook tijdens het optreden van Rotterdam's herrieschoppers nummer 1, Neophyte. Hun set bestond uit louter bekende klappers en het half uur vloog voorbij. Het is een wonder dat de speakers het uitgehouden hebben met tracks als: One of these Days, Braincracking, Adrenaline, Dirty, Muil houwe, Still #1, I will have that Power, 98 to Piano. Sloop die Speakers. Alles Kapot en Holland is (nog steeds) het Hardste! Het was een half uurtje nostalgie voor een 'Army of Hardcore'-liefhebbers.



Tijdens zo'n nacht doorhalen is het wel handig als er behalve wat te drinken ook wat te nassen te halen is. Gelukkig was, net als de entreehal, ook de eetzaal ruim opgezet met genoeg keuze aan vet en ongezond voer zoals dat hoort op een feest als dit. Op de wanden waren behalve de benodigde aanduidingen en al vaker geprojecteerde draaiende tandwielen nu ook boks- en overige vecht-poses te zien ter decoratie.
Op de mainstage waren Korsakoff en Never Surrender hun set aan het afronden, waarna de maker van het anthem van dit jaar, Angerfist, zijn opwachting mocht maken. Ook hij had als live-act maar een half uurtje, wat eigenlijk veel te kort is voor een man met zijn discografie. Angerfist kennende zou dat niet veel uitmaken, want als een echte gladiator ramde hij zijn tracks, waaronder: Tournament of Tyrants (The MoH-Anthem 2018), Creed of Chaos, Crusader, Pennywise, Brainfail, Just like that, Still pissin' Razorblades en Crash the Party er in een moordend tempo doorheen. De stampvolle zaal ging volledig los en nam in stijl afscheid van de gemaskerde held door massaal de vuist in de lucht te steken.



Ook tijdens de battle van Nosferatu & Furyan bleef de arena goed gevuld. Het tempo zat er lekker in en de heren trakteerden het publiek op een reeks aan remixen van oudere platen waaronder Wo ist die Bass en Love Really Sucks. Natuurlijk kon ook Kilswitch niet ontbreken waarna het tempo nog een stukje verder omhoog ging. Hop hop, gas d'r op.
Aangezien Fant4stik vs M4lefik in de Frenchcore area moesten aantreden, werd het tijd om even tijdelijk van zaal te wisselen. Dus hup, richting de Franse ravebunker om even 20 minuutjes van hun liveset mee te pakken. Wat een energie hadden de 4 heren achter de laptops. Hun stijl was verrassend genoeg niet standaard. Met diepere bassen en gevarieerde synthlines wisten ze een leuke set neer te zetten. Vooral de toevoeging van de speeldoos-melodie viel erg in de smaak. Het hoge tempo, de aanstekelijk ritmische stijl en de intense sfeer in de zaal zorgden voor een leuke afwisseling met het mainstream-geweld. Terug naar Tha Playah & Mad Dog, die duidelijk aan elkaar gewaagd waren. Hun energieke set bestond uit onder andere: Dogfight, Still #1, Rule of Cool, Welcome down en The Gunshow en zorgden voor een kleine aardverschuiving. De klachten zullen maandag wel binnenkomen.



Omdat Paul Elstak afgelopen zomer op Dominator de early-tent volledig plat draaide, waren we benieuwd hoe de samenwerking van deze oudgediende met protegé DJ Panic zou zijn. Helaas voor ons, viel dat toch een beetje tegen. Niet dat de heren slecht draaiden, maar de tracklist sprak ondanks: Never fall asleep, Outside World, Cold as Ice, Kids are United, No Place to hide, Thrillseeker en Brohymn minder aan vergeleken met zijn set van afgelopen zomer. De nadruk lag deze keer meer op de millennium periode dan op echte early hardcore. Dus dan maar even bij de buren kijken. Radical Redemption en E-Force waren bezig elkaar de loef af te steken. 'Criminally Insane' zoals die twee bezig waren. Met meer pit en power dan op dat moment bij de early het geval was.



Op de mainstage stonden ondertussen 'Hardcore Machine' Anime en 'Bouncing in the Ghetto' Noize Suppressor tegenover en naast elkaar, klaar om hun ADHD over het publiek uit te strooien. Af en toe leek het wel alsof die twee zelf harder los gingen dan het publiek voor hen. De tijd vloog dan ook voorbij met tracks als Bike's Drum, Ama Shishi, Catch me if you can, een Young Birds Remix, Fucking Hostile en Bassdrum Bitch. Na het Italiaanse geweld was het tijd voor bad boy D-Fence en revolverheld Deadly Guns om elkaar binnen een half uur volledig te slopen. Snoeien en raggen, hard, harder en Alles-kapot. Humoristische tracks als Krakaka, Breek de Tent af en Koekoek Jongûh werden afgewisseld met The Voice of Mayhem, Pompen, Stick to my Guns en het geniale "Wall of Bass" waarvoor de heren Donald Trump hebben gebruikt als inspiratiebron.
De zaal was inmiddels alweer volledig volgelopen voor het laatste duo van de nacht: Partyraiser & Dr Peacock. Aan deze heren om de laatste restjes energie uit de mensen te wringen. Dit optreden hebben we overgeslagen aangezien de early werd afgesloten door een ander dodelijk duo: Predator vs Leviathan.
Stef Scheltema en Michel Klaassen zijn 2 meesters als het gaat om de snellere early hardcore. Puttend uit het repertoire van labels als Mokum, Ruffneck, K.N.O.R. en Cenobyte brachten deze 2 heren een zeer gevarieerde set. Niet alleen hun eigen tracks onder namen als Paradox, Predator, Leviathan, Bioforge, Da Grimreaper en Tellurian kwamen voorbij, maar ook memorabele platen als "Zerox – Pumping en "Darrien Kelly vs Scott Brown – Geleihoofd", wie kent hem nog? Skorp & PilaMindcontroller, Chosen Few – Name of the DJ en Bruyaa & Ozonic's Welcome to Deathrow werden niet geschuwd om het laatste uurtje voor menig bezoeker op te leuken. A trip down memory lane.



En zo kwam er een einde aan deze editie van masters. Een editie die als zeer geslaagd mag worden omschreven. De nieuwe ingang en locker area waren een hele verbetering, De indeling van de grote chillout/foodcorner en doorloop-zaal naar de main zorgden voor voldoende ruimte. Het enige minpuntje is toch wel de trechter zo vlak voor de mainstage. Hierdoor was het daar onnodig druk. En wat ook niet erg praktisch was, was de kermisattractie in de Industrial. Creëer daar de volgende keer in 1 van de chill-out zalen ruimte voor, want nu was het echt proppen bij de Industrial.
Het idee van de battles was top en goed doorgevoerd over de gehele line-up. Er hebben waarschijnlijk nog nooit zoveel artiesten op de time-table van Masters gestaan, met uitzondering van de 20 Years editie. Daarnaast zag je dat de dj's er onderling ook veel plezier in hadden. Al met al was Masters 2018 een goed feest en hopelijk is iedereen tevreden naar huis gegaan. Heren en dames, bedankt. Volgend jaar weer!

1 opmerking

Leuk om te lezen en inderdaad die kermis attractie maakte de zaal kleiner.