Een band waar ik altijd graag naar luister!!! 
Benieuwd wat jullie mening is over deze rockgroep die al jaren meegaat!!
Hits: Radar love, Hold me now, Another 45 miles, Going to the run, Buddy Joe, Twilight Zone, When the lady smiles en vele anderen!
Mijn favoriete nummer: ANOTHER 45 MILES
Benieuwd wat jullie mening is over deze rockgroep die al jaren meegaat!!
Hits: Radar love, Hold me now, Another 45 miles, Going to the run, Buddy Joe, Twilight Zone, When the lady smiles en vele anderen!
Mijn favoriete nummer: ANOTHER 45 MILES
Golden Earring is begonnen in een arbeiderswijk in het zuidelijke deel van Den Haag. De dertienjarige George Kooymans is helemaal weg van gitaarspelen en vindt in zijn buurjongen Rinus Gerritsen een evenknie. Vanaf 1961 verzorgen ze samen met Freddy van Hilst (drums) en Hans van Herwerden (gitaar) elk weekend in de omgeving optredens die voornamelijk bestaan uit covers van met name de op dat moment immens populaire Shadows. In 1963 neemt Peter de Ronde de plaats in van Hans van Herwerden. Gerritsen speelt dan al basgitaar. De groep noemde zich aanvankelijk Tornado's, maar omdat een Engelse band met dezelfde naam in 1963 een hit scoort noemen de Haagse pubers zich The Golden Earrings, naar de hit van Peggy Lee. In de beginperiode is het een komen en gaan van groepsleden: Frans Krassenburg wordt leadzanger, drummer Jaap Eggermont vervangt in 1964 Freddy van Hilst.
Nationale doorbraak (1965-1968)
In mei 1965 worden The Golden Earrings geboekt door Jacques Senf voor een optreden in Club 192. Freddy Haayen raakt op slag geïnteresseerd in de groep die inmiddels het pad van de Beatles bewandelen en weet met een sterk staaltje (Haagse) bluf een plaatopname te versieren. Dat hij slechts stagiair is bij platenmaatschappij Polydor en nog niet eerder een opnamestudio van binnen heeft gezien doet er niet toe. Please go wordt in september 1965 een top-tien-hit. Naast de onvoorwaardelijke steun van manager Haayen is ook de rol van Veronica-diskjockey Willem van Kooten (alias Joost den Draaijer) niet te onderschatten. Geruggesteund door zulke sterke publiciteit is succes onafwendbaar. Voor de opnames van opvolger That Day maken de adolescenten een trip naar Londen. Dit zou het eerste Nederlandse popnummer zijn geweest dat in het Verenigd Koninkrijk werd opgenomen. De single wordt in 1966 onthaald als een sensatie. Enkel tegengehouden door de onverslaanbare Beatles blijft het nummer steken op nummer twee in de Top 40. Een lange reeks hits volgt, waaronder In My House (1967), Sound of the Screaming Day (1967), I've Lost Somebody (1968), de eerste nummer-een-hit Dong-Dong-Di-Ki-Di-Gi-Dong (1968) en Just a Little Bit of Peace In My Heart (1968).
In mei 1965 worden The Golden Earrings geboekt door Jacques Senf voor een optreden in Club 192. Freddy Haayen raakt op slag geïnteresseerd in de groep die inmiddels het pad van de Beatles bewandelen en weet met een sterk staaltje (Haagse) bluf een plaatopname te versieren. Dat hij slechts stagiair is bij platenmaatschappij Polydor en nog niet eerder een opnamestudio van binnen heeft gezien doet er niet toe. Please go wordt in september 1965 een top-tien-hit. Naast de onvoorwaardelijke steun van manager Haayen is ook de rol van Veronica-diskjockey Willem van Kooten (alias Joost den Draaijer) niet te onderschatten. Geruggesteund door zulke sterke publiciteit is succes onafwendbaar. Voor de opnames van opvolger That Day maken de adolescenten een trip naar Londen. Dit zou het eerste Nederlandse popnummer zijn geweest dat in het Verenigd Koninkrijk werd opgenomen. De single wordt in 1966 onthaald als een sensatie. Enkel tegengehouden door de onverslaanbare Beatles blijft het nummer steken op nummer twee in de Top 40. Een lange reeks hits volgt, waaronder In My House (1967), Sound of the Screaming Day (1967), I've Lost Somebody (1968), de eerste nummer-een-hit Dong-Dong-Di-Ki-Di-Gi-Dong (1968) en Just a Little Bit of Peace In My Heart (1968).
Lonkend naar het internationale succes (1969-1973)
Met hun beatmuziek staan The Golden Earrings in 1968 aan de absolute top. Gezegend met uitstekende voelsprieten voor de nieuwste muzikale wendingen neigt de groep in 1968/1969 voorzichtig naar de ruigere rockmuziek. Vooral de komst van Barry Hay (die in 1967 zanger Frans Krassenburg opvolgt) zorgt voor een onstuimige impuls. Met de verandering van het geluid worden ook de deuren naar de andere kant van de oceaan opengezet. Vooral met de driekwartier uitgesponnen Byrds-klassieker Eight Miles High maakt Golden Earring (inmiddels zonder 's') indruk in de Verenigde Staten.
De nieuwe Earring is al te horen op de dubbel-elpee On the Double (1968), de acid-plaat Eight Miles High (1969), en de singles Where Will I Be (1969) en Another 45 Miles (1969). Drummer Eggermont is intussen vervangen door Sieb Warner, die in 1970 op zijn beurt het veld moet ruimen voor Cesar Zuiderwijk. De echte muzikale kentering komt met de single Back Home in 1970. De single slaat in als een bom en wordt de op een na grootste hit van het jaar. Op dezelfde leest scoort de band hits met Holy Holy Life (1971), She Flies On Strange Wings (1971), Buddy Joe (1972) en Stand By Me (1972). In 1972 toert Golden Earring door Europa in het voorprogramma van The Who. Deze ontwikkeling draagt bij tot Radar Love, een mijlpaal in de Nederlandse rockgeschiedenis.
[bewerk]
Rockband van internationale allure (1974-1977)
Radar Love en de elpee Moontan (1973) forceren de internationale doorbraak van de groep in Europa; in het Verenigd Koninkrijk en eindelijk ook in de Verenigde Staten krijgt de band een vaste voet aan de grond. Moontan wordt zelfs goud in Amerika. Intensief wordt er getoerd en in eerste instantie wordt alles gefixeerd op de consolidatie van het Amerikaanse succes. Om het volle geluid van het album ook op het podium te kunnen reproduceren wordt eind 1974 toetsenist Robert Jan Stips aangetrokken. Met hem maakt de groep de albums Switch (1975) en het pretentieuze To The Hilt (1976). Hij wordt in de zomer van 1976 vervangen door de gitarist Eelco Gelling die prominent aanwezig is op de gitaarplaat Contraband (1976) en excelleert op Live (1977).
[bewerk]
Vrije val (1978-1981)
Desondanks wordt er geen passend vervolg gegeven aan het hitsucces van Radar Love. Singles als Ce soir (1975), Sleepwalking (1976) en Bombay (1976) zetten geen zoden aan de dijk. De band weet zijn positie in de Verenigde Staten niet consistent uit te bouwen en verliesgevende tournees ondermijnen de motivatie. Zelf het door sterproducer Jimmy Iovine begeleide album Grab It For a Second (1978) mondt uit in een teleurstelling. Reden voor Gelling om de band te verlaten. Golden Earring raakt langzaam maar onherroepelijk in een vrije val. Zelfs de toevalstreffer Weekend Love (1979) weet geen kentering te brengen in de neerwaartse spiraal. In de tijd van Punk en New Wave laten de albums No Promises No Debts (1979) en Prisoner Of The Night (1980) net als het live-dubbelalbum 2nd Live (1981) een band horen die geen voeling meer heeft met de tijdsgeest.
[bewerk]
De wederopstanding (1982-1985)
Net op het moment dat de oudste rockband van Nederland na 20 jaar wil stoppen, maakt de band in 1982 een grandioze comeback met de single Twilight Zone en de elpee Cut. Zelfs in Amerika slaat de plaat aan en een succesvolle tournee door de Verenigde Staten is het gevolg. Anderhalf jaar later is het opnieuw raak: When the Lady Smiles - net als Twilight Zone vergezeld van een knappe door Dick Maas vervaardigde videoclip - wordt de vijfde nummer-een-hit voor de band in Nederland. Het experimentele album N.E.W.S. (1984) haalt eveneens de hoogste regionen. Het Earring-circus reist door de Verenigde Staten voor hun elfde concertenreeks. Geen Nederlandse band die ze dat nadoet.
[bewerk]
Financiële crisis (1986-1990)
Het matig succesvolle album The Hole uit 1986 (wel met de top-tien-hit Quiet Eyes) leidt een ondefineerbare periode in. Barry Hay en George Kooymans richten hun eigen label Ring Records op, wat nauwelijks resulteert in groot succes. Bovendien krijgt de Golden Earring BV een enorme belastingaanslag. Alsof dat niet genoeg is staat de band ook bij zaakwaarnemer Willem van Kooten voor vele tonnen in het krijt. De Earring is zo goed als failliet. Zelfs op muzikaal gebied stelt de formatie teleur met het door elektronica gedomineerde Keeper of the Flame (1989).
[bewerk]
De weelderige jaren negentig (1991-...)
Opgelucht kan er adem gehaald worden wanneer Bloody Buccaneers (1991) verschijnt: een verfrissende, ouderwets rockende Earring-plaat. De single Going to the Run bereikt zelfs de top drie. Dit succes wordt ruimschoots overtroffen door het akoestische album The Naked Truth (1992). Handig inpikkend op de Unplugged-hype begin jaren negentig weet de Earring dit concept het beste uit te kristalliseren. Hernieuwde internationale belangstelling is er niet, maar in Nederland wordt van The Naked Truth circa een half miljoen exemplaren verkocht. Behalve het geven van elektrische concerten gaat men vanaf 1993 nu ook akoestische concerten geven in de de theaters en schouwburgen. De financiële zorgen die het voortbestaan van de groep jarenlang hebben geteisterd zijn hiermee opgelost. In 1994 verschijnt het semi-akoestische Face it. Het album Lovesweat uit 1995 bevat enkel covers van nummers die de band ooit geinspireerd hebben en verkoopt beduidend minder. In 1997 is het tijd voor Naked II, opnieuw een doorslaand succes. Inmiddels spinnen Hay en Kooymans ook garen bij het mega-succes van hun ontdekking Anouk, die zich eind jaren negentig een van de belangrijkste Nederlandse artiesten mag noemen. In 1999 verschijnt het sterke en degelijke Paradise in Distress. In de pers continu becommentarieerd als een "rockopera in wording". De eeuwwisseling wordt feestelijk luister bijgezet met extra lange jubileumconcerten en de elektronische live-dubbel-cd Last Blast of the Century(1999).
[bewerk]
Een nieuw millennium (2000-...)
In 2000 last de band een 'sabbatical year' in dat wordt afgesloten met de boven verwachting verkopende compilatie The Devil Made Us Do It (2000). Minder succesvol is dan weer het nummer Yes, We're On Fire (2000) dat Golden Earring als officiële tune speciaal voor de Olympische Spelen opneemt. Ook verschijnt er een single Miles away from nowhere (2000) wat de tune is van de populaire tv hit De Bus.
In 2003 verschijnt het dertigste album van de band, Millbrook USA, waarvoor helemaal naar de Verenigde Staten is afgereisd waar de bandleden zowaar in de plaatselijke coffeeshop herkend worden als "the guys from Radar Love".
In Februari 2005 komt het nieuwe akoestische live album Naked III uit op Super Audio CD en als live-DVD (opgenomen in de Panama Club te Amsterdam, juni 2004). In mei van het jaar 2005 speelt de Golden Earring na 28 jaar weer op Pinkpop in Landgraaf, voor de derde keer in zijn carrière. Op 3 september 2005 is de band te vinden op het Haagse Malieveld waar zij het podium delen met Di-rect en Kane tijdens het Beatstad Festival. De drie bands sluiten samen het festival af met een jam van het Golden Earring nummer "Back home".
Op 3 december 2005 verschijnt het langverwachte boek "Golden Earring". Dit boek was van oorsprong een initiatief van Golden Earring fans Karin en Mechteld Beks. Uitgeverij Pictures Publishers heeft een maar liefst 384 pagina's tellend boek op lp-formaat op de markt gebracht. Het bevat 900 illustraties en vele bekende fotografen werken mee, zoals Patricia Steur, Nico van der Stam, Kees Tabak en Anton Corbijn. Het boek bevat daarnaast veel bijdragen van oud bandleden, bekende Nederlanders en Golden Earring fans zoals Casper Roos (discografie gedeelte). Het boek wordt gepresenteerd in de Haagse Discotheek Asta voor 1000 fans en vele genodigden. Zij zien de eerste exemplaren van het boek worden uitgereikt aan de band door Freek de Jonge. Daarna speelt Golden Earring nog een concert van een uur, samen met Bertus Borgers en oud-Earring lid Robert Jan Stips. In februari 2006 bezoekt de band weer een Nederlandse studio om enkele songs op te nemen voor een nieuw album.
[bewerk]
Belang en invloed van Golden Earring
De invloed van Golden Earring reikt vooral tot aan de landsgrenzen. Desalniettemin is de groep vanaf het begin internationaal georiënteerd. De tweede single That Day wordt zowaar in Londen opgenomen. Een mijlpaal voor Nederlandse popmuziek in 1966. Als de "Beatles aan de Noordzee" twee jaar later het plafond van de Nederlandse hitparade hebben bereikt laaien buitenlandse aspiraties op. In de zomer van 1969 vertrekt de groep naar de Verenigde Staten; met een bagage vol ideeën keren ze terug. Ze raken geïnspireerd door The Doors en Led Zeppelin, en laten vanaf Back Home een nieuw geluid horen wat hen dé toonaangevende vaderlandse rockband van begin jaren '70 maakt. Intussen schrijft Kooymans ook hits van andere artiesten, zoals Bojoura en Earth and Fire. Rond 1970 lijkt de gitarist met zijn betrokkenheid de spil van de Nederlandse rockscene. Met Radar Love openen voor zijn eigen band de Amerikaanse deuren zich. Opnieuw betekenen de tournees midden jaren zeventig een bassin vol ideeën die ze in Nederland introduceren, zoals revolutionaire geluidstechnieken. In het buitenland proberen ze de laatste trends te volgen en hun verworven markt te handhaven - wat slechts gedeeltelijk lukt.
In de jaren tachtig geeft de Earring met name de toon aan op het gebied van de dan laatste ontwikkeling binnen de popmuziek, de videoclip. Dick Maas regisseert voor Twilight Zone en When the Lady Smiles baanbrekende filmpjes. Golden Earring dankt mede zijn comeback eraan. Muzikaal gezien is de groep vanaf de jaren tachtig eerder een trendvolger (cfr. het dansritme van Twilight Zone, de rapinvloeden op N.E.W.S.). In de jaren negentig is de pioniersrol volledig uitgespeeld. Wel staan de 'godfathers' van de Nederlandse rock, Hay en Kooymans, in de jaren tachtig en negentig steeds vaker aan de wieg van menig nieuwe carrière. Die van Anouk spreekt het meest tot de verbeelding.
Met hun beatmuziek staan The Golden Earrings in 1968 aan de absolute top. Gezegend met uitstekende voelsprieten voor de nieuwste muzikale wendingen neigt de groep in 1968/1969 voorzichtig naar de ruigere rockmuziek. Vooral de komst van Barry Hay (die in 1967 zanger Frans Krassenburg opvolgt) zorgt voor een onstuimige impuls. Met de verandering van het geluid worden ook de deuren naar de andere kant van de oceaan opengezet. Vooral met de driekwartier uitgesponnen Byrds-klassieker Eight Miles High maakt Golden Earring (inmiddels zonder 's') indruk in de Verenigde Staten.
De nieuwe Earring is al te horen op de dubbel-elpee On the Double (1968), de acid-plaat Eight Miles High (1969), en de singles Where Will I Be (1969) en Another 45 Miles (1969). Drummer Eggermont is intussen vervangen door Sieb Warner, die in 1970 op zijn beurt het veld moet ruimen voor Cesar Zuiderwijk. De echte muzikale kentering komt met de single Back Home in 1970. De single slaat in als een bom en wordt de op een na grootste hit van het jaar. Op dezelfde leest scoort de band hits met Holy Holy Life (1971), She Flies On Strange Wings (1971), Buddy Joe (1972) en Stand By Me (1972). In 1972 toert Golden Earring door Europa in het voorprogramma van The Who. Deze ontwikkeling draagt bij tot Radar Love, een mijlpaal in de Nederlandse rockgeschiedenis.
[bewerk]
Rockband van internationale allure (1974-1977)
Radar Love en de elpee Moontan (1973) forceren de internationale doorbraak van de groep in Europa; in het Verenigd Koninkrijk en eindelijk ook in de Verenigde Staten krijgt de band een vaste voet aan de grond. Moontan wordt zelfs goud in Amerika. Intensief wordt er getoerd en in eerste instantie wordt alles gefixeerd op de consolidatie van het Amerikaanse succes. Om het volle geluid van het album ook op het podium te kunnen reproduceren wordt eind 1974 toetsenist Robert Jan Stips aangetrokken. Met hem maakt de groep de albums Switch (1975) en het pretentieuze To The Hilt (1976). Hij wordt in de zomer van 1976 vervangen door de gitarist Eelco Gelling die prominent aanwezig is op de gitaarplaat Contraband (1976) en excelleert op Live (1977).
[bewerk]
Vrije val (1978-1981)
Desondanks wordt er geen passend vervolg gegeven aan het hitsucces van Radar Love. Singles als Ce soir (1975), Sleepwalking (1976) en Bombay (1976) zetten geen zoden aan de dijk. De band weet zijn positie in de Verenigde Staten niet consistent uit te bouwen en verliesgevende tournees ondermijnen de motivatie. Zelf het door sterproducer Jimmy Iovine begeleide album Grab It For a Second (1978) mondt uit in een teleurstelling. Reden voor Gelling om de band te verlaten. Golden Earring raakt langzaam maar onherroepelijk in een vrije val. Zelfs de toevalstreffer Weekend Love (1979) weet geen kentering te brengen in de neerwaartse spiraal. In de tijd van Punk en New Wave laten de albums No Promises No Debts (1979) en Prisoner Of The Night (1980) net als het live-dubbelalbum 2nd Live (1981) een band horen die geen voeling meer heeft met de tijdsgeest.
[bewerk]
De wederopstanding (1982-1985)
Net op het moment dat de oudste rockband van Nederland na 20 jaar wil stoppen, maakt de band in 1982 een grandioze comeback met de single Twilight Zone en de elpee Cut. Zelfs in Amerika slaat de plaat aan en een succesvolle tournee door de Verenigde Staten is het gevolg. Anderhalf jaar later is het opnieuw raak: When the Lady Smiles - net als Twilight Zone vergezeld van een knappe door Dick Maas vervaardigde videoclip - wordt de vijfde nummer-een-hit voor de band in Nederland. Het experimentele album N.E.W.S. (1984) haalt eveneens de hoogste regionen. Het Earring-circus reist door de Verenigde Staten voor hun elfde concertenreeks. Geen Nederlandse band die ze dat nadoet.
[bewerk]
Financiële crisis (1986-1990)
Het matig succesvolle album The Hole uit 1986 (wel met de top-tien-hit Quiet Eyes) leidt een ondefineerbare periode in. Barry Hay en George Kooymans richten hun eigen label Ring Records op, wat nauwelijks resulteert in groot succes. Bovendien krijgt de Golden Earring BV een enorme belastingaanslag. Alsof dat niet genoeg is staat de band ook bij zaakwaarnemer Willem van Kooten voor vele tonnen in het krijt. De Earring is zo goed als failliet. Zelfs op muzikaal gebied stelt de formatie teleur met het door elektronica gedomineerde Keeper of the Flame (1989).
[bewerk]
De weelderige jaren negentig (1991-...)
Opgelucht kan er adem gehaald worden wanneer Bloody Buccaneers (1991) verschijnt: een verfrissende, ouderwets rockende Earring-plaat. De single Going to the Run bereikt zelfs de top drie. Dit succes wordt ruimschoots overtroffen door het akoestische album The Naked Truth (1992). Handig inpikkend op de Unplugged-hype begin jaren negentig weet de Earring dit concept het beste uit te kristalliseren. Hernieuwde internationale belangstelling is er niet, maar in Nederland wordt van The Naked Truth circa een half miljoen exemplaren verkocht. Behalve het geven van elektrische concerten gaat men vanaf 1993 nu ook akoestische concerten geven in de de theaters en schouwburgen. De financiële zorgen die het voortbestaan van de groep jarenlang hebben geteisterd zijn hiermee opgelost. In 1994 verschijnt het semi-akoestische Face it. Het album Lovesweat uit 1995 bevat enkel covers van nummers die de band ooit geinspireerd hebben en verkoopt beduidend minder. In 1997 is het tijd voor Naked II, opnieuw een doorslaand succes. Inmiddels spinnen Hay en Kooymans ook garen bij het mega-succes van hun ontdekking Anouk, die zich eind jaren negentig een van de belangrijkste Nederlandse artiesten mag noemen. In 1999 verschijnt het sterke en degelijke Paradise in Distress. In de pers continu becommentarieerd als een "rockopera in wording". De eeuwwisseling wordt feestelijk luister bijgezet met extra lange jubileumconcerten en de elektronische live-dubbel-cd Last Blast of the Century(1999).
[bewerk]
Een nieuw millennium (2000-...)
In 2000 last de band een 'sabbatical year' in dat wordt afgesloten met de boven verwachting verkopende compilatie The Devil Made Us Do It (2000). Minder succesvol is dan weer het nummer Yes, We're On Fire (2000) dat Golden Earring als officiële tune speciaal voor de Olympische Spelen opneemt. Ook verschijnt er een single Miles away from nowhere (2000) wat de tune is van de populaire tv hit De Bus.
In 2003 verschijnt het dertigste album van de band, Millbrook USA, waarvoor helemaal naar de Verenigde Staten is afgereisd waar de bandleden zowaar in de plaatselijke coffeeshop herkend worden als "the guys from Radar Love".
In Februari 2005 komt het nieuwe akoestische live album Naked III uit op Super Audio CD en als live-DVD (opgenomen in de Panama Club te Amsterdam, juni 2004). In mei van het jaar 2005 speelt de Golden Earring na 28 jaar weer op Pinkpop in Landgraaf, voor de derde keer in zijn carrière. Op 3 september 2005 is de band te vinden op het Haagse Malieveld waar zij het podium delen met Di-rect en Kane tijdens het Beatstad Festival. De drie bands sluiten samen het festival af met een jam van het Golden Earring nummer "Back home".
Op 3 december 2005 verschijnt het langverwachte boek "Golden Earring". Dit boek was van oorsprong een initiatief van Golden Earring fans Karin en Mechteld Beks. Uitgeverij Pictures Publishers heeft een maar liefst 384 pagina's tellend boek op lp-formaat op de markt gebracht. Het bevat 900 illustraties en vele bekende fotografen werken mee, zoals Patricia Steur, Nico van der Stam, Kees Tabak en Anton Corbijn. Het boek bevat daarnaast veel bijdragen van oud bandleden, bekende Nederlanders en Golden Earring fans zoals Casper Roos (discografie gedeelte). Het boek wordt gepresenteerd in de Haagse Discotheek Asta voor 1000 fans en vele genodigden. Zij zien de eerste exemplaren van het boek worden uitgereikt aan de band door Freek de Jonge. Daarna speelt Golden Earring nog een concert van een uur, samen met Bertus Borgers en oud-Earring lid Robert Jan Stips. In februari 2006 bezoekt de band weer een Nederlandse studio om enkele songs op te nemen voor een nieuw album.
[bewerk]
Belang en invloed van Golden Earring
De invloed van Golden Earring reikt vooral tot aan de landsgrenzen. Desalniettemin is de groep vanaf het begin internationaal georiënteerd. De tweede single That Day wordt zowaar in Londen opgenomen. Een mijlpaal voor Nederlandse popmuziek in 1966. Als de "Beatles aan de Noordzee" twee jaar later het plafond van de Nederlandse hitparade hebben bereikt laaien buitenlandse aspiraties op. In de zomer van 1969 vertrekt de groep naar de Verenigde Staten; met een bagage vol ideeën keren ze terug. Ze raken geïnspireerd door The Doors en Led Zeppelin, en laten vanaf Back Home een nieuw geluid horen wat hen dé toonaangevende vaderlandse rockband van begin jaren '70 maakt. Intussen schrijft Kooymans ook hits van andere artiesten, zoals Bojoura en Earth and Fire. Rond 1970 lijkt de gitarist met zijn betrokkenheid de spil van de Nederlandse rockscene. Met Radar Love openen voor zijn eigen band de Amerikaanse deuren zich. Opnieuw betekenen de tournees midden jaren zeventig een bassin vol ideeën die ze in Nederland introduceren, zoals revolutionaire geluidstechnieken. In het buitenland proberen ze de laatste trends te volgen en hun verworven markt te handhaven - wat slechts gedeeltelijk lukt.
In de jaren tachtig geeft de Earring met name de toon aan op het gebied van de dan laatste ontwikkeling binnen de popmuziek, de videoclip. Dick Maas regisseert voor Twilight Zone en When the Lady Smiles baanbrekende filmpjes. Golden Earring dankt mede zijn comeback eraan. Muzikaal gezien is de groep vanaf de jaren tachtig eerder een trendvolger (cfr. het dansritme van Twilight Zone, de rapinvloeden op N.E.W.S.). In de jaren negentig is de pioniersrol volledig uitgespeeld. Wel staan de 'godfathers' van de Nederlandse rock, Hay en Kooymans, in de jaren tachtig en negentig steeds vaker aan de wieg van menig nieuwe carrière. Die van Anouk spreekt het meest tot de verbeelding.
