Hoi allemaal,
Ik zal me even voorstellen: ik ben Yvonne, 25 jaar en ben al jaren niet weg te slaan op de grotere (hardstyle)evenementen. Ik zit al een tijdje hier op het forum te neuzen en dacht mezelf eens aan te melden en een bijdrage te doen aangezien ik het spoor een beetje bijster ben.
Ik vroeg me af of meerdere meiden hier op het forum zich herkennen in mijn verhaal,
Ik ben namelijk niet echt iemand van langdurige relaties, ik houd het nooit lang uit en dat komt meestal door de types waarop ik val… zucht.
Je ziet ze vaak in clubs en discotheken staan, die echte “binken” waar elke meid op kwijlt, ow zo fout is het om op die figuren te vallen, maarja toch trap ik er telkens weer in en krijg er later weer spijt van aangezien het allemaal players zijn die je wel beloven trouw te zijn, maar na een tijdje je weer laten vallen als een baksteen als er weer eens een ander leuk meisje langs komt huppelen, waarna ze stoer tegenover hun maten vertellen dat jij ook op hun lijstje stond, ik gruw er van.
Mijn laatste relatie is nu 3 maanden geleden geweest en het heeft 2 maanden geduurd en weer was ik er kapot van dat het mij weer moest overkomen. De meeste mannen weten gewoon niet wat ze je aandoen. En dat is het punt nu net, de meeste..
Al sinds mijn 16e heb ik een goeie vriend tegen wie ik alles kan vertellen (nu dus al 9 jaar) en die me begrijpt. Op mijn 16e had ik nog geen 2 maanden verkering met hem en we waren als vrienden uit elkaar gegaan, het kon gewoon niet omdat we te ver van elkaar vandaan woonden om even op en neer te fiesten. Sindsdien is hij altijd mijn beste vriend gebleven door dik en dun en ik kan echt al mijn problemen bij hem kwijt. Dit klinkt raar misschien, maar als er problemen waren in de familie of met relaties, school en later werk dan was hij altijd de eerste die het wist. Zelfs mijn ouders en beste vriendin wisten het pas later, terwijl ik zeker weet dat de meeste eerst hun vriendin of ouders om raad vragen. Het ging zelfs zover dat als ik een probleem had in mijn relatie dat hij mij steunde en ik eerder bij hem aan kon kloppen dan bij mijn vriend en hij hielp me altijd. Laats hielp ie me nog doordat ie me vertelde dat ik gewoon met mijn toenmalige vriend moest praten en zeggen wat me dwars zat met hem en het hielp me echt want we waren weer vrolijk samen tot hij vreemd ging op zijn vakantie dan.
Maar het laatse jaar is onze band toch iets heftiger geworden, we hadden elkaar namelijk lange tijd niet gezien, maar we belden wel 4 tot soms wel 7x per week urenlang tot de ander bijna in slaap viel. Ik kwam hem tegen in Rotterdam tijdens het shoppen en we besloten samen te gaan winkelen, heel raar was het maar na een tijdje voelde het aan alsof ie mijn man was en ik kon amper van hem afblijven, het voelde zo vertrouwd. Ik liep constant vlak bij hem en duwde hem soms plagerig weg waarop hij weer moest glimlachen. Na het shoppen hebben we besloten elkaar maar vaker te gaan zien. En sindsdien ben ik telkens weer vrolijk als ik hem zie en kan ik helemaal mezelf zijn met hem zonder dat hij me vervelend begint te worden of aan me begint te ergeren, zelfs als ik een leuke kerel langs zie lopen en ik zeg hem dat hij er wel leuk uit ziet dan ergert ie zich niet en vraagt me juist waarom ik er niet op af ga, maar dat wil ik niet want ik ben met hem op dat moment en ik voel me zo prettig.
Maar als het dan weer op de latere uurtjes in het weekend is dan ga ik met mijn vrienden vaak weer uit en laat ik me weer verleiden door alles wat er rond loopt. En ook hij gaat zijn eigen gang, al doet hij het veel rustiger aan en dat terwijl hij doet vermoeden ook zo’n “bink” te zijn. Want de laatste tijd weet ie zich gewoon erg goed te kleden en hij ziet er gewoon goed uit, hij is knap en heeft een mooi sterk postuur. Toch is ie al een paar maanden vrijgezel na een relatie van meer dan een jaar. Dus je zou zeggen dat ik gewoon een relatie met hem moest beginnen maar daar heb ik gewoonweg nog nooit aan gedacht aangezien ik hem meer als een broer zag en als mijn beste vriend, mijn maatje. Tot 4 weken geleden dan.
Want 4 weken geleden ging ik met mijn beste vriendinnen op vakantie naar het zonnige Ibiza en ik had hem gezegd dat we maar beter niet konden bellen in de vakantie en dat ik hem erna alles zou vertellen. Hij zou in die tijd op mijn huis en hondje passen wat ik erg lief van hem vond, want hij woont niet echt in de buurt. Na die 2 weken vakantie had ik dus erg veel verhalen om hem te vertellen en in die 2 weken had ik hem al 100x willen bellen.
Toen ik thuis kwam met de taxi vanaf schiphol stond in elke vaas een verse bos bloemen en lag er een kaartje op de tafel met welkom thuis, hij had mijn post netjes opgestapeld en alles was netjes achter gelaten. Toen belde ik hem direct om hem te bedanken en alles te vertellen, hij zei dat ie eraan kwam met mijn hondje want hij had de dag vrij genomen.
Mijn hondje was helemaal blij me te zien en we zouden op het terras bij gaan kletsen want het was veel te lekker weer. Dus hij deed de deur van zijn BMW voor me open en mijn hondje sprong gelijk naar binnen en ging bij het voeteneind zitten, hij zei dat dat zijn plekje was als ze ergens naar toe gingen met de auto, hij liet hem vaak uit in het bos en is een paar keer met hem naar het strand geweest. Mijn hondje was dus flink verwend.
We hebben van 10 uur s’ochtends tot 2 uur s’nachts op het terras gezeten en aan een stuk doorgepraat en hij luisterde al die tijd aandachtig. Zelfs toen ik vertelde over mijn flirts werd ie niet eens boos of verdrietig en ik kon mijn hele verhaal bij hem kwijt. Die week hebben we nog veel gebeld want aan het einde van de week zou ik hem 4 weken niet meer zien aangezien hij naar Amerika op vakantie ging. In die week hebben we veel gepraat en het werd mij duidelijk dat hij toe was aan een langdurige relatie, hij is immers 28 en vind het tijd om maar eens serieus te worden. Hij was namelijk altijd al zoals mij: lang leve de lol en serieus worden we later wel, pas na meerdere relaties weet je precies wat goed voor je is. Maar nu onderhand begin ik het ook zat te worden.
Hij zit nu een week in Amerika en ik mis hem ontzettend en ben er nu pas achter dat ik serieus met hem verder wil, ik ben alleen bang het hem te vertellen.
Ik ben bang dat ie gaat denken dat ik hem bijna 10 jaar lang aan het lijntje heb gehouden, dat ik eerst korte relaties met andere jongens wilde voordat ik serieus met hem zou gaan.
Het is niet zo maar toch ban ik bang dat ie dat denkt, en ook ben ik bang dat hij me niet eens wil na al die tijd en na al mijn verhalen. Maar ik ben ook bang dat ie nu in Amerika een vrouw tegen komt waar hij serieus mee door gaat.
Wat moet ik doen? Hem bellen en misschien zijn vakantie verpesten waar ie al een jaar naar uit zat te kijken? Ik weet het niet…
Was ik 9 jaar geleden maar zo wijs bij hem te blijven, dan had ik al die shit niet mee hoeven te maken…maarja dat zie je pas achteraf
Iemand ooit hetzelfde meegemaakt? Of advies?
Ik zal me even voorstellen: ik ben Yvonne, 25 jaar en ben al jaren niet weg te slaan op de grotere (hardstyle)evenementen. Ik zit al een tijdje hier op het forum te neuzen en dacht mezelf eens aan te melden en een bijdrage te doen aangezien ik het spoor een beetje bijster ben.
Ik vroeg me af of meerdere meiden hier op het forum zich herkennen in mijn verhaal,
Ik ben namelijk niet echt iemand van langdurige relaties, ik houd het nooit lang uit en dat komt meestal door de types waarop ik val… zucht.
Je ziet ze vaak in clubs en discotheken staan, die echte “binken” waar elke meid op kwijlt, ow zo fout is het om op die figuren te vallen, maarja toch trap ik er telkens weer in en krijg er later weer spijt van aangezien het allemaal players zijn die je wel beloven trouw te zijn, maar na een tijdje je weer laten vallen als een baksteen als er weer eens een ander leuk meisje langs komt huppelen, waarna ze stoer tegenover hun maten vertellen dat jij ook op hun lijstje stond, ik gruw er van.
Mijn laatste relatie is nu 3 maanden geleden geweest en het heeft 2 maanden geduurd en weer was ik er kapot van dat het mij weer moest overkomen. De meeste mannen weten gewoon niet wat ze je aandoen. En dat is het punt nu net, de meeste..
Al sinds mijn 16e heb ik een goeie vriend tegen wie ik alles kan vertellen (nu dus al 9 jaar) en die me begrijpt. Op mijn 16e had ik nog geen 2 maanden verkering met hem en we waren als vrienden uit elkaar gegaan, het kon gewoon niet omdat we te ver van elkaar vandaan woonden om even op en neer te fiesten. Sindsdien is hij altijd mijn beste vriend gebleven door dik en dun en ik kan echt al mijn problemen bij hem kwijt. Dit klinkt raar misschien, maar als er problemen waren in de familie of met relaties, school en later werk dan was hij altijd de eerste die het wist. Zelfs mijn ouders en beste vriendin wisten het pas later, terwijl ik zeker weet dat de meeste eerst hun vriendin of ouders om raad vragen. Het ging zelfs zover dat als ik een probleem had in mijn relatie dat hij mij steunde en ik eerder bij hem aan kon kloppen dan bij mijn vriend en hij hielp me altijd. Laats hielp ie me nog doordat ie me vertelde dat ik gewoon met mijn toenmalige vriend moest praten en zeggen wat me dwars zat met hem en het hielp me echt want we waren weer vrolijk samen tot hij vreemd ging op zijn vakantie dan.
Maar het laatse jaar is onze band toch iets heftiger geworden, we hadden elkaar namelijk lange tijd niet gezien, maar we belden wel 4 tot soms wel 7x per week urenlang tot de ander bijna in slaap viel. Ik kwam hem tegen in Rotterdam tijdens het shoppen en we besloten samen te gaan winkelen, heel raar was het maar na een tijdje voelde het aan alsof ie mijn man was en ik kon amper van hem afblijven, het voelde zo vertrouwd. Ik liep constant vlak bij hem en duwde hem soms plagerig weg waarop hij weer moest glimlachen. Na het shoppen hebben we besloten elkaar maar vaker te gaan zien. En sindsdien ben ik telkens weer vrolijk als ik hem zie en kan ik helemaal mezelf zijn met hem zonder dat hij me vervelend begint te worden of aan me begint te ergeren, zelfs als ik een leuke kerel langs zie lopen en ik zeg hem dat hij er wel leuk uit ziet dan ergert ie zich niet en vraagt me juist waarom ik er niet op af ga, maar dat wil ik niet want ik ben met hem op dat moment en ik voel me zo prettig.
Maar als het dan weer op de latere uurtjes in het weekend is dan ga ik met mijn vrienden vaak weer uit en laat ik me weer verleiden door alles wat er rond loopt. En ook hij gaat zijn eigen gang, al doet hij het veel rustiger aan en dat terwijl hij doet vermoeden ook zo’n “bink” te zijn. Want de laatste tijd weet ie zich gewoon erg goed te kleden en hij ziet er gewoon goed uit, hij is knap en heeft een mooi sterk postuur. Toch is ie al een paar maanden vrijgezel na een relatie van meer dan een jaar. Dus je zou zeggen dat ik gewoon een relatie met hem moest beginnen maar daar heb ik gewoonweg nog nooit aan gedacht aangezien ik hem meer als een broer zag en als mijn beste vriend, mijn maatje. Tot 4 weken geleden dan.
Want 4 weken geleden ging ik met mijn beste vriendinnen op vakantie naar het zonnige Ibiza en ik had hem gezegd dat we maar beter niet konden bellen in de vakantie en dat ik hem erna alles zou vertellen. Hij zou in die tijd op mijn huis en hondje passen wat ik erg lief van hem vond, want hij woont niet echt in de buurt. Na die 2 weken vakantie had ik dus erg veel verhalen om hem te vertellen en in die 2 weken had ik hem al 100x willen bellen.
Toen ik thuis kwam met de taxi vanaf schiphol stond in elke vaas een verse bos bloemen en lag er een kaartje op de tafel met welkom thuis, hij had mijn post netjes opgestapeld en alles was netjes achter gelaten. Toen belde ik hem direct om hem te bedanken en alles te vertellen, hij zei dat ie eraan kwam met mijn hondje want hij had de dag vrij genomen.
Mijn hondje was helemaal blij me te zien en we zouden op het terras bij gaan kletsen want het was veel te lekker weer. Dus hij deed de deur van zijn BMW voor me open en mijn hondje sprong gelijk naar binnen en ging bij het voeteneind zitten, hij zei dat dat zijn plekje was als ze ergens naar toe gingen met de auto, hij liet hem vaak uit in het bos en is een paar keer met hem naar het strand geweest. Mijn hondje was dus flink verwend.
We hebben van 10 uur s’ochtends tot 2 uur s’nachts op het terras gezeten en aan een stuk doorgepraat en hij luisterde al die tijd aandachtig. Zelfs toen ik vertelde over mijn flirts werd ie niet eens boos of verdrietig en ik kon mijn hele verhaal bij hem kwijt. Die week hebben we nog veel gebeld want aan het einde van de week zou ik hem 4 weken niet meer zien aangezien hij naar Amerika op vakantie ging. In die week hebben we veel gepraat en het werd mij duidelijk dat hij toe was aan een langdurige relatie, hij is immers 28 en vind het tijd om maar eens serieus te worden. Hij was namelijk altijd al zoals mij: lang leve de lol en serieus worden we later wel, pas na meerdere relaties weet je precies wat goed voor je is. Maar nu onderhand begin ik het ook zat te worden.
Hij zit nu een week in Amerika en ik mis hem ontzettend en ben er nu pas achter dat ik serieus met hem verder wil, ik ben alleen bang het hem te vertellen.
Ik ben bang dat ie gaat denken dat ik hem bijna 10 jaar lang aan het lijntje heb gehouden, dat ik eerst korte relaties met andere jongens wilde voordat ik serieus met hem zou gaan.
Het is niet zo maar toch ban ik bang dat ie dat denkt, en ook ben ik bang dat hij me niet eens wil na al die tijd en na al mijn verhalen. Maar ik ben ook bang dat ie nu in Amerika een vrouw tegen komt waar hij serieus mee door gaat.
Wat moet ik doen? Hem bellen en misschien zijn vakantie verpesten waar ie al een jaar naar uit zat te kijken? Ik weet het niet…
Was ik 9 jaar geleden maar zo wijs bij hem te blijven, dan had ik al die shit niet mee hoeven te maken…maarja dat zie je pas achteraf
Iemand ooit hetzelfde meegemaakt? Of advies?
