Schets van de avond: Studeren gaat ook vervelen, dus uitgaan biedt altijd veel tijdelijke verlichting. Zo ook deze dinsdagavond. Ik ga met een maat naar een kroeg en we zijn wat aan het poolen. We drinken flink door en al gauw gaat het gesprek, zoals erg vaak, over het gebruik van drugs. Ik zeg tegen mijn maat dat ik deze vrijdag weer xtc wil gaan gebruiken. Hij raadt het me sterk af omdat ik dat al zo vaak heb gebruikt en hij zich zorgen maakt om mijn (geestelijke) gezondheid. Later die avond gaan we nog naar een cafe en we gaan nog naar een gekke studentendancing. Ik geef weer erg veel uit aan drank en ladderzat maak ik ruzie met iemand in de rookruimte om een nonsense-onderwerp. We besluiten maar naar huis te gaan omdat we al teveel hebben gedronken en de avond niet meer zoveel gaat brengen. Terug naar huis heb ik het met hem nog over de schadelijke gevolgen van harddrugs en dat zoveel mensen dat vergeten. We nemen afscheid en ik loop dronken mijn studentenkamer in.
Het doseren: Opeens heb ik zin in drugs. Ik heb dat vaker als ik teveel heb gedronken, dan zijn de remmen weg en is mijn haast dierlijke lust naar drugs sterker dan mijn verstand. Ik denk, wat heb ik nog liggen? Oja, die methoxetamine, die superketa of metaketa, hoe je het ook wilt noemen. Ik denk terug aan afgelopen zaterdag. Ik nam toen 2 minipuntjes en voelde het al 3 uur. Zo chill was het niet, misschien kwam het door de avond. Ik ging uit en iemand ging fout op deze methoxetamine. Misschien is het nu wel leuk denk ik, ik deed wel vaker ketamine in bed en dit was altijd interessant. Laat ik het toch maar doen. Ik doe mijn lenzen uit en ik pak het envelopje erbij. Het zou 1 gram moeten zijn, maar samen met mijn dealer heb ik het eruit gehaald en we konden er de lettercombinatie ‘KET’ van maken. Waarschijnlijk een weegfout of iets dergelijks, dus had ik waarschijnlijk meer dan 1 gram liggen.
Ik zet de mix ‘Essential Mix 2011’ van Maya Jane Coles op, de mix die mij altijd begeleidt en nu weer zal begeleiden. Ik pak een cd-hoesje en ik leg een bescheiden lijntje. Ik luister wat muziek en voel de trage opkomst van de methoxetamine, ik voel mij opeens vrij euforisch en bedenk me dat herdoseren geen kwaad kan. Ik lig toch in bed, wat kan mij gebeuren? Tien minuten zijn verstreken sinds mijn eerste kleine lijntje en ik leg een iets groter, maar nog steeds bescheiden lijntje. Weer luister ik muziek en ik voel mij al wat vager worden. Ik ga op in de muziek en ik beweeg enthousiast heen en weer. Ik voel mij al wat verdoofd, maar ook euforisch, zeer euforisch opeens. Wat een avond is het weer geweest en wat gaat er nu nog gebeuren? Er gaan weer tien minuten voorbij en ik realiseer me, door ervaringsgebrek met MXE, onvoldoende dat dit stofje veel langzamer inwerkt dan Keta. Ik denk, het kan harder, het kan veel harder, en ik ben veilig, dus het komt allemaal goed. Ik pak het envelopje en in een vlaag van roekeloosheid en, misschien ook wel woede en onvrede met mijn leven, pak ik twee enorme sleutelpunten en smijt ze, zowat, op het cd-hoesje. Ik snuif ze snel op en ik lik het restje van het cd-hoesje op. Ik realiseer me opeens wat ik heb gedaan. Fuck man, je hebt net enorm veel in korte tijd genomen, je kent dit stofje amper, dit was stom. Ik besluit te gaan slapen in de hoop dat het meevalt, ik weet nog net mijn Ipad uit te doen en sluit mijn ogen.
De ervaring: Ik word wakker, heb ik geslapen? Geen idee, ben ik out gegaan? Wat is er in godsnaam aan de hand? Alles voelt anders, alles voelt raar. Wat is er met mijn lichaam? Ik zit in mijn hoofd, zo voelt het. Het voelt alsof ik in mijn ziel zit, alsof mijn beeld niet wordt gevormd met hetgeen ik met mijn ogen waarneem, maar veel hoger (meer richting de bovenkant van mijn voorhoofd). Ik raak in paniek. Ik herinner me deels dat ik drugs heb genomen, maar ook weer niet. Misschien ben ik gek geworden, heb ik een psychose gekregen? Ik hoor muziek, of is dat een herinnering aan de mix? Alles speelt zich in mijn hoofd af. Kom ik hier ooit uit? Zo kan ik toch niet functioneren in de samenleving? Kom ik ooit weer in mijn lichaam? Waar is mijn lichaam eigenlijk, wacht, hij ligt op mijn dakterras, ik denk hem te herkennen. Of zit ik nog in de dancing waar ik vandaan kom? Allerlei vragen komen in me op en ik lijk niet zachter te gaan, het gevoel wordt intenser en intenser. Ik ga belachelijk hard, veel te hard. Uren gaan voorbij, in mijn hoofd zijn het jaren of eeuwen. Mijn hoofd is een wirwar van gedachten. Het wisselt tussen bizarre visioenen over een gekkenhuis, over een andere wereld, over de avond, over mijn leven van nu en hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Je bent verkeerd bezig, je leidt een verkeerd leven en je kan er wat aan doen, dat lijkt de trip me te zeggen. De trip is duister, ik zie een bizarre wereld die bestaat uit blokken en andere wiskundige figuren, een wereld waarin alleen ik ben, alleen ik ben met de kosmos. Een wereld die ik begrijp. Opeens begrijp ik het leven, ik denk dat ik het leven voor het eerst echt goed begrijp. Alsof ik de wereld voor het eerst goed zie, alsof ik mijn leven retrospectief kan begrijpen en dat ik kan zien dat we allemaal uitmaken van een groter, bizar, wiskundig, geheel. Ik kan niet communiceren met God, maar ik voel wel een soort nabijheid van een groter iets. Dan wordt de trip weer bizar, het gaat maar door, komt er ooit een einde aan deze trip? Ik heb wel eens ruim 500 mg mdma in 3 uur achter elkaar genomen, maar dit is veel heftiger, ik kan mij niet iets heftigers voorstellen. Het is een bijna religieuze, mystieke ervaring die niet alleen doodeng is, maar ook groots en verlichtend.
Het wordt weer idioter. Mijn ziel die al zo ontzettend klein lijkt in deze bizarre ruimte, splitst zich op. In een soort blok splitst mijn ziel zich op in 8 stukken. Mijn lichaam is er niet meer, hij moet toch ergens zijn? Dan wordt het nog abstracter. Ik voel mij alsof ik om de aarde heen zweef in de ruimte en voel dat ik ga sterven. Ik sterf met de planeet, we exploderen als het ware en ik ben er niet meer. Wie was ik eigenlijk? Wie ben ik eigenlijk? Hoe heet ik, hoe heten anderen? Ik heb geen flauw idee, heb ik dat ooit echt gehad? Ik heb me toch altijd vergist, de waarheid is net boven tafel gekomen en het voelt belachelijk bevrijdend. Het voelt bevrijdend om te sterven, mijn tijd is geweest en ik ga door in deze wereld of in een andere dimensie.
Momenten gaan voorbij en ik realiseer me niet alles meer. Ik kom weer een beetje bij zinnen. Ik krijg weer de rare visioenen die ik aan het begin ook had. Ik lig in een ziekenhuisbed en zometeen komt mijn verple(e)g(st)er mij vertellen dat ik medicatie behoef. Ik wacht af, ik probeer mij te bewegen, maar dit lukt niet. Uiteindelijk herken ik 5 uur na inname weer een beetje mijn eigen kamer. Ik kijk op de klok en kan de tijd vaag herkennen, er gaat onmiddelijk een waas door mijn beeld. Het is rond 10 uur, ik heb de hele ochtend als een bezetene getript. Ik zie nog steeds dubbel en ik ben nog hartstikke naar de klote, erger dan ik ooit naar de klote ben geweest. Het is nog niet voorbij, maar ik snap nu enigszins dat ik keihard aan het trippen was en niet echt gek was geworden. Het is afwachten tot ik weer de oude ben. Na zo’n 2 uur doortrippen ben ik rond 12 uur in staat om mijn bril te pakken. Deze is totaal vervormd, ik herken er niet mijn bril in, maar een soort lasbril. Ik doe hem op en pak mijn mobiel om erop te kijken. Het lijkt verdorie wel een rekenmachine. Nog altijd kan ik niet scherpstellen, ik kan niet goed zien. Ik wacht nog ongeveer een half uur en totaal gesloopt loop ik naar mijn spiegel. Jezus, wat zie ik eruit, mijn pupillen zijn gigantisch en mijn ogen staan raar, op een bijna pathetische, catatonische manier. Ik kan weer plassen en ik duizel naar de koelkast, ik besluit wat melk te drinken. Mijn lichaam voelt nog steeds verlamd en raar aan. Ik leg mijn huisgenote uit wat er gebeurd is en zij raadt me aan rust te pakken. Nog zo’n 6 uur lig ik in bed en probeer ik te slapen, het lukt niet, ik voel mij nog steeds verschrikkelijk duizelig. Rond 7 uur ben ik in staat aan anderen uit te leggen wat er is gebeurd.
Woord achteraf: achteraf was het natuurlijk ontzettend stom om zo roekeloos te doseren. Ik heb 100-150 mg opgeschreven, maar het kan gemakkelijk meer zijn geweest. Ook de combinatie met zoveel alcohol, de slechte voorbereiding en de ruzie vooraf waren slechte factoren. Toch vond ik het de ervaring wel waard. Als je fout gaat op wiet ofzo, voel je je gewoon rot en dan was je blij geweest als het niet gebeurd was. Dit was zo indrukwekkend, vooral de opsplitsing en de bijna dood-ervaring dat ik het voor geen goud had willen missen.
Cheers,
Bert567.
Het doseren: Opeens heb ik zin in drugs. Ik heb dat vaker als ik teveel heb gedronken, dan zijn de remmen weg en is mijn haast dierlijke lust naar drugs sterker dan mijn verstand. Ik denk, wat heb ik nog liggen? Oja, die methoxetamine, die superketa of metaketa, hoe je het ook wilt noemen. Ik denk terug aan afgelopen zaterdag. Ik nam toen 2 minipuntjes en voelde het al 3 uur. Zo chill was het niet, misschien kwam het door de avond. Ik ging uit en iemand ging fout op deze methoxetamine. Misschien is het nu wel leuk denk ik, ik deed wel vaker ketamine in bed en dit was altijd interessant. Laat ik het toch maar doen. Ik doe mijn lenzen uit en ik pak het envelopje erbij. Het zou 1 gram moeten zijn, maar samen met mijn dealer heb ik het eruit gehaald en we konden er de lettercombinatie ‘KET’ van maken. Waarschijnlijk een weegfout of iets dergelijks, dus had ik waarschijnlijk meer dan 1 gram liggen.
Ik zet de mix ‘Essential Mix 2011’ van Maya Jane Coles op, de mix die mij altijd begeleidt en nu weer zal begeleiden. Ik pak een cd-hoesje en ik leg een bescheiden lijntje. Ik luister wat muziek en voel de trage opkomst van de methoxetamine, ik voel mij opeens vrij euforisch en bedenk me dat herdoseren geen kwaad kan. Ik lig toch in bed, wat kan mij gebeuren? Tien minuten zijn verstreken sinds mijn eerste kleine lijntje en ik leg een iets groter, maar nog steeds bescheiden lijntje. Weer luister ik muziek en ik voel mij al wat vager worden. Ik ga op in de muziek en ik beweeg enthousiast heen en weer. Ik voel mij al wat verdoofd, maar ook euforisch, zeer euforisch opeens. Wat een avond is het weer geweest en wat gaat er nu nog gebeuren? Er gaan weer tien minuten voorbij en ik realiseer me, door ervaringsgebrek met MXE, onvoldoende dat dit stofje veel langzamer inwerkt dan Keta. Ik denk, het kan harder, het kan veel harder, en ik ben veilig, dus het komt allemaal goed. Ik pak het envelopje en in een vlaag van roekeloosheid en, misschien ook wel woede en onvrede met mijn leven, pak ik twee enorme sleutelpunten en smijt ze, zowat, op het cd-hoesje. Ik snuif ze snel op en ik lik het restje van het cd-hoesje op. Ik realiseer me opeens wat ik heb gedaan. Fuck man, je hebt net enorm veel in korte tijd genomen, je kent dit stofje amper, dit was stom. Ik besluit te gaan slapen in de hoop dat het meevalt, ik weet nog net mijn Ipad uit te doen en sluit mijn ogen.
De ervaring: Ik word wakker, heb ik geslapen? Geen idee, ben ik out gegaan? Wat is er in godsnaam aan de hand? Alles voelt anders, alles voelt raar. Wat is er met mijn lichaam? Ik zit in mijn hoofd, zo voelt het. Het voelt alsof ik in mijn ziel zit, alsof mijn beeld niet wordt gevormd met hetgeen ik met mijn ogen waarneem, maar veel hoger (meer richting de bovenkant van mijn voorhoofd). Ik raak in paniek. Ik herinner me deels dat ik drugs heb genomen, maar ook weer niet. Misschien ben ik gek geworden, heb ik een psychose gekregen? Ik hoor muziek, of is dat een herinnering aan de mix? Alles speelt zich in mijn hoofd af. Kom ik hier ooit uit? Zo kan ik toch niet functioneren in de samenleving? Kom ik ooit weer in mijn lichaam? Waar is mijn lichaam eigenlijk, wacht, hij ligt op mijn dakterras, ik denk hem te herkennen. Of zit ik nog in de dancing waar ik vandaan kom? Allerlei vragen komen in me op en ik lijk niet zachter te gaan, het gevoel wordt intenser en intenser. Ik ga belachelijk hard, veel te hard. Uren gaan voorbij, in mijn hoofd zijn het jaren of eeuwen. Mijn hoofd is een wirwar van gedachten. Het wisselt tussen bizarre visioenen over een gekkenhuis, over een andere wereld, over de avond, over mijn leven van nu en hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Je bent verkeerd bezig, je leidt een verkeerd leven en je kan er wat aan doen, dat lijkt de trip me te zeggen. De trip is duister, ik zie een bizarre wereld die bestaat uit blokken en andere wiskundige figuren, een wereld waarin alleen ik ben, alleen ik ben met de kosmos. Een wereld die ik begrijp. Opeens begrijp ik het leven, ik denk dat ik het leven voor het eerst echt goed begrijp. Alsof ik de wereld voor het eerst goed zie, alsof ik mijn leven retrospectief kan begrijpen en dat ik kan zien dat we allemaal uitmaken van een groter, bizar, wiskundig, geheel. Ik kan niet communiceren met God, maar ik voel wel een soort nabijheid van een groter iets. Dan wordt de trip weer bizar, het gaat maar door, komt er ooit een einde aan deze trip? Ik heb wel eens ruim 500 mg mdma in 3 uur achter elkaar genomen, maar dit is veel heftiger, ik kan mij niet iets heftigers voorstellen. Het is een bijna religieuze, mystieke ervaring die niet alleen doodeng is, maar ook groots en verlichtend.
Het wordt weer idioter. Mijn ziel die al zo ontzettend klein lijkt in deze bizarre ruimte, splitst zich op. In een soort blok splitst mijn ziel zich op in 8 stukken. Mijn lichaam is er niet meer, hij moet toch ergens zijn? Dan wordt het nog abstracter. Ik voel mij alsof ik om de aarde heen zweef in de ruimte en voel dat ik ga sterven. Ik sterf met de planeet, we exploderen als het ware en ik ben er niet meer. Wie was ik eigenlijk? Wie ben ik eigenlijk? Hoe heet ik, hoe heten anderen? Ik heb geen flauw idee, heb ik dat ooit echt gehad? Ik heb me toch altijd vergist, de waarheid is net boven tafel gekomen en het voelt belachelijk bevrijdend. Het voelt bevrijdend om te sterven, mijn tijd is geweest en ik ga door in deze wereld of in een andere dimensie.
Momenten gaan voorbij en ik realiseer me niet alles meer. Ik kom weer een beetje bij zinnen. Ik krijg weer de rare visioenen die ik aan het begin ook had. Ik lig in een ziekenhuisbed en zometeen komt mijn verple(e)g(st)er mij vertellen dat ik medicatie behoef. Ik wacht af, ik probeer mij te bewegen, maar dit lukt niet. Uiteindelijk herken ik 5 uur na inname weer een beetje mijn eigen kamer. Ik kijk op de klok en kan de tijd vaag herkennen, er gaat onmiddelijk een waas door mijn beeld. Het is rond 10 uur, ik heb de hele ochtend als een bezetene getript. Ik zie nog steeds dubbel en ik ben nog hartstikke naar de klote, erger dan ik ooit naar de klote ben geweest. Het is nog niet voorbij, maar ik snap nu enigszins dat ik keihard aan het trippen was en niet echt gek was geworden. Het is afwachten tot ik weer de oude ben. Na zo’n 2 uur doortrippen ben ik rond 12 uur in staat om mijn bril te pakken. Deze is totaal vervormd, ik herken er niet mijn bril in, maar een soort lasbril. Ik doe hem op en pak mijn mobiel om erop te kijken. Het lijkt verdorie wel een rekenmachine. Nog altijd kan ik niet scherpstellen, ik kan niet goed zien. Ik wacht nog ongeveer een half uur en totaal gesloopt loop ik naar mijn spiegel. Jezus, wat zie ik eruit, mijn pupillen zijn gigantisch en mijn ogen staan raar, op een bijna pathetische, catatonische manier. Ik kan weer plassen en ik duizel naar de koelkast, ik besluit wat melk te drinken. Mijn lichaam voelt nog steeds verlamd en raar aan. Ik leg mijn huisgenote uit wat er gebeurd is en zij raadt me aan rust te pakken. Nog zo’n 6 uur lig ik in bed en probeer ik te slapen, het lukt niet, ik voel mij nog steeds verschrikkelijk duizelig. Rond 7 uur ben ik in staat aan anderen uit te leggen wat er is gebeurd.
Woord achteraf: achteraf was het natuurlijk ontzettend stom om zo roekeloos te doseren. Ik heb 100-150 mg opgeschreven, maar het kan gemakkelijk meer zijn geweest. Ook de combinatie met zoveel alcohol, de slechte voorbereiding en de ruzie vooraf waren slechte factoren. Toch vond ik het de ervaring wel waard. Als je fout gaat op wiet ofzo, voel je je gewoon rot en dan was je blij geweest als het niet gebeurd was. Dit was zo indrukwekkend, vooral de opsplitsing en de bijna dood-ervaring dat ik het voor geen goud had willen missen.
Cheers,
Bert567.
