Verslag van Monday Bar Black & White Cruise 2009, 4 juni 2009

En dan nu het filenieuws: Den-haag - Amsterdam 5 km, Ring Rotterdam 13 km door een ongeval verder bij Amersfoort worden automobilisten gevraagd rekening te houden met ernstige vertraging door een gekantelde vrachtwagen en is er tussen Amsterdam en Almere 4 km langzaam rijdend verkeer…

Terwijl ik in de laatst opgenoemde file langzaam vooruitschuif en door me zijraam naar buiten kijk en zo recht de vochtig en droevig ogende ogen van me buurvrouw in kijk schiet ik in een schatterlach. Ze kijkt op en blijkbaar heb ze me gezien want haar ogen beginnen te knipperen, haar handen wrijven langs der wangen en ik zie dat ze graaiend in haar tas op zoek is naar iets. En terwijl de vroege rode ochtend zon glinstert op een van de vochtige plekken op haar wang schieten me gedachten weer terug naar het weekend.

Terwijl 3 verdiepingen lager de Q-stage verantwoordelijk is dat de technische dienst van Tallink alle schroeven, bouten en moeren van MS Romantica opnieuw kunnen controleren of ze nog wel vast zitten en wellicht opnieuw moeten worden aangedraaid staar ik over de inmiddels rustig geworden Oostzee.

Hoe ruig het er in het ruim aan toe gaat zo rustig en vredelievend is het hier op het zonnedeck. De zon hangt al 48 uur op de zelfde plek aan het firmament en lijkt over ons te waken zoals een herder dat doet over z’n schapen. Ik neem een slok van me water en probeer een voorstelling te maken wat er de afgelopen 2 dagen allemaal gebeurt is.

Terwijl ik me ogen dichtdoe zie ik voor me hoe die gekke Zweden “Quprulliend” (koprollend op z’n zweeds) door de boot gingen. Hoe de Zweedse vrouwen wulps gekleed als ze waren hun halsketting die tevens dienstdeed als bovenstukje omhoog trokken als ze zagen dat we met Q-stickers aankwamen en van ons eiste dat we die stickers op plekken plakte waar als je daar normaal ongevraagd aan zit je een zware gevangenisstraf tegemoet gaat.

Hoe een weddenschap gemaakt aan de eettafel er binnen het uur voor zorgde dat alle Nederlanders aan boord zich even in een Nederlands gesticht waande toen het leek alsof iemand de boordradio ontvreemd had en allemaal rare Nederlandse spreuken door de boord-ether slingerde.

Even schrik ik wakker als erop me rug getik word en terwijl de zon op het zonnedeck nog schijnbaar onvermoeid straalt alsof haar leven er vanaf hangt. Waarom ik niet bij de Q-stage ben want zoals het benende decks los gaat is onovertroffen. De smoes dat ik wat last had van de wilde zee van een paar uur geleden werd niet geaccepteerd. Toen ik eenmaal was teruggekeerd bij de stage en zelfs onze camera vrouw die een paar uur daarvoor lijkbleek stond te filmen terwijl ze zich stevig vast hield aan de trussen om de camera enigszins waterpas te houden stond alweer helemaal los te gaan op de snoeiharde beats van Evil Activities.

Het leek allemaal niet meer uit te maken hoe wild daarvoor de boot heen en weer geslagen werd tussen de golven van de zee. Op een gegeven moment dacht ik dat zee zich expres ging verzetten tegen de extreme kicks en beats die rechtstreeks richting de bodem van de Oostzee werden gepompt daar ongetwijfeld het nodige stof hebben doen opwaaien.

Het mocht niet baten voor de zee. Want zoals inmiddels bekend geeft een Q-dance event zich niet gewonnen en blijft er strijd geleverd worden tot de laatste strijder zich gewonnen geeft. In dit geval was die eer aan Evil activities die het dus niet alleen als dj / producer goed doet maar ook goed uit de verf zou komen als watermanager. Tijdens zijn set gaf de zee zich over aan de wil van deze snoeiharde dj en werd de zee weer rustig alsof het z’n verlies geaccepteerd had.

Misschien is het niet eerlijk om alle credits voor het rustig krijgen van de zee naar Evil Activities te schuiven want niet alleen hij was daarvoor verantwoordelijk. B-front die de moeilijke taak had meegekregen om te openen en de Zweeden op te warmen. Leek totaal schijt te hebben aan deze missie en rockte van het begin tot het einde van z’n set met enkele verrassende platen (o.a. dj ezteq) die de zweden onmogelijk eerder gehoord konden hebben maar dat geen enkel probleem leken te vinden sterker nog het tegendeel werd bewezen.

Max Enforcer begreep de boodschap en liet er geen zeegras over groeien en snoeide zo hard dat de zweden die normaliter genoegen nemen met danspasjes zoals alleen een pasgeboren hertje dat kan geen andere keuze hadden dan zich aan te passen aan het Nederlandse stampwerk.

Hetzelfde ging op voor D-Block en S-te-fan die elkaar vanavond niet alleen leken aan te vullen maar zelfs exponenten werden van elkaars aanwezigheid. De Zweden die toch wel bekend staan om hun geweldige feestvreugde leken onvermoeid door te willen blijven gaan en namen ook geen genoegen met half werk.

Frontliner was het blijkbaar niet eens met de snelheid van de eerste stamppasjes van de Zweden en liet ze geen kans om eerst droog te oefenen en pitchde nog even een tandje bij om er zeker van te zijn dat ze het nooit meer verleren. Na frontliner was de eerder genoemde Evil Activities aan de beurt om de zee weer te kalmte te manen met enkele toegifts.

Op dat moment hadden we buiten de Zweedse mentaliteit gerekend die volgens mij opgevoed zijn met het spelen van “doorgehaald staat netjes” want ze bleven maar schreeuwen en zingen om meer en harder en eindelijk hadden ze begrepen dat ook een Hollander graag wilt slapen nadat “alles naar de kloten” was ingezet.

Een uurtje later werden we opgehaald door onze Zweedse vriendin Linda die zich niet alleen kostelijk vermaakt had aan boord maar ons ook nog een hotel aanbood zodat we nog even konden uitrusten voordat we het vliegtuig pakte. We dacht dat ze een hotel had aangeboden maar die illusie waren we snel kwijt toen we aankwamen bij onze bestemming.

We hebben veel hotels gezien in ons leven maar zoals Linda een hotel geregeld had zo kom je ze niet snel meer tegen toen we uitstapte uit de taxi (bedankt Chris) en de lobby van het hotel binnen stapte stonden we in een totaal andere wereld. Het atrium van het hotel was totaal gevuld met boom en planten soorten waar een gemiddelde botanische tuin 100 jaar overdoet om die volgroeid te krijgen. Het enige wat onbrak is dat er geen echte papegaaien rondvlogen om het totaalplaatje rond te maken.

Terwijl Chris voor ons incheckte en wij nog steeds vol verbazing aan het rondkijken waren besloot ik even te gaan zitten op een van de bankjes in het hotel. En terwijl ik achter een van de glazen wanden zit en een reflectie van mezelf in het glas zie,zie ik hoe de vroege rode ochtendzon een plek op me wang doet opglinsteren….

Special Thanks to:
Linda, Chris & David
You stole our hearts