iemand verloren hoe ga jij er mee om

lieve partyflockers, een paar maanden geleden heb ik mijn moeder verloren (1 mei 2002)af en toe weet ik gewoon niet hoe ik er mee om moet gaan, en ben ik het liefst helemaal alleen, terwijl ik andere keren me juist helemaal tussen de mens zet, zijn er nog meer mensen die het zelfde hebben mee gemaakt en hoe ga jij persoon er mee om??

Wat ongelooflijk kut voor je zeg! Hoop voor je dat je je er binnen korte tijd een beetje overheen ken zetten, maar dat zal wel niet zo makkelijk zijn. ikzelf heb op korte termijn niemand verloren gelukkig, maar ik denk dat t beste is om er veel over te praten. krop t in ieder geval niet op, want t komt er hoe dan ook toch wel een keer uit. heel veel sterkte meid!

Inderdaad, praat er vooral over dat helpt. Ik heb 6 jaar geleden een vriend verloren, hij had zelfmoord gepleegd.
Voor mij hielp erover praten toch echt het meest, hoewel je daar natuurlijk niet altijd zin in hebt

Ik wens je heel erg veel sterkte in deze moeilijke tijd

Zow das echt kut eej..
Ut enigste wat ik je kan aanraden is veel praten!.. mijn vader is overleden.. maar toen was ik pas een week oud.. maar ik heb het er nog steeds moeilijk mee... daarom praat ik er soms nog wel over.. dat lucht toch wel op.. Sterkte er mee!

Ik val hiermee in herhaling, maar praten helpt echt het beste. Heb mijn opa verloren en heel veel gepraat met vrienden en vriendinnen. Op de een of andere manier verzacht het het verlies toch wel een klein beetje.

ik ben vorig jaar mijn vader verloren dus ik weet een beetje hoe het voelt meid............

het is zwaar heel zwaar om er mee om te gaan maar je moet jezelf er toch mee confronteren ipv het weg te douwen want dan komt het later 3x zo hard terug

ik zelf ben professionele hulp gaan zoeken toen der tijd en het heeft me echt enorm geholpen want alleen kwam ik er niet uit en ging ik helemaal naar de klote(geestelijk dan)

kei lief van jullie voor jullie steun maar t probleem is dat ik er de laatste tijd bijna niet meer over kan praten, tenminste niet zoals in t begin, toen praatte ik er heel veel over.op een of andere manier is er iets wat me tegen houdt waardoor ik er niet meer zo makkelijk over praat.raar maar waar

ik kan je vertellen hoe dat komt meid ik heb hetzelfde gehad

je douwt het van je af omdat je er niet mee geconfronteerd wil worden(dat doe je onbewust want zodra er iemand over begint klap je dicht) het doet zeer maar juist nu is het belangrijk dat je er mee aan de slag gaat en jezelf ermee confronteerd anders komt de klap misschien over een jaar of 3

ik ken zelf een hoop mensen die dat gebeurt is die pas na een paar jaar instorten erdoor

ik leef met je mee en je moet natuurlijk voor jezelf bepalen of je hulp wilt of niet maar alleen red je het meestal niet zoek dus steun bij vrienden en familie(of eventueel professionele hulp)

Mn vader is al heel lang gelee overleden, mn ma heeft nu een hersentumor en ook nog zon twee weken. Gaat morgen naar een verpleegtehuis omdat dr thuis te verzorgen te zwaar wordt. Kan me goed voorstellen hoe je je voelt denk ik.
Misschien help het om met een maatschappelijk werkster te praten ? Grote stap om te zetten misschien, maar ze zijn wel objectief en zetten de dingen goed voor je op een rijtje
Veel sterkte.

Sterkte meid!
Mijn vader is 4 jaar geleden plotseling overleden en tot op de dag van vandaag praat ik er niet veel over. Als ik me kut voel zet ik een bepaald nummer erop en ga ff flink zitten janken, of ik pak wat foto albums.
Iedereen gaat ook weer anders met een verlies om.
Het staat allemaal heel mooi in boekjes, maar in de praktijk werkt het heel anders.
En wat me veel verdriet heeft gedaan is dat mensen je gaan ontwijken, alsof je 1 of andere enge ziekte hebt. En met zoiets, merk je pas wie je echte vrienden zijn!!!

Kut voor je meid!

Wij hebben bij ons in de vriendengroep al 4 mensen verloren variërend van 17 tot 24. En iedere keer wordt het anders beleefd/verwerkt. Ik zou je echt geen advies kunnen geven, ik weet niet eens hoe ik er zelf mee om moet gaan !

Mijn vader is 14 jaar geleden overleden, en heb er al die jaren nooit over kunnen praten met niemand niet. Het is net was Jossa zegt, ik heb het ook heel diep weggestopt, zodat ik de pijn niet zou voelen.

Ik heb een jaar terug pas hulp gezocht omdat ik het niet meer zag zitten en sinds kort kan ik er eindelijk over praten...... maar het is nog steeds heel moeilijk.

Dus ik zou zeggen wacht er niet zo lang mee als ik. Vroeg of laat komt het er echt een keer uit, ook al denk je van niet.

Veel sterkte !

Mijn vader is op 1 mei 1991 overleden! Was van de ene dag op de andere aan een hartaanval terwijl hij geen hartklachten had ofzo. Hoe ik er mee omga?? Tsja... Denk dat ik eigenlijk niet mee omga en dat is ook een beetje het probleem, probeer er zoveel mogelijk langs te leven... Ook dat je het liefst alleen zit heb ik ook lang gehad en nog steeds wel veel. Denk alleen niet dat het de goeie oplossing is want op een gegeven moment wordt je zo schuw (is toch een woord?)als een kat... En dat is mijn probleem een beetje. Zo veel mogelijk over praten is het beste denk ik. Denk ook niet dat je daar te lang mee moet wachten omdat je het eerst zelf wil verwerken (zoiets had ik namelijk) maar gelijk wanneer bepaalde gevoelens opspelen. Dit heb ik veel te weinig gedaan en nu zoveel jaar later is het misschien wel te laat.


Veel sterkte in ieder geval en probeer de mensen die voor je klaar staan te gebruiken.

Een goede vriend van mij is twee jaar geleden overleden door een brommerongeluk. Er over praten is belangrijk, iets wat ik nauwelijks heb gedaan. Verder heb ik er minder moeite mee gehad dan verwacht met het verwerken. Maar soms, op de meest rare momenten denk je er weer aan "hoe zou het zijn geweest" en dat soort dingen.

Hee wupske , idd zo kom je erachter wie je echte vrienden zijn, en die heb je dan niet veel, het klopt ook dat mensen je gaan ontwijken net of je een of andere enge ziekte hebt en als mensen dat doen heb ik nog veel meer pijn, mensen die het niet mee hebben gemaakt weten idd meestal niet hoe ze moeten reageren , maar ze hoeven ook niet te doen alsof je een of andere enge ziekte hebt.

want elk beetje steun is een duwtje in de goede richting en je waardeert het heel erg. Daar ben ik wel achter gekomen,

En precies wat Maus zei zo denk ik ook wel eens
hou zou t nu zijn geweest als ons mam er nog was, Ik ben er achter gekomen dat als je iemand verliest die heel erg dierbaar is , hoeveel je van die persoon houdt. Dat is gewoon zo.

mijn pa lag 2 jaar terug in het ziekenhuis op de hartbewaking tijdens mijn verjaardag.hij had ee hartinfarct gehad toen en nog een best flinke ook. ik weet wel van mezelf dat ik daar helemaal verkeerd mee omga.ik werd vet agressief en acht alleen aan me pa.ging de straat op om aantal dingen te slopen enzo.ik word heel agresief dan. ik weet dat dat verkeerd is maar op zo'n moment denk je daar niet bij na

In het begon kon ik er nog "best"goed mee omgaan maar hoe verder het weg is hoe moeilijker ik t krijg en kan ook in een keeer vet agressief worden gewoon om helemaal nix.Terwijl ik eerst altijd wel een reden had om agressief te zijn

ja idd je word echt agressief om niks ja

mijn vriendin verloren toen ik 16 was...
mijn beste vriend verloren toen ik 18 was..

Ben een tijdje op het slechte pad geraakt.. aggresief.. veel vechten .. toen ben ik door een hele lieve meid er weer uitgetrokken .. vanaf toen veel over gepraat en het heeft veel geholpen ... ben toen bij de landmacht gegaan .. kon daar al mijn agressie kwijt.. heeft me goed gedaan.. Het doet nog altijd pijn, maar je weet hoe je het een beetje kan sturen .. maar praten is dus heel erg belangrijk.. heb heel veel steun gehad aan bepaalde mensen .. en daar ben ik ze nu nog steeds dankbaar voor .. anders zat ik hier nu niet op deze manier..

als je er moeite mee heb om er over te praten schrijf het op... schrijf het van je af ookal zijn het maar drie regels... laat het aan iemand lezen als jij er aan toe ben, en vraag degene er vragenderwijs met je over te praten.. dat heeft bij mij onwijs goed geholpen, zelf ben ik geen prater, maar dit heeft me er echt bovenop geholpen...
ik wens je onwijs veel sterkte toe en weet zeker dat je er bovenop gaat komen!!! x

ik heb zelf anderhalf jaar terug iets heel ingrijpends meegemaakt, welliswaar niet de dood van iemand, maar wel iets anders waar ik me niet 1-2-3 overheen kon zetten. doordat ik met heel veel mensen ben gaan praten is t allemaal weer wat beter gegaan. kreeg weer een positieve kijk op de wereld. ben ook een aantal maanden bij een maatschappelijk medewerker (dus gewoon proffesionele hulp) geweest, maar dat heeft werkelijk nix geholpen bij mij. ik denk dat je t beste met mensen die je vertrouwd ken gaan praten. in die tijd was ik ook heel snel agressief, maar dat is later wel weer veranderd. je moet t gewoon de tijd gunnen die t nodig heeft en maar door blijven praten. en je moet jezelf vooral niet aagn vertellen van: het is over, ik ben eroverheen, want strax geloof je jezelf nog en dan komt t er na een tijd toch weer uit, maar dan heftiger. ik hoop dat je begrijpt wat ik bedoel en dat je er iets aan heb.
nogmaals sterkte!!!

Hee mensjes echt heel lief die reacties van jullie allemaal, en ik denk dat housemusic gelijk heeft een maatschappelijk werkster weet niet precies hoe het is gebeurt, en ik zou het denk ik ook niet met een maatschappelijk werkster gaan praten,die mensen zijn er dan wel op getraint maar t trekt me absoluut niet, dan maar met de mensen in mijn omgeving, en die staan dan ook bijna altijd klaar voor me.Ik denk ook absoluut dat het nog vet lang gaat duren voor ik er over heem ben, ik denk zelf dat je er bijna niet over heen raakt, er zijn altijd wel momenten waarop je aan die persoon moet denken, het zal wel slijten
in de loop van de tijd.

precies! op een gegeven moment is t niet meer t eerste waar je aan denkt, maar aan de andere kant: er hoeft maar DAT te gebeuren, of je hoort iets van iemand dat je aan je moeder herinnerd en je denkt er weer aan. t zal nooit verdwijnen nee, maar t kan wel zakken. is maar goed ook dat je t niet vergeet, want dan zou er iets niet goed zitten. op een gegeven moment is t niet meer gedachte nummer 1

Hee Meissie,
je weet dat ik er nog steeds en altijd voor je ben en blijf he, wij zijn niet voor nix beste vriendinnetjes.
en je moet zekers meer praten had ik ook gezegd,
ik ben en blijf er altijd voor je he 4-Ever!!!
Dikke X Noelly.

Ik heb een aantal mensen ook wel aangesproken, mbt het feit dat ze me ontliepen. Kreeg toen als antwoord, maar ik wist niet wat is moest zeggen.
Nou weet ik zelf ook wel dat dat heel moeilijk is. Heb toen ook gezegd dat een arm om iemand heen, ook voldoende kan zijn, je hoeft niet altijd wat te zeggen.

Van mijn vader is het net 4 jaar geleden, (1 aug) en ik ben ook nog lang niet klaar met verwerken, voor mijn gevoel denk ik dat ik de echte klap nog steeds een keer ga krijgen. Ben toen mijn vader overleed, mezelf in een verdom hoekje gaan zetten. Anderen moest ik troosten en die moesten zich weer wat beter gaan voelen, cijferde mezelf weg en dat begint nu paa allemaal tot me door te dringen.

Sterkte he

tuurlijk, praten met je omgeving is fijner, omdat die mensen zich in kunnen leven omdat ze jou of je moeder kennen. Maar vergeet niet dat onbekenden een andere kijk op dingen hebben, waar je ook wat van kunt leren. Het is ook niet zo dat je moet verwachten dat je door naar een maatsch.werkster te gaan, opeens verlostzult zijn van het verdriet. Want dat zal blijven. En het is ook niet zo dat zij je verdriet watvoorje verzachten. Jij bent degene die er mee om moet leren te gaan. Ze geven je dus alleen maar handvaten aan zodat je dat mettertijd steeds beter zult kunnen.

Ik snap heel goed dat je juist nu er niet zo veel meer over praat. Vaak krijg je het idee dat je anderen lastig valt omdat je er WEER over begint.
En op een gegeven moment valt er ook voor je gevoel niet veel meer te praten, omdat alles al wel een keer gezegd is. Wel met gevoel in je hoofd zitten, maar het niet eruit kunnen laten met woorden.

Probeer in ieder geval dingen te ondernemen. Ga sporten, zoek een nieuwe hobby. Probeer goed te slapen. Klinkt banaal, weet ik, maar als je uitgerust bent, kun je dingen beter aan en kun je voor je uitkijken, omdat je objectiever tegen dingen aankijkt. En ik weet niet of je aan xtc doet, maar zoja: raak die voorlopig niet aan. Het geeft je de werkzame tijd wel een rush, maar de dagen daarna krijg je de rekening...

En ook voor deze dingen geldt dat het jepijn niet verzacht, maar door dit soort dingen te doen, zul je je pijn kunnen canaliseren ipv er door onderuit te gaan.

heel veel sterkte!

Hee Kyra, het klopt dat je beter geen drugs kunt pakken, tenminste geen xtc, want altijd een paar dagen naderhand krijg je idd weer een klap,
Net een paar dagen voor ons mam overleed stond ik op t punt om te vertellen dat ik gebruik, daar kan ik me af en toe nog zo kut over voelen dat ik t niet heb kunnen vertellen, maar goed ze zal t nu best wel weten daar twijfel ik niet over.

En naar een maatschappelijk werkster te gaan daar twijfel ik nog niet over daar krijg je me echt niet heen, dan maar met bekende en familie.
Met me pa praat ik nog heel veel over me moeder.
Als we aan tafel zitten. Hij vind het fijn en ik ook. Zo helpen we elkaar toch een beetje vooruit.

Wupske, dat is niet echt slim van je geweest, want waarschijnlijk had jij de troost harder nodig dan al die andere.Toch vind ik t heel knap dat jij dat kon, zelf zou ik t echt niet hebben gekunt.
Ook wil ik jullie bedanken voor t berichtje.
echt kei lief, geeft me weer een duwtje in de goede richting.