Winston Bogarde heeft ups en downs meegemaakt. Hij ging van het kleine Sparta naar het grote Ajax en won daar de wereldcup. En via Milan en Barcelona werd hij ‘s werelds duurst betaalde bankzitter (60.000 euro per week) bij Chelsea. Inmiddels is de 35-jarige Rotterdammer definitief gestopt als voetballer, en begonnen aan een nieuwe carrière als organisator van concerten. Zo haalt hij deze maand Missy Eliott naar Amsterdam. Daarnaast brengt hij zijn boek Deze Neger Buigt Voor Niemand uit.
Vanaf zijn achtste wist Winston Bogarde één ding zeker: "Ik word profvoetballer."In Deze neger buigt voor niemand lees je hoe een Surinaamse jongen, jongste in een gezin van dertien kinderen, alle weerstanden overwint en zich naar onafhankelijkheid voetbalt. Alsof de armoede en ellende van zijn voorvaderen hem daartoe verplichtten. "Overal waar ik begon had ik een achterstand. Omdat ik een zwarte ben."
Bogardes levensverhaal hekelt de hypocrisie van de voetbalwereld. Hij beschrijft de kloof tussen zwart en blank bij Ajax, toont de achterkant van Berlusconi's AC Milan, de strijd bij het Barcelona van Louis van Gaal en tenslotte ook de intriges tijdens zijn verloren jaren bij Chelsea.
Winston Bogarde spaart niemand, ook zichzelf niet. "Ik ben een moeilijke jongen. Als het in het voetbal niet was gelukt, was ik een crimineel geworden. Een zware crimineel."Of: "Thuis noemen ze me vaak Neanderthaler, omdat ik ouderwets ben."
Het boek sleurt je mee in de stroom van conflicten en tegenstrijdigheden die zijn jeugd en leven beheersten.
"We hebben het moeilijk als donkere mensen. Dat gaat al honderden jaren terug. Dat een donkere speler de finale van de Champions League besliste, was voor mij in 1995 het memorabele moment."
Vanaf zijn achtste wist Winston Bogarde één ding zeker: "Ik word profvoetballer."In Deze neger buigt voor niemand lees je hoe een Surinaamse jongen, jongste in een gezin van dertien kinderen, alle weerstanden overwint en zich naar onafhankelijkheid voetbalt. Alsof de armoede en ellende van zijn voorvaderen hem daartoe verplichtten. "Overal waar ik begon had ik een achterstand. Omdat ik een zwarte ben."
Bogardes levensverhaal hekelt de hypocrisie van de voetbalwereld. Hij beschrijft de kloof tussen zwart en blank bij Ajax, toont de achterkant van Berlusconi's AC Milan, de strijd bij het Barcelona van Louis van Gaal en tenslotte ook de intriges tijdens zijn verloren jaren bij Chelsea.
Winston Bogarde spaart niemand, ook zichzelf niet. "Ik ben een moeilijke jongen. Als het in het voetbal niet was gelukt, was ik een crimineel geworden. Een zware crimineel."Of: "Thuis noemen ze me vaak Neanderthaler, omdat ik ouderwets ben."
Het boek sleurt je mee in de stroom van conflicten en tegenstrijdigheden die zijn jeugd en leven beheersten.
"We hebben het moeilijk als donkere mensen. Dat gaat al honderden jaren terug. Dat een donkere speler de finale van de Champions League besliste, was voor mij in 1995 het memorabele moment."
laatste aanpassing
