Koning Mohammed VI van Marokko
NRC Handelsblad had een interessante reportage. 'Adviesraad voor Marokkanen in Nederland begint in Utrecht zoektocht naar vorm en doel'.
De reportage begint met een aantal vragen: 'Hebben de Marokkanen in Nederland een adviesraad nodig? En is die raad representatief? Op de eerste bijeenkomst in Nederland bleef duidelijkheid nog uit.'
Merkwaardige zinnen, die zijn gebaseerd op gesprekken met de deelnemers aan de bijeenkomst. Ook is het opvallend hoe gemakkelijk en zonder de conventionele formuleringen het woord Marokkanen wordt gebruikt.
Geen Nederlander
Dé Marokkanen? Vreemd hè? Het gaat hier om 'de Raad van de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland'. Nederland is dus buitenland voor de raad van de Marokkanen in Nederland. Zij beschouwen zich dus als buitenlander. Zijn ze dan geen Nederlander meer?
Sinds wanneer mag er van de Marokkaanse Gemeenschap worden gesproken? Waar blijft die leuke, niet kapot te krijgen, beroeps-Marokkaan om hiertegen te protesteren? Waartegen eigenlijk? Hiertegen: ‘de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland’
Aanraken
Want 'de Marokkaanse Gemeenschap' bestaat niet. Dat hebben wij de afgelopen jaren geleerd van de beroeps-Marokkanen en de postmoderne multiculti-professionals.
Het ging er heftig aan toe. Het kostte tijd en inspanning voordat we het hadden begrepen. En nu schijnt de Marokkaanse gemeenschap dus toch te bestaan!
Kan iemand mij de fysieke en geestelijke gestalte van die Gemeenschap laten zien? Ik wil het zien. Ik wil het aanraken.
Subsidiekranen
Er is één probleem. We weten alleen niet waar, hoe en wie de Marokkaanse Gemeenschap is. Deze vragen zullen natuurlijk vanzelf worden opgelost als de Staat der Nederlanden de subsidiekranen openzet voor de Raad van de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland.
Stelt u zich eens voor dat per ongeluk, geheel onbewust, Kamerlid Geert Wilders de Marokkaanse Gemeenschap als buitenlanders had aangeduid...
De PvdA-elite van Job Cohen tot Paul Scheffer hebben met veel moeite, ons, het domme volk geleerd om niet van 'Marokkanen' te spreken. Nee, zijn hebben mij geleerd om van Nederlandse Marokkanen te spreken. Dat heb ik altijd gedaan. Braaf schreef ik Amsterdamse Marokkanen, sommige Amsterdamse Marokkanen, de Nederlandse Marokkanen etcetera. Had ik dit niet moeten doen?
Burgerlijke waarheid
Ook hebben we 'het Samenwerkingsverband van Marokkanen in Nederland' (SMN). Wat betekent dit? Het is in elk geval niet het 'Samenwerkingsverband van Nederlandse Marokkanen in Nederland'.
Farid Azarkan, de voorzitter van het SMN, ziet veel in de adviesraad (de Raad van de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland). Dit alles viel mij nooit op.
De vraag is nu wanneer er van Marokkanen en Marokkaanse gemeenschap mag worden gesproken en wanneer niet?
Van Farid en de rest mogen kennelijk alleen de (Nederlandse) Marokkanen over de Marokkanen spreken. Alle anderen is het verboden, op straffe van beschuldiging van discriminatie en rechtsongelijkheid, om van 'de Marokkanen' te spreken.
Rechtsongelijkheid
Soms vragen leiders en ideologen van de PvdA zich af waarom zoveel mensen op Wilders willen stemmen. Mijn voorlopig antwoord luidt: de rechtsongelijkheid in de taal.
Sommige mensen hebben immers meer rechten dan anderen bij het hanteren van problematische woorden. Mensen als Farid verwijten de samenleving vaak een gebrek aan principiële bereidheid om de ander als Nederlander te willen opnemen.
Wanneer willen jullie een Marokkaan als Nederlander zien? Wanneer zullen we eindelijk bijhoren? Dit zijn de klagende en verwijtende vragen van een corpus dat zich als een gemeenschap in het buitenland presenteert.
Simpel
Het antwoord is eigenlijk heel simpel. Zodra de Marokkanen ophouden zichzelf als 'Marokkaan in het buitenland' te afficheren en te organiseren. Zodra Farid en de anderen eindelijk een echte baan vinden en zich niet langer bezig houden met het organiseren van apartheid. Pas dan zal de ellende wegebben.
Sinds God en sinterklaas niet meer bestaan, is het toch fijn en rustgevend dat de Marokkanen tenminste bestaan. Zij zijn een bron van zekerheid.
NRC Handelsblad had een interessante reportage. 'Adviesraad voor Marokkanen in Nederland begint in Utrecht zoektocht naar vorm en doel'.
De reportage begint met een aantal vragen: 'Hebben de Marokkanen in Nederland een adviesraad nodig? En is die raad representatief? Op de eerste bijeenkomst in Nederland bleef duidelijkheid nog uit.'
Merkwaardige zinnen, die zijn gebaseerd op gesprekken met de deelnemers aan de bijeenkomst. Ook is het opvallend hoe gemakkelijk en zonder de conventionele formuleringen het woord Marokkanen wordt gebruikt.
Geen Nederlander
Dé Marokkanen? Vreemd hè? Het gaat hier om 'de Raad van de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland'. Nederland is dus buitenland voor de raad van de Marokkanen in Nederland. Zij beschouwen zich dus als buitenlander. Zijn ze dan geen Nederlander meer?
Sinds wanneer mag er van de Marokkaanse Gemeenschap worden gesproken? Waar blijft die leuke, niet kapot te krijgen, beroeps-Marokkaan om hiertegen te protesteren? Waartegen eigenlijk? Hiertegen: ‘de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland’
Aanraken
Want 'de Marokkaanse Gemeenschap' bestaat niet. Dat hebben wij de afgelopen jaren geleerd van de beroeps-Marokkanen en de postmoderne multiculti-professionals.
Het ging er heftig aan toe. Het kostte tijd en inspanning voordat we het hadden begrepen. En nu schijnt de Marokkaanse gemeenschap dus toch te bestaan!
Kan iemand mij de fysieke en geestelijke gestalte van die Gemeenschap laten zien? Ik wil het zien. Ik wil het aanraken.
Subsidiekranen
Er is één probleem. We weten alleen niet waar, hoe en wie de Marokkaanse Gemeenschap is. Deze vragen zullen natuurlijk vanzelf worden opgelost als de Staat der Nederlanden de subsidiekranen openzet voor de Raad van de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland.
Stelt u zich eens voor dat per ongeluk, geheel onbewust, Kamerlid Geert Wilders de Marokkaanse Gemeenschap als buitenlanders had aangeduid...
De PvdA-elite van Job Cohen tot Paul Scheffer hebben met veel moeite, ons, het domme volk geleerd om niet van 'Marokkanen' te spreken. Nee, zijn hebben mij geleerd om van Nederlandse Marokkanen te spreken. Dat heb ik altijd gedaan. Braaf schreef ik Amsterdamse Marokkanen, sommige Amsterdamse Marokkanen, de Nederlandse Marokkanen etcetera. Had ik dit niet moeten doen?
Burgerlijke waarheid
Ook hebben we 'het Samenwerkingsverband van Marokkanen in Nederland' (SMN). Wat betekent dit? Het is in elk geval niet het 'Samenwerkingsverband van Nederlandse Marokkanen in Nederland'.
Farid Azarkan, de voorzitter van het SMN, ziet veel in de adviesraad (de Raad van de Marokkaanse Gemeenschap in het Buitenland). Dit alles viel mij nooit op.
De vraag is nu wanneer er van Marokkanen en Marokkaanse gemeenschap mag worden gesproken en wanneer niet?
Van Farid en de rest mogen kennelijk alleen de (Nederlandse) Marokkanen over de Marokkanen spreken. Alle anderen is het verboden, op straffe van beschuldiging van discriminatie en rechtsongelijkheid, om van 'de Marokkanen' te spreken.
Rechtsongelijkheid
Soms vragen leiders en ideologen van de PvdA zich af waarom zoveel mensen op Wilders willen stemmen. Mijn voorlopig antwoord luidt: de rechtsongelijkheid in de taal.
Sommige mensen hebben immers meer rechten dan anderen bij het hanteren van problematische woorden. Mensen als Farid verwijten de samenleving vaak een gebrek aan principiële bereidheid om de ander als Nederlander te willen opnemen.
Wanneer willen jullie een Marokkaan als Nederlander zien? Wanneer zullen we eindelijk bijhoren? Dit zijn de klagende en verwijtende vragen van een corpus dat zich als een gemeenschap in het buitenland presenteert.
Simpel
Het antwoord is eigenlijk heel simpel. Zodra de Marokkanen ophouden zichzelf als 'Marokkaan in het buitenland' te afficheren en te organiseren. Zodra Farid en de anderen eindelijk een echte baan vinden en zich niet langer bezig houden met het organiseren van apartheid. Pas dan zal de ellende wegebben.
Sinds God en sinterklaas niet meer bestaan, is het toch fijn en rustgevend dat de Marokkanen tenminste bestaan. Zij zijn een bron van zekerheid.
